Als kind had Chris Moore zijn voeten stevig aan beide zijden van de horrorlijn. Aan de ene kant was hij een zelfbenoemde bange kat die gemakkelijk in paniek kon raken door bepaalde Halloween-kostuums. Aan de andere kant was hij absoluut gefascineerd door de beelden die hij zou zien in de horrorsectie van zijn plaatselijke videotheek.

"De horrorsectie van de videotheek was een heel goede plek om nachtmerries te hebben", zei hij lachend terwijl we gingen zitten voor een interview voor Horror Pride-maand, “En om de een of andere reden staarde ik altijd naar de dozen. Ik pakte ze op en keek naar de achterkant en dan zag ik alle foto's en maakte ik een verhaal in mijn hoofd over wat er op elk van die foto's aan de hand was. En het was natuurlijk altijd heel anders als ik de films eenmaal zag. Ik zou al deze verhalen verzinnen en mezelf de hele tijd nachtmerries bezorgen. "

Zijn eerste herinnering aan het zien van een deel van een echte horrorfilm kwam toen hij de kamer van zijn moeder binnenliep waar zij aan het kijken was Carrie. Het was de scène waarin Carrie de kast in werd gesleept en binnen opgesloten met het engste standbeeld van St. Sebastian ooit en de arme man gillend de kamer uit vluchtte.

Het was echter op vijfjarige leeftijd dat horror echt wortel schoot als een vorm van amusement in plaats van alleen maar bang te zijn.

'Mijn vader zette me op een zondag neer om te kijken House of Wax met Vincent Price en die film heeft mijn leven veranderd, ”legde Moore uit. 'Ik ben er helemaal doorheen gekomen. Ik was hier en daar een beetje zenuwachtig, maar ik had zoveel plezier. En daarna begon ik het gewoon te verslinden. Het rare was dat al mijn nachtmerries langzaam begonnen te verdwijnen toen ik de films begon te kijken. "

House of Wax met Vincent Price was een keerpunt voor Chris Moore.

Meer klassieke films volgden op de hielen van House of Wax waaronder Psychopaat en een beetje later De nacht van de levende doden, hoewel hij toegeeft dat hij niet helemaal klaar was voor die laatste toen de tijd daar was.

"Mijn ouders zeiden: 'Het komt wel goed.' Ik heb het meeste doorstaan ​​totdat de jongen met het tuingereedschap naar buiten kwam en haar moeder begon te hakken en toen was ik weg. Ik was doodsbang. Ik rende schreeuwend als een banshee naar buiten! "

Een paar jaar later was hij op een zomerkamp en sommige jongens daar ontdekten dat hij een beetje schichtig was als het op enge films en verhalen aankwam, en helaas deden ze wat jongens doen. Ze hielden hem in het nauw en begonnen hem te plagen.

Ze vertelden hem dat hij niet te dicht bij het meer moest komen, omdat Jason hem misschien zou pakken. Ze vertelden hem dat zelfs als hij Jason overleefde, Freddy hem nog steeds in zijn slaap kon krijgen. Ze vertelden hem dat als hij trick-or-treat was, hij ervoor moest zorgen dat hij vroeg thuis was, want Michael zou hem halen.

Daarna vertelden ze hem het verhaal van elk van die franchises tot aan hun huidige iteraties.

Heeft het hem bang gemaakt? Absoluut. Wilde hij daardoor ook de films zien? Natuurlijk!

"Ik heb me ten doel gesteld om al deze films te bekijken", zei hij. 'Als ze op tv waren, zou ik ze opzoeken en kijken. ik herinner me Gillen datzelfde jaar uitkwam en ik sloop naar binnen om de laatste vijf minuten van de film te zien en ik was er geobsedeerd door. Ik heb mijn moeder ertoe gebracht om te huren Schreeuw 1 & 2 voor mij. Ik wachtte tot ze allebei te huur waren. Ik bedroog haar door haar te vertellen dat al mijn vrienden het hadden gezien en ik vertelde haar dat als ik ze niet kon zien, ze zouden denken dat ik een nerd was. Daar voelde ze zich heel slecht over. Dus die moet ik zien. "

Naarmate zijn liefde voor horror groeide, groeide ook de ontluikende verteller en filmmaker in hem. Hij herinnert zich dat hij liefdevol kleine toneelstukken of sketches verzon die hij zou spelen met zijn actiefiguren in zijn slaapkamer, waarvan de meeste inhielden dat ten minste één figuur in een kopje water werd gegooid, oftewel een vat met zuur.

