De weg naar het maken van films begon al vroeg voor schrijver, regisseur en soms acteur Dutch Marich, en vreemd genoeg begon het allemaal in een kapperszaak.

Hij was vrij jong en zijn vader had hem laten knippen. Terwijl ze op hun beurt wachtten, pakte hij een boek met de naam op Hoe het gemaakt is. Het boek ging alfabetisch met verschillende dingen die vertelden hoe ze waren gemaakt. Niet erg geïnteresseerd in "A is voor ambulance", bladerde Marich door het boek totdat hij "M is voor film" ontdekte.

“Het had een kijkje achter de schermen van Amerikaanse Weerwolf, ”Zei de filmmaker. 'Het toonde de lichten en alleen het drama en de theatrale erachter. Na mijn knipbeurt vroeg ik of ik terug kon komen om het nog een keer te lezen en ze vertelde me dat ik het mee kon nemen. Ik heb die pagina steeds opnieuw gelezen. "

Die ene pagina veroorzaakte een vuur in hem, niet alleen voor films maar vooral voor horrorfilms, en in veel opzichten keek hij nooit achterom. Even later werd hij uit de woonkamer verbannen toen zijn moeder en zus toekeken Copycat met in de hoofdrol Sigourney Weaver. Hij slaagde erin om terug de kamer in te sluipen en de film achter op de bank te bekijken, waarna hij toegeeft dat hij angstaanjagende nachtmerries heeft.

De nare dromen vielen uiteindelijk weg en de ontluikende horrorfan werd verliefd op films als Gillen en Poltergeist de laatste speelde ook een belangrijke rol bij een andere ontdekking in zijn leven.

Marich zegt dat hij zich geen tijd in zijn leven herinnert dat hij niet wist dat hij anders was. Lang voordat hij het vocabulaire had om uit te drukken dat hij homo was, herinnert hij zich dat hij heel weinig interesse had in meisjes. Hij herinnert zich dat hij als kind t-ball speelde en een klein meisje in zijn team verliefd op hem was en met zijn haar zat te spelen terwijl ze in de dug-out waren.

'Ik herinner me dat ik dacht dat' ew 'zo niet mijn jam is,' legde Marich lachend uit. 'Ik heb gewoon nooit mijn identiteit in twijfel getrokken. Toen ik ook nog super jong was, herinner ik me dat ik keek Poltergeist. Als je de vader ziet met zijn shirt uit! Ik had zoiets van 'Verdomme!' Ik was te jong om zo te denken, maar het trof me echt dat hij een fijne man is. "

Later, toen hij uiteindelijk bij zijn familie kwam, was hij verrast door hoe goed ze het opvatten. Omdat hij uit het kleine mijnstadje Ruth in Nevada kwam, was het niet iets waar mensen over spraken en hij was oprecht bang voor wat hun reactie zou zijn.

“Mijn vader is in de stad geboren; hij was een Vietnam-dierenarts. Hij was net Captain America, 'merkte hij op. 'Hij was zo cool. Ik kwam eerst naar mijn moeder en ze zei: 'Ja, dat wist ik.' Ze vertelde het aan mijn vader omdat ik bang was om het zelf te doen. Naderhand zei ze tegen mijn vader dat hij wilde dat ik met hem kwam rondhangen. En hij zei: 'Dus je moeder zegt me dat je homo bent.' En ik zei ja. En hij zei: 'Geweldig.' Het was de enige keer in mijn leven dat ik mijn vader ooit nerveus had gezien. "

Hij geeft volledig toe dat zijn eigen ervaring niet indicatief is voor wat veel mensen doormaken in hun coming out-proces, en hij voegt eraan toe dat inclusie en zichtbaarheid daarom zo belangrijk is in film en televisie.

“Hoe goed de homogemeenschap ook vertegenwoordigd is in de kunsten, er zijn nog steeds jonge mensen die opgroeien in gezinnen waar het lijkt alsof ze niet geaccepteerd worden. Deze kinderen hebben die zichtbaarheid nodig die velen van ons niet hadden. "

Met zijn familie stevig in zijn hoek, begon Marich om zijn Hollywood-dromen waar te maken, toen hij zich op 17-jarige leeftijd inschreef voor de American Academy of Dramatic Arts.

