Een gesprek met Comika Hartford is een van die zeldzame traktaties die ik van tijd tot tijd als interviewer krijg. Intelligent en inzichtelijk met het vermogen om tot de kern van een gesprek te komen om haar waarheid over te brengen, Hartford is een creatieve kracht waarmee rekening moet worden gehouden en eerlijk gezegd hebben we meer mensen zoals zij nodig in de horrorwereld.

Hartford, die vorig jaar verscheen in de Horror Pride Month-serie met haar goede vriendin Skyler Kuiper, keerde dit jaar terug om te praten over alles wat met horror te maken heeft. Het was de eerste keer dat ze een solo-interview met mij had gegeven, en ze stelde niet teleur.

Zoals de meeste genrefans, begon Hartfords liefde voor horror en het macabere al vroeg, en zoals velen moest ze rondsluipen om ervan te genieten. Haar zelfbenoemde 'hippieouders' wilden niet dat ze als kind veel tv keek. Sterker nog, ze hadden haar een tijdje overtuigd dat de tv alleen voor werkte Sesam Straat.

'Toen kwam ik erachter dat dat onzin was,' zei ze lachend. "Ik had zoiets van: 'Nee, mijn vrienden hebben tv's die de hele tijd werken. Jullie liegen! ' Ze wilden dat ik eerst boeken las. Ik zeg niet dat ze ongelijk hadden. Het leidde zeker tot een voorliefde voor korte horrorfictie. "

Later lukte het haar om een ​​paar afleveringen van The Twilight Zone Op dat moment besloot ze dat ze Rod Serling wilde zijn die fantastische verhalen introduceerde en mensen uitnodigde in een wereld waar niets aan de hand was. Het deed een beroep op haar gevoeligheden en voegde een nieuwe laag toe van de ontluikende verteller die ze zou worden.

Toen kwam de noodlottige nacht dat ze bij haar neven verbleef en ze erin slaagden rond te sluipen en te kijken Vreemd op kabel.

"Het was veel te eng voor ons, maar het was zo spannend en het was de eerste keer dat ik een vrouw zag die de leiding had," zei Hartford. “Het werd zo spannend. En de volgende dag speelden we natuurlijk Aliens en ik was een commandant. Wij waren die kinderen die verstrikt raakten in de fantasie ervan. We hielden ervan om te doen alsof. We waren gewoon deze kleine zwarte nerds die de hele dag rondrenden op een buitenaards schip. "

Voor iedereen die denkt dat het ongebruikelijk is dat jonge zwarte meisjes en jongens geïnteresseerd zijn in sci-fi, fantasie en horror, wijst Hartford erop dat deze thema's gebaseerd waren op universele ervaringen en verhalen, waarvan vele afkomstig waren uit Afrikaanse mythologieën en methoden van verhaal vertellen.

Ze herinnerde zich specifiek de controverse over het casten van Halle Bailey als Ariel in de live-action-bewerking van Disney's De kleine Zeemeermin. Veel nee-zeggers sprongen op de kar en bedachten alle redenen in het boek waarom een ​​zeemeermin niet zwart kon zijn.

"Ik begrijp dat dit het zeemeerminverhaal van Hans Christian Anderson is, maar de legendes van de Mami Wata gaan eeuwen terug", zei ze. “Ze is een prachtige zwarte zeemeermin die omgaat met mensen, een soort godheid is en avonturen beleeft. Het concept van zwarte zeemeerminnen heeft altijd bestaan ​​voor de mensen van de diaspora, dus ik vind het intrigerend. Mensen willen zeggen dat deze legende alleen hier vandaan kwam, maar nee, deze legendes komen overal vandaan en ze zijn allemaal met elkaar verbonden. Dit zijn menselijke verhalen. "

Deze universele verhalen en thema's kunnen opmerkelijk veel op elkaar lijken. Joseph Campbell maakte een hele carrière door de wereld te onderwijzen over gedeelde archetypen in alles, van de mythologie van de epische 'heldenreis' tot overeenkomsten in volksverhalen en sprookjes. Als je me niet gelooft, zoek dan eens Assepoester op. Voor elke cultuur ter wereld is er een Assepoester-verhaal en de basiselementen zijn vrijwel identiek.

Wat betreft menselijke verhalen: toen we aan ons interview begonnen, bedacht ik me dat ik Hartford nooit echt had gevraagd naar haar eigen identiteit in het queer-spectrum, en zoals gewoonlijk was het antwoord verhelderend.

"Ik identificeer me als biseksueel en sindsdien zou ik zeggen middelbare school of universiteit," legde ze uit. “Ik voelde me altijd als een dubbele attractie, maar toen kon ik er eindelijk naar handelen op de universiteit. Ik heb zeker ontdekt dat er veel verschillende manieren zijn om biseksueel te zijn. Zoveel mensen denken dat het midden in het midden even aantrekkelijk is voor beide, maar zo werkt het niet echt. Ik zal zeggen dat ik denk dat ik me meer aangetrokken voel tot mannen. Ik denk dat het een hoger percentage is, maar dat betekent niet dat ik niet erg intensieve attracties voor vrouwen heb gehad. "

Acceptatie van biseksualiteit is een probleem zowel binnen als buiten de LGBTQ-gemeenschap en gaat vaak gepaard met een soort wantrouwen of een volledige uitwissing, afhankelijk van met wie iemand op dat moment een relatie heeft.

Het is een probleem dat Hartford tot op zekere hoogte begrijpt.

“Als je biseksueel bent, heb je de mogelijkheid om er 'normaal' uit te zien en heb je niet met tonnen stront te maken. De realiteit is tot wie voel je je aangetrokken? Wat is seksueel voor jou? Waar denk je aan als je klaarkomt? Als je een vrouw bent en je denkt soms aan vrouwen, raad eens wat je bent! Je krijgt een kleine bloem en je eigen vlag en alles. "

Dit grotere begrip van zichzelf als lid van de LGBTQ-gemeenschap was echter niet de enige ontdekking op de universiteit. Het was bij Emerson dat ze haar vak als creatief begon aan te scherpen, zich eerst stortte op acteren, om vervolgens te beseffen dat haar echte interesses bij het schrijven lagen.

Tegen de tijd dat ze Emerson verliet, was ze al begonnen met het schrijven van stukken voor haar vrienden om op te treden, wat zich vertaalde in het schrijven van toneelstukken van één persoon en het verkennen van die verhaaltalenten die ze sinds haar kinderjaren had aangescherpt.

Ze bevond zich op een bepaald pad dat haar naar verschillende functies leidde die haar hielpen haar vak verder aan te scherpen, van het werken bij een reclamebureau tot het helpen schrijven van een kinderprogramma voor een technologiebedrijf. Uiteindelijk nam ze taken als ghostwriter op zich om regisseurs en producers te helpen ideeën voor films te verfijnen, en de afgelopen jaren schreef, produceerde en verscheen ze in Het grijze gebied, een suggestief en soms huiveringwekkend project dat op zijn weg naar de werkelijkheid verschillende iteraties heeft doorgemaakt.

"Iedereen heeft van die projecten die beginnen als één ding en dan wordt het iets anders en dan denk je: 'Oké, ik moet dit gewoon afmaken', merkte Hartford op. “Ik ben er heel blij mee als short. Je moet het afmaken. Je mag niets beginnen en niet afmaken. Ik geloof daar niet in. Je geeft jezelf nooit toestemming om niet af te maken. "

Die vasthoudendheid heeft haar tot de creatieve vrouw gemaakt die ze vandaag is en zoals ik vanaf het begin al zei, was het een eer om met Comika Hartford te gaan zitten om over die reis te praten.