2019 was een interessant jaar voor het horrorgenre. We zagen grote horror-blockbusters en geweldige indiefilms, de terugkeer van een paar klassieke Stephen King-personages, succesvolle regisseursdebuten en vervolgfuncties van enkele nieuwe meesters van horror. 

Op basis van wat ik in 2019 heb gezien, heb ik met de hand een aantal van mijn favoriete horrorfilms van het jaar uitgekozen - zoals we hier bij iHorror gewoon zijn - dus kruip lekker op, lees verder en ga kijken!

10. Deurvergrendeling

Als je - zoals ik - bent zo'n sukkel voor een Zuid-Koreaanse seriemoordenaar-thriller, dan smeek ik je om uit te checken Deurvergrendeling. Een losse remake van Jaume Balagueró's appartement huurder terreur, Slaap zacht, Deurvergrendeling volgt een jonge bankbediende, Jo Kyung-min (Kong Hyo-Jin), die geleidelijk vreest dat ze het doelwit is van een stalker. Wanneer de autoriteiten haar zorgen van zich afschudden, realiseert ze zich dat ze misschien wel de enige is die de identiteit van haar eigen persoonlijke tegenstander kan vinden. Natuurlijk ontstaat er gevaar. 

Deur Slot levert een huid kruipend waarschuwend verhaal dat overal gezonde doses geweld en spanning laat vallen. Je kunt je gemakkelijk inleven Kyung-min terwijl ze navigeert door de bedreigingen en gevaren die inherent zijn aan het zijn van een jonge, alleenstaande vrouw in een wereld vol aanmatigende mannen. Het is - soms - frustrerend om getuige te zijn, maar het draagt ​​op briljante wijze bij aan haar angst en isolement en bouwt op tot een intense climax.

Hoewel het technisch gezien een film uit 2018 is, liep het in 2019 het festivalcircuit. Distributie is… ingewikkeld. Dus door de macht die het internet mij toekent, zal ik zeggen dat het telt.

9. Een snee van de doden

Met dank aan Shudder, Shin'ichirô Ueda One Cut of the Dead kreeg uiteindelijk distributie in 2019. De film begint met een vrij typische zombiefilm die indrukwekkend is gefilmd in een 37 minuten durende ononderbroken opname (die 2 dagen en 6 opnames in beslag nam). Maar dan pelt het op briljante wijze een laag terug en verandert het in een gescripte hypermetakomedie over het chaotische achter de schermen maken van de film. Het is een geniale zet die je aandacht weer op zijn plaats zet, net wanneer de nieuwigheid van de zombiefilm begint te slijten. 

Het is zo charmant als de hel en het vereist om gezien te worden. Zelfs als je opgebrand bent in zombiefilms, One Cut of the Dead is zo veel meer. Het is hilarisch, hartverwarmend en geeft echt een nieuwe draai aan zowel de mockumentary als de ondode subgenres. 

8. Het gat in de grond

Er gaat niets boven een goede, sombere, sfeervolle Ierse horror. Als je op zoek bent naar iets met Ierse gotische charme maar met modernere gevoeligheden, Het gat in de grond levert op een grote manier, en gooit zelfs een griezelig kind als bonus voor een goede maatregel. Lee Cronin maakt zijn speelfilmdebuut met een kronkelend verhaaltje van een jonge moeder die begint te vermoeden dat haar zoon niet de jongen is die hij ooit was, en misschien is vervangen door iets veel sinisters. 

De spanning is hoog en de sfeer is donker, waardoor een perfect huiveringwekkend verhaal ontstaat. En het is precies daar met The Babadook in termen van een uitstekende methode van anticonceptie.

7. wonden

Geschreven en geregisseerd door Onder de schaduw's Babek Anvari, en gebaseerd op een novelle genaamd "The Invisible Filth" door Nathan Ballingrud, wonden is ... een beetje een buiger. We volgen een innemende maar over het algemeen onaangename barman genaamd Will (Armie Hammer, The Social Network) die in het bezit komt van een mobiele telefoon die op zijn standplaats is achtergelaten. Na enkele mysterieuze teksten begint hij in de inhoud van de telefoon te snuffelen en vindt hij enkele echt zenuwslopende en over het algemeen onverklaarbare video's en foto's. 

