Het lijkt erop dat Horror Pride Month nog maar net is begonnen en nu is het tijd om het weer af te sluiten.

Het is altijd een interessante tijd voor mij om terug te blikken op de maand en de vele dingen die er zijn gebeurd. De commentaren, de interacties, de nieuwe fans en dezelfde oude vermoeide argumenten ertegen.

Maar voordat ik verder ga, wil ik mijn excuses aanbieden aan die trouwe fans van de serie. Ik heb dit jaar niet zoveel inhoud kunnen produceren. Met alles wat er gaande was in de wereld en hier in de VS, was mijn aandacht verdeeld om te proberen waar ik kon steun te verlenen aan al die gemeenschappen in nood op dit moment.

Toch was het, zoals altijd, een voorrecht om artikelen te posten waarin enkele van mijn favoriete LGBTQ-filmmakers en creatievelingen werden belicht en onder de aandacht gebracht, en om te praten over hun geweldige prestaties en hun leven als leden van de queergemeenschap die van het genre houden.

Twee momenten in het bijzonder vallen me op tijdens de Pride-viering van dit jaar, en ik wil er meer in detail over praten.

Toen ik het artikel plaatste waarin het derde jaar van Horror Pride Month werd aangekondigd, zette ik me schrap - zoals altijd - voor de weerslag en de nee-zeggers. Het hoort er gewoon bij. Iedereen die enige tijd online heeft doorgebracht, weet dat een commentaarsectie in een mum van tijd een giftige beerput kan worden. We hadden een paar regelrechte homofobe opmerkingen, compleet met schelden, die onmiddellijk vanaf onze Facebook-pagina werden opgestart.

Dan was er nog een man. Hij nam aanstoot aan mijn keuze van de uitgelichte afbeelding. Ik had een still uit genomen De Bride of Frankenstein en legde er de Pride-kleuren overheen. Ik vond het slim en gewoon een beetje stijlvol. Deze man niet. Om te parafraseren, vroeg hij: "Wat heeft Bride of Frankenstein in godsnaam te maken met homo zijn?"

Ik kan er nu een paar van jullie horen giechelen. Ik wilde het negeren, maar ik dacht: "Nee, hier is een kans om de man iets te leren." Dus ik antwoordde en vertelde hem dat onder andere de directeur, James Whale, was homo. Hij antwoordde: 'Oké, dus gebruik een foto van hem. Alleen omdat hij homo is, wil nog niet zeggen dat de film dat ook is. Het is niet moeilijk om iets goed te doen. "

Nu… iedereen die mij kent, weet hoe moeilijk het was om mijn lessenaar op dat moment niet omhoog te trekken. Ik heb hele artikelen over dit onderwerp geschreven en er als volwassene uitgebreid onderzoek naar gedaan. Ik was klaar om deze kerel op de been te brengen.

Ik kon hem vertellen dat de sluier van queer-codering over Pretorius zo dun was dat hij bijna niet bestond. Ik kon hem vertellen dat Walvis vaak injecteerde zijn eigen vreemdheid in zijn films. Ik zou hem kunnen vertellen dat als hij er echt goed over nadacht, de hele film ging over twee mannen die samen leven creëerden. Ik zou hem eraan kunnen herinneren te kijken naar de pure jaloezie die Pretorius toonde elke keer dat Henry met een vrouw sprak of zelfs wanneer een vrouw het scherm op een of andere manier met hen deelde.

Ik had al die dingen kunnen doen, maar ik besloot het los te laten. Niet omdat het het niet waard was, maar omdat ik al jaren bezig ben met het onderwijzen van andere mensen over dit onderwerp. Ik heb artikelen geschreven, gesproken op panelen en uitgedrukt wat sommige van die makers zelf te zeggen hadden over hun werk. Ik heb de werken belicht van historici en geleerden die uitvoerig over deze onderwerpen hebben geschreven.

Maar ik dwaal af.

Het tweede Horror Pride Month-moment dat me dit jaar het meest opviel, was een interview dat ik deed met filmmaker Tiffany Warren. Tijdens het interview had ze dit te zeggen:

“Toen ik opgroeide naar films, zag ik niemand die zoiets als ik was. Dus ik zou mezelf in het verhaal met hen plaatsen toen ik klein was en naar deze films keek. Alsof Nancy mijn beste vriendin was en ik me zorgen maakte over wat er met alle anderen in onze groep zou gebeuren. En ik dacht niet na over hoe ik zou worden beïnvloed, omdat ik op de een of andere manier gewoon in deze wereld was en alles zag gebeuren en onaangetast was omdat je me niet kon zien. "

De impact van die verklaring weegt enorm. Onzichtbaar zijn in een genre waar je van houdt, is schadelijk, vooral voor gemarginaliseerde groepen.

LGBTQ-geschiedenis wordt op de meeste scholen niet onderwezen, waardoor velen van ons zonder ligplaats op drift raken. Bij gebrek aan die stichting wenden we ons natuurlijk tot film, televisie, boeken en andere kunstvormen om antwoorden te zoeken op wie we zijn en wat het betekent om LGBTQ te zijn.

Als die voorbeelden niet bestaan ​​of als ze gebaseerd zijn op giftige stereotypen die negatieve ideeën bestendigen, dan blijven we op zijn best met een wankele basis achter, en is er geen geringe hoeveelheid geïnternaliseerde homofobie het resultaat.

Eerlijk gezegd schrijf ik deze serie voor zowel de naamloze commentator als voor de jonge mensen die zich op dezelfde plek bevinden als Tiffany als kind. Daarom heb ik uren besteed aan het onderzoeken en bestuderen van de geschiedenis die schijnbaar alleen in schaduwen bestaat, en waarom ik deze artikelen zal blijven schrijven tijdens Pride Month en het hele jaar door.

De waarheid is dat de LGBTQ-gemeenschap niet alleen vanaf het begin deel uitmaakt van horror, we zijn gecodeerd in het eigen DNA en we gaan nergens snel heen.

Hieronder vind je een lijst met alle interviews en artikelen die deze maand zijn gepubliceerd, voor het geval je er een hebt gemist of als je terug wilt gaan om ze opnieuw te bezoeken. Happy Pride uit allen van ons bij iHorror!

Interviews:

• Marc Cartwright
• Tiffany Warren
• Daniël Newman
• K / XI
• Adam Bucci
• Nicolaas Vince
• Hailey Piper
• Zoë Luna
• Chris Moore
• Nederlandse Marich
• Scott Philip Görgens
• Komika Hartford
• Met snoep beklede scheermesjes

Overige artikelen

• 5 van de meest angstaanjagende boeken van Clive Barker
• In 2004 kwam Gay Slasher Vastbesloten was een anomalie; In 2020 is het nog steeds
• Sheridan Le Fanu's Carmilla en de geboorte van de roofzuchtige lesbische vampier