met Tijgers zijn niet bangheeft schrijver / regisseur Issa López een emotioneel mooi sprookje bedacht, verstrikt in de gruwelijke onderwereld van kartelgeweld in Mexico.

Tijgers zijn niet bang begint met een titelkaart die de tragische, ontnuchterende feiten van de drugsoorlog geeft. Sinds de start in 2006 zijn 160,000 mensen omgekomen en 53,000 verdwenen in Mexico. Er zijn geen nummers voor de kinderen die ze hebben achtergelaten.

De film volgt een jong meisje, Estrella (Paola Lara), terwijl ze van school naar huis terugkeert om te ontdekken dat haar moeder vermist is. Ze voegt zich al snel bij een groep van vier wezen - net als Wendy en de Lost Boys - en ze vormen hun eigen bende om voor elkaar te zorgen en op te passen terwijl ze gewelddadige gangsters ontwijken.

Tijgers zijn niet bang brengt een oprechte magie naar een duistere wereld door Estrella de kracht van drie wensen te geven. Terwijl elke wens wordt ingewilligd, weven de verwrongen resultaten een belangrijke draad in het verbluffende tapijt van het verhaal van de film.

Voor een film die zo diep geworteld is in de verwondering, angst en heerlijke logica van kinderen, is het essentieel om een ​​ongelooflijke cast te hebben om het uit te voeren. López castte vijf kinderen zonder eerdere acteerervaring. Met een briljante zet van López schoten ze in chronologische volgorde en kregen de kinderen nooit het volledige script te zien, dus hun pure, rauwe emotie is prachtig authentiek.

De optredens van de kinderen zijn ongelooflijk eerlijk en absoluut geweldig. Hun gelukkige, speelse momenten zijn een waar genot om naar te kijken, en hun verdriet en angst is hartverscheurend.

Juan Ramón López als bendeleider El Shine is bijzonder betoverend. Er is een emotionele complexiteit in zijn uitvoering die volwassenheid uitstraalt tot ver buiten zijn jonge leeftijd. Hij beheerst de kunst van stilte en communiceert boekdelen met alleen de blik in zijn ogen. Deze jongen is indrukwekkend.

Een deel van de schittering van Tijgers zijn niet bang ligt in López 'begrip van de jonge personages en de manier waarop kinderen dingen interpreteren en rationaliseren. In één scène horen we de kinderen de gruwelijke, over-the-top methoden van de Huascas (de lokale, bijzonder sinistere bende) beschrijven. Kort daarna geeft audio van een nieuwsbericht dat op de achtergrond wordt afgespeeld een veel nauwkeurigere beschrijving van hun criminele activiteiten.

Het is een moment dat opvalt voor de volwassen kijker en je herinnert aan de dramatische manieren waarop je fantasie als kind situationele lege plekken zou vullen. We zouden naar de meest logische conclusie springen in een tijd waarin onze logica vol uitgebreide, fantastische ideeën zat.

Andere keren zijn deze jeugdige interpretaties veel optimistischer. De kinderen verwonderen zich over de mogelijkheden van gevonden voorwerpen; ze maken van een vervallen gebouw een prachtig huis, vol kansen en schoonheid.

In zijn hart, Tijgers zijn niet bang gaat over het verlies van onschuld. De realiteit van een constant potentieel voor gevaar gaat bij deze kinderen nooit verloren, maar omdat het zo'n normaal onderdeel van hun leven is en blijft, passen ze zich aan. Zoals kinderen doen. Ze zien de duisternis in de wereld maar blijven toch naar het licht reiken.

Bovennatuurlijke elementen mengen zich met de gruizige, harde realiteit van het verhaal om een ​​rijke, magische wereld te schilderen. Spookachtige verschijningen - slachtoffers van bendegeweld - zijn geen gracieuze, etherische wezens. Ze zijn vol tragische woede. Het is gemakkelijk om Estrella's angst te voelen wanneer ze wordt geconfronteerd met deze gruwelijke spoken.

Andere momenten hebben een warme, sprookjesachtige kwaliteit die je hart verheft in een golf van emoties. Dit uitgebreide droomlandschap wordt gehouden in een delicaat evenwicht dat López heeft geperfectioneerd. Ze laat het er zo moeiteloos en gemakkelijk uitzien dat het net zo natuurlijk is als ademen.

Tijgers zijn niet bang verdient het om gerangschikt te worden in het hoogste echelon, onder films als De ruggengraat van de duivel en Het labyrint van Pan (Het is vermeldenswaard dat Guillermo Del Toro zo'n fan was dat hij heeft aangekondigd dat hij een film gaat produceren voor López).

Het is mooi in elke betekenis van het woord, maar omarmt volledig zijn eigen duisternis. Er valt zoveel over deze film te zeggen, maar in plaats daarvan raad ik je aan om het zelf te zien. Niets anders zou het recht kunnen doen.

 

Bekijk de trailer en poster hieronder, en klik hier om te lezen over de 4 andere films die ik niet kan wachten om te zien op Toronto After Dark Film Festival.