Als je iemand bent die geen enkele dubbelzinnigheid nodig heeft in je horror, sla deze dan misschien over. Maar als je kunt rollen met het vreemde en ongewone, wonden is een heerlijke kleine langzame verbranding die een geweldige klap uitdeelt. 

6. Dokter slaap

Laat het bekend zijn dat Mike Flanagan een juweeltje is van horrorfilm. De schrijver / regisseur heeft een indrukwekkend cv met films, en bij elk nieuw project slaat hij het uit het park.     

Dit alles wil zeggen dat het een verdomde tragedie is Dokter slaap slecht gepresteerd aan de kassa (ik veronderstel dat een volwassen Danny Torrance niet zo gemakkelijk herkenbaar is als Pennywise). Het is prachtig gemaakt, prachtig geschoten en briljant uitgevoerd. Flanagans voortreffelijke aandacht voor detail loont echt met de flashbackscènes waarin we worden teruggevoerd naar het Overlook Hotel. Hij probeert niet te negeren of te overtreffen De glans, hij maakt Dokter slaap zijn eigen aparte entiteit die de eerste film perfect aanvult met visuele en muzikale hommages. Elke uitvoering is uitstekend, met een opmerkelijk boeiende (en modieuze) weergave van Rose the Hat door Rebecca Ferguson en een hartverscheurende reflectie over verslaving en trauma van Ewan MacGregor.  

5. Ready or Not

Regisseurs Tyler Gillett en Matt Bettinelli-Olpin (V / H / S, in zuidelijke richting) breng humor, horror en hart in balans terwijl je het publiek meeneemt op een wilde rit door een wakende nachtmerrie. Op haar huwelijksnacht, de jonge bruid, Grace (Samara Weaving, De Babysitter), leert dat het gezin van haar nieuwe echtgenoot een bepaalde traditie heeft die moet worden gehandhaafd. Helaas spelen ze met behoorlijk hoge inzetten. 

Ready or Not is een venijnig leuke film. Tussen dit en Geweren AkimboSamara Weaving heeft me volledig gewonnen. Ze is zo buitengewoon verrukkelijk in deze film dat je elke stap die je tegenkomt voor haar zoekt. De gehavende en bloederige trouwjurk met bandolier is een look die ik enorm waardeer - het is bijna iconisch - en ik anticipeer er volledig op Ready or Not cosplay in de nabije toekomst. 

4. Daniel is niet echt

Daniel is niet echt begint met Luke, een jonge jongen die een denkbeeldige vriend vindt in Daniel. Daniel is de perfecte metgezel voor Luke, totdat zijn suggesties een sinistere wending nemen en Luke hem wegstuurt. Nu een jonge volwassene die worstelt met dagelijkse stress, Luke (Miles Robbins, Halloween) bezoekt zijn oude vriend Daniel (Patrick Schwarzenegger, Scoutsgids voor de zombie-apocalyps) en de effecten op zijn leven zijn ... dramatisch. 

Het is een cool, slim concept voor een film die je vanaf de allereerste opname naar binnen haalt. Er zijn een paar onverwachte visuele terreur-traktaties die heel goed lezen, en de uitvoeringen zijn indrukwekkend vloeiend.

Als er ooit een beslissing is genomen om opnieuw te maken American Psycho - en laat me duidelijk zijn, dat moet absoluut niet be - laat me je vertellen, Patrick Schwarzenegger zou een perfecte Patrick Bateman zijn.   

3. The Lighthouse

Robert Eggers kwam door met de follow-up van zijn Folktale in New England, De heks. Zijn meest recente onderneming, The Lighthouse, volgt twee vuurtorenwachters op een afgelegen en mysterieus eiland in New England in de jaren 1890. Naarmate hun tijd op het eiland vordert, wordt hun geduld dun en ontwikkelt zich een obsessie rond het schitterende baken van de vuurtoren.

The Lighthouse is helemaal gek. Ik bedoel dat op de best mogelijke manier. Het is een geleidelijke afdaling in waanzin met verbluffende mythische taferelen en af ​​en toe een scheetgrap. Het is een intense two-hander met alleen Robert Pattinson en Willem Dafoe, en ze zijn allemaal goed voorbereid om het verbaal, emotioneel en fysiek uit te spelen op het scherm.