Hij deed wat acteren terwijl hij hier en daar klusjes deed om in zijn levensonderhoud te voorzien.

Toen hij begin twintig was, had hij een ervaring die zijn pad uiteindelijk enigszins zou veranderen. Nadat hij werd gediscrimineerd omdat hij homo was, besloot hij de persoon voor de rechter te dagen. Het ging niet om geld of iets dergelijks, zegt hij. Het ging er meer om die persoon verantwoordelijk te houden.

Terwijl alles in rep en roer was, zoals zo velen van ons, verloor hij zichzelf in horrorfilms en een specifieke horrorfilm, The Strangers, opnieuw en opnieuw. Het was tijdens een van die bezichtigingen dat het ineens bij hem opkwam dat hij zo'n film kon maken.

“Het was een kleine cast met een of twee locaties, en slechts twee getalenteerde acteurs, en het maakt me rotzooi. Het is zo makkelijk!"

Marich kwam als beste uit de bus in zijn rechtszaak en was in een mum van tijd goed op weg om zijn eerste script te schrijven.

"[De film] was een totale ramp", herinnert hij zich lachend, "maar ik beschouw die filmfilmschool eigenlijk voor mij. Het bedrag dat ik heb geleerd over wat ik niet moest doen en waar ik op moest letten voordat ik naar de camera ging. Dus die eerste film zal nooit het daglicht zien. "

De filmmaker nam die lessen ter harte en heeft sindsdien zes films geschreven en geregisseerd, die allemaal op verschillende festivals hebben gespeeld en waarvan je er enkele op Amazon kunt zien.

'Er zijn twee dingen waar ik met afgrijzen van hou', zei Marich. “Een daarvan is de angst voor het onbekende, wat voor mij gewoon de beste is. Het is moeilijk om dat soort onopgeloste mysteries te overtreffen. Ik hou van de dingen die je brein aan het werk zetten. De tweede zou een rechttoe rechtaan, diepgeworteld menselijk monster, slasher of seriemoordenaar moeten zijn. "

In zijn films heeft hij met beide thema's gewerkt.

hel uitgegraven in het fenomeen dat bekend staat als 'The Hum', een mysterieus geluid dat op verschillende momenten door groepen mensen over de hele wereld wordt gehoord en dat het onderwerp is geweest van alles, van afleveringen van The X-Files naar functies op Unsolved Mysteries. In de film van Marich gebruikt hij 'The Hum' als startpunt voor een verhaal over een vrouw die probeert te achterhalen wat er precies met haar ouders is gebeurd toen ze nog een kind was.

Dan is er Jacht, die draait om een ​​jonge vrouw - gespeeld door de zus van Marich - die een app begint te gebruiken om 'schatten' in Los Angeles te vinden, maar waar ze steeds dichter bij mysterieuze gebeurtenissen en een bloeddorstige moordenaar komt te staan.

Meer recentelijk zijn film Reapstad vertelt het verhaal van een jonge vrouw in een werkreleaseprogramma die op bovennatuurlijke gruwelen stuit terwijl ze in het Reaptown Railway Museum werkt en op zoek is naar haar verloren zus.

De film ging in première in zijn geboorteplaats op het allereerste Ely Nevada Film Festival.

Als hij in de toekomst kijkt, zegt Marich, heeft hij veel ideeën en projecten in de maak, waaronder een script voor zijn eerste volledige homo-horrorfilm.

Toen we ons interview afsloten, kon ik niet anders dan nadenken over het verhaal van Dutch Marich. Hij is een enthousiaste homo-filmmaker met een ondersteunende achtergrond die mensen graag bang maakt, maar hij is ook een zachte ziel, gemakkelijk te lachen en gepassioneerd door representatie en zichtbaarheid in het genre.

Eerlijk gezegd kan ik het gewoon niet helpen, maar kijk uit naar wat hij hierna gaat maken.