Er zijn maar weinig dingen waar schrijver en regisseur Marc Cartwright meer van houdt dan van een goede spannende horrorfilm met een goed geplaatste draai, en iedereen die een van zijn films heeft gezien, weet dat hij heel goed is in het maken ervan.

De mede-eigenaar van Glass Cabin Films heeft een handvol korte films die grote prijzen hebben gewonnen op festivals over de hele wereld, waaronder die voor Beste Regisseur vorig jaar. iHorror Filmfestival. Hoewel hij constant aan het werk is, nam hij wat tijd uit zijn drukke agenda om met me te kletsen voor Horror Pride Month, een viering van LGBTQ-creatieven die met horror werken.

"Ik heb altijd van horrorfilms gehouden", legde hij uit terwijl we begonnen. “Horrorfilms vertellen een andere kant van het leven. Het zijn de onderdelen van het leven waar we soms aan denken, maar ik hoop dat we het niet voor onze ogen zien spelen. Ik heb ze altijd gezien als een manier om de donkere kanten of de wendingen in het leven te verkennen. Ik denk dat mijn eerste inspiratie daarvoor meer zou zijn als het Alfred Hitchcock-type. Het gaat schijnbaar goed, en dan is er dat soort gruwelijke wending. "

Als spanning en spanning jouw ding zijn, zijn er maar weinig filmmakers die dat ooit beter hebben gedaan dan Hitchcock, en Cartwright zei dat Touw valt vooral op voor hem.

'Om een ​​film in één kamer te laten plaatsvinden en je de hele tijd op het puntje van je stoel te hebben? Dat is echt moeilijk om te doen, ”zei hij, en iedereen die de film heeft gezien, zal het daar zeker mee eens zijn.

Cartwright met zijn iHorror Award die hij won voor Beste Regisseur op het iHorror Film Festival 2019.

Toch zijn het houden van horrorfilms en het maken ervan twee verschillende monsters. Cartwright was in de eerste plaats een fotograaf, en totdat hij zijn zakenpartner - acteur en mede-eigenaar van Glass Cabin Films Baker Chase Powell - ontmoette, had hij het maken van films niet helemaal als een creatieve uitlaatklep beschouwd.

"Baker was bezig met een webserie," zei Cartwright. “Ik zag wat ze deden toen ze het voor het eerst deden, en ik dacht dat ik het er beter uit kon laten zien. Dus ik zei: 'Laat me de cinematografie eens proberen.' Dat hebben we gedaan en ik heb het uiteindelijk geregisseerd. En toen waren Baker en ik aan het praten en ik zei: 'We zouden hier meer van moeten doen. Laten we een paar korte films maken. ' We hadden allebei een voorliefde voor horror, en daarmee begon dat hele proces. "

Cartwright is nog steeds een fotograaf, maar sinds de beslissing is genomen, ontwikkelt hij zijn stem als regisseur, en je kunt die progressie zien als je naar zijn werk kijkt.

De regisseur zei dat hij graag naar personages kijkt die in een soort neerwaartse spiraal zitten, wijzend naar zijn film We sterven alleen als voorbeeld.

In die film speelt Powell Aidan, een jonge man met verlammende onzekerheden die hunkert naar verbinding, maar die dwangmatig elke vrouw die hij tegenkomt op dating-apps uit angst spoken. Wanneer hij Chelsea ontmoet, een jonge vrouw die het appartement aan de overkant van de gang intrekt, merkt hij dat hij gevaarlijk geobsedeerd is door haar, wat leidt tot een brutaal, emotioneel einde dat je moet zien om te geloven.

"Ik kijk graag naar dat soort personages," legde hij uit. 'Iemand die ik leuk vind en dat vaak doet, zou in zijn films op Daron Aranofsky lijken. Black Swan en The Wrestler of zelfs leuk moeder!, iemand die stabiliteit probeert te krijgen in deze gekke situatie. "

Op de set van We sterven alleen

Cartwright zegt dat hij ook veel heeft geleerd over samenwerking en het delen van controle door in film te werken.

"Het is zeker een avontuur geweest, en het is een leerproces voor mij geweest", zei hij. “Iets leren afgeven en erop vertrouwen dat iemand het integer gaat doen. Je leert hoe je krijgt wat je nodig hebt, terwijl je toch mensen in hun kracht zet. Je wilt dat het een samenwerking is. "

Het verduidelijken van zijn stem als regisseur heeft ook geholpen om zijn gedachten te concentreren op LGBTQ-vertegenwoordiging binnen het horrorgenre en filmmaken in het algemeen, en terugkijkend op zijn eigen coming-out als homoseksuele man, wijst hij hem op een toekomst waarvan hij hoopt dat elk lid van de LBGTQ-gemeenschap kan ervaren.

'Ik had geluk. Het was geen negatieve ervaring voor mij, ”zei Cartwright. “Ik weet dat veel mensen zoveel meemaken, of het nu een niet-ondersteunend gezin is of een slechte omgeving. Het is eng als je je realiseert wie je bent in dat soort situaties, maar ik had niet echt die terugslag waarvan ik weet dat veel mensen die hebben. "

En wat de film- en televisiewereld betreft, hoopt hij dat we enkele van de vermoeide tropen die in het verleden zoveel vreemde personages hebben geteisterd, achter ons kunnen laten.

"Ik denk dat veel LGBT-films en -personages tot nu toe altijd ongeveer hetzelfde waren," merkte hij op. “Het was altijd seksueel gedreven of ze hadden een persoonlijke crisis door de hele tijd uit de kast te komen. Ik denk dat het nu tijd is om shows te maken die laten zien dat LGBT-mensen net als iedereen zijn. We gaan niet allemaal dood of zijn constant aan het uitgaan. Ze zeggen dat Hollywood zich openstelt en meer diverse verhalen vertelt, maar ik merk dat ze nog steeds doen alsof ze je moeten vertellen of ze een show doen over een Latijns-Amerikaans persoon of een zwarte of een homoseksuele persoon. Ze hebben het gevoel dat ze dat punt zwaar moeten onderstrepen, maar in mijn ervaring leven mensen hun leven niet zo. "

Dat soort genormaliseerde representatie, zowel binnen als buiten het genre, is iets waar velen van ons in de gemeenschap naar streven en een filmmaker als Cartwright aan de frontlinie hebben, voelt alsof het werk daadwerkelijk wordt gedaan.

Om een ​​deel van het filmwerk van Marc Cartwright te zien, bekijk de Glass Cabin Films YouTube-kanaal.