Natuurlijk komt Eggers 'toewijding om een ​​film zo esthetisch en praktisch periodiek mogelijk te maken echt naar voren The Lighthouse. De film is volledig in zwart-wit opgenomen en heeft een beeldverhouding van 1.19: 1. Het voelt als een film die aan land is aangespoeld na tientallen jaren op zee te zijn begraven. 

Er valt veel over deze film te zeggen (lees mijn review hier), en het is iets dat je pas volledig kunt bevatten als je het zelf hebt gezien. Dat gezegd hebbende, het is zeker niet voor iedereen. Als je was uitgeschakeld door de langzame verbrandingsaspecten van De heks, misschien overslaan. Maar als je klaar bent om te gooien, The Lighthouse zal je graag een paar rondes kloppen.

2. Us

De tweede film van Jordan Peele toont een slimme en spannende kijk op het subgenre home invasion met slechts een schaduw van de griezelige vallei. Verankerd door een bekroonde uitvoering van Lupita Nyong'o, Us is een sluw commentaar op sociale klasse dat mysteriewetenschap combineert met het grote onbekende om een ​​uniek en huiveringwekkend verhaal te maken. Het is een meeslepende film met perfect getimede komische beats en horror-momenten op expertniveau. 

Peele gaf Nyong'o een lijst met films - inclusief Een verhaal over twee zussen, opnieuw dood, martelaren, de stralende en Het volgt - om hen te helpen een “gedeelde taal”Voor de film. Dit wederzijdse begrip draagt ​​echt bij aan de diepte van Nyong'o's uitvoering (en) en informeert de emotionele toon van de film. Peele heeft zichzelf met succes getoond als een nieuwe meester van horror en - in het proces - Nyong'o in het publieke bewustzijn getrokken als een geweldige nieuwe schreeuwkoningin (en veranderde voor altijd de manier waarop we horen "Ik heb er 5 op”Door Luniz).

1. midzomer

Ah, midzomer. De ultieme break-up-film. 

Als er iets is dat we hebben geleerd van de opvolger van Ari Aster op de grote hit, dan wel erfelijk, het is dat de man van rituelen houdt. Aster trok midzomer uit de schaduw en in de heldere, prachtige, vrolijke wereld van een afgelegen Zweeds dorp, wat op de een of andere manier net zo zenuwslopend is. Er is geen ontkomen aan, nergens om je te verstoppen, en er is iets griezelig sinisters aan een dorp vol opbeurende, ondersteunende vreemden. 

Aster's aandacht voor detail is zo precies dat midzomer vereist meerdere bezichtigingen. Het is een briljante, mooie en soms gekke verkenning van verdriet en groei. We kunnen niet wachten om te zien wat hij hierna gaat doen. 

 

Eervolle vermeldingen:

Parasiet

https://www.youtube.com/watch?v=isOGD_7hNIY

Bong Joon Ho is een absoluut meesterlijke verhalenverteller. U herkent de naam misschien niet, maar tussen De gastheer, Sneeuwpiercer, en Ojka, je hebt waarschijnlijk wat van zijn werk gezien. Ik kan moeilijk bellen Parasiet een horrorfilm (hoewel ik als thriller zeker zal beweren dat het gruwelijk is), maar het is onmiskenbaar een van - zo niet de - beste films van het jaar. 

Tijgers zijn niet bang

https://youtube.com/watch?v=KyoE0mSJXO8&t=

Hoewel het voor het eerst werd uitgebracht in 2017 (en opgenomen in mijn Het beste van 2018 lijst), Tijgers zijn niet bang kreeg in 2019 distributie. Dus ik ga er nog een keer aandacht voor vragen, want het is een ongelooflijk mooie film die gezien moet worden. Klik hier om te lezen mijn volledige recensie. 

Horror Noire: Een geschiedenis van zwarte horror

https://www.youtube.com/watch?v=BmyueIwsMlo

Je had misschien niet verwacht een documentaire op deze lijst te zien, maar ga ermee om. Horror Noire: Een geschiedenis van zwarte horror is essentieel kijken. Ontwikkeld vanuit het boek Horror Noire: Zwarten in Amerikaanse horrorfilms door Robin R. Means Coleman (lees mijn review hier), de documentaire gebruikt interviews met acteurs, schrijvers en filmmakers die prominent aanwezig zijn in het genre om de complexe geschiedenis van representatie in de horrorfilm te ontrafelen. Het is verhelderend, verhelderend en het is een verdomd goede film.