Rond de leeftijd van 10 of 11 jaar oud begon hij de camcorder van zijn familie te gebruiken om zijn eigen films te maken, waarbij hij zijn vrienden in de 'producties' opnam terwijl zijn moeder aan de zijlijn stond met de camera en een boombox om op te nemen en de soundtrack van de film te leveren. . Er waren geen scripts; alles was geïmproviseerd. Ze waren, geeft hij toe, verschrikkelijk, maar hij had de tijd van zijn leven.

Rond deze tijd gebeurde er in Moore's leven ook iets anders belangrijks. In feite gebeurde het op 12 maart 1999. Zijn moeder nam hem mee om te zien The Rage: Carrie 2, en vanaf het moment dat Jason London op het scherm verscheen, was hij absoluut geslagen.

"Ik werd die dag verliefd op Jason London en ik dacht: 'Oh, dit is raar'", zei Moore. “Toen ging ik naar huis en zette de tv aan en Dazed and Confused was aan en daar was Jason London weer! Ik had die openbaring en ik wist niet wat ik ervan moest denken. Ik was ongeveer 10 jaar oud en het kostte me gewoon een lus. "

Jason Londen in The Rage: Carrie 2 was Moore's eerste grote Hollywood-crush.

Uiteindelijk besefte Moore dat hij echte scripts moest schrijven als hij wilde dat zijn films zouden slagen. Hij moest dat werk steken in het ordenen van zijn gedachten om een ​​samenhangend verhaal te vertellen en zijn verlangen om dat te doen werd reëler.

"Ik begon met het schrijven van scripts en de eerste film die ik zou claimen, denk ik, maakte ik in mijn laatste jaar van de middelbare school, genaamd verdraaiing," hij zei. “Dat was mijn eerste volledig ontwikkelde script dat ik had. Dat was de eerste van mijn films die echt een beetje logisch was en van daaruit groeide ik. Ik ging naar de filmschool in North Carolina en leerde dat veel van de slechte gewoonten die ik had gecorrigeerd konden worden en dat was geweldig en ik ben van daaruit gegroeid, denk ik. "

Sinds hij is begonnen met het maken van films, heeft Moore er nooit voor teruggeschrokken om het soort LGBTQ-representatie te creëren dat hij zou willen zien als een horrorfan die opgroeide. Hij opende ook over het soort stereotypen en stijlfiguren die hij echt beu is om te zien in film en televisie.

Hollywood staat bekend om zijn voorraadpersonages die zijn gebaseerd op stereotypen van gemarginaliseerde gemeenschappen. Er is de vluchtige flamboyante homo, de zeepkist homo, de seksloze homo, de hypergeseksualiseerde homo en natuurlijk de uit de hand gelopen feestende homo.

Deze zijn allemaal gebruikt om een ​​zeker kleinerende blik op de LGBTQ-gemeenschap te werpen. Wanneer mensen iemand uit een gemarginaliseerde groep persoonlijk niet kennen, putten ze hun ideeën uit representaties die ze in de media zien, wat problematisch is als de media alleen deze tweedimensionale karikaturen gebruikt.

"Het zijn [homoseksuele personages] die zich zo vaak alleen maar zorgen maken over high worden, dronken worden of een lul krijgen, en we hebben dit al gezien," merkte hij op. “En natuurlijk zijn er veel homomannen die zo zijn, maar ik zou af en toe een homoseksueel personage willen of willen dat toevallig homo is. We kunnen ze met hun partner zien, maar ik denk niet dat het allemaal om die ene eigenschap hoeft te gaan. Ik zie de hele tijd films over heteromannen en je ziet nooit hun vriendjes of vriendinnetjes. Hun relaties zijn niet zo'n groot probleem en ze worden gewoon behandeld als gewone Joes en ik denk dat dat een interessant soort voorstelling zou zijn om te zien. "

In zijn nieuwste film, Een vreemdeling onder de levenden, speelt hij persoonlijk een homoseksueel personage dat hij in het script heeft geschreven, een uitgesproken en trots, uitgesproken personage dat hij graag wil zien door mensen.

De film gaat over een leraar die een visioen heeft van een schietpartij op school en die weet te vermijden wanneer het echt gebeurt, maar hij wordt al snel achtervolgd door griezelige figuren die hem naar de andere kant willen brengen.

"Het is heel anders dan wat ik in het verleden heb gedaan," zei Moore. 'Ik denk dat als je mijn film hebt gezien Veroorzaakt en toen ik deze film zag, zou je niet eens denken dat hij door dezelfde persoon is gemaakt. "

Hopelijk zien we meer van Chris Moore en zijn films in de toekomst. Covid-19 slaagde erin zoveel projecten en festivals te sluiten, maar hij werkt nog steeds en is vooral enthousiast over een podcast die hij begon tijdens lockdown met co-host Kevin Michael Jones genaamd Homo's op Haunted Hill waar ze zich verdiepen in enkele van hun favoriete horrorfilms.