Geschreven en geregisseerd door de broers Brett en Drew Pierce, The Wretched grijpt je verbeelding met zijn creatieve wezen en inventieve kennis die een fascinerend en angstaanjagend verhaal verzint over een huidstelende, kindetende ellendeling.

De film is een duister sprookje met de gevoeligheden van een klassieke horror uit de jaren 80 met de vonk van een moderne indie-horror. In gesprek met de gebroeders Pierce in Toronto After Dark over hun inspiratiebronnen en hun liefde voor het horrorgenre, is het gemakkelijk te zien hoe deze angstfilmfilm tot stand is gekomen.

Ga door met het lezen van ons onthullende gesprek, en klik hier om te lezen mijn volledige TADFF-recensie van De ellendige.

---

Kelly McNeely: Dus wat was het ontstaan ​​van The Wretched - waar komt deze film vandaan?

Drew Pierce: Onze liefde voor heksenfilms. Onze liefde voor heksenverhalen en heksenfilms.

Brett Pierce: Eigenlijk bedoel ik dat veel ervan begint met de film Roald Dahl, De heksen. We lazen het boek als kinderen en we vonden het geweldig, en we houden van de film -

Drew Pierce: Het joeg ons doodsbang!

Brett Pierce: En ik denk dat we om die reden altijd al een heksenfilm wilden maken. En we wilden wat meer leunen naar het wezenaspect van een heks, niet alleen naar een vrouw die spreuken en vloeken doet. Maar ik denk ook dat ik gewoon een enorme Hellboy-komische idioot ben - ik bezit elk Hellboy-stripboek, elke spin-off, en daar zitten veel heksen-dingen in.

Ik was geïntrigeerd door alle folklore, dus ging ik een heleboel heksenfolklore lezen, en we vonden deze ene heks genaamd Black Annie of Black Annis, een heks uit het Verenigd Koninkrijk die in een boom leeft en kinderen eet; ze wordt gebruikt als een eng verhaal om kinderen te laten slapen. En ze lijkt een beetje op onze heks. Dus we begonnen daarmee, daarna lazen we een heleboel andere heksenmythen en stalen gewoon de regels van andere heksen die we leuk vonden, en maakten de heks die we wilden werken voor ons verhaal.

Drew Pierce: Er zijn zoveel interessante mythen, en de meeste heksenfilms zijn gewoon, het blijkt dat de heks een geest is, weet je? Het is een geest van een vrouw die slechte dingen deed. We wilden erin duiken en er een volwaardig wezen van maken met zijn eigen regels.

Kelly McNeely: Ja, minder iets van bezit. Dit is gewoon een heks die deze invloeden heeft, en het is echt angstaanjagend. En de praktische effecten waren verbluffend, kun je daar een beetje over praten?

Drew Pierce: We zijn geobsedeerd door praktische effecten. We hebben altijd van praktische dingen gehouden. Opgroeien met onze Vader, die duidelijk doordrenkt is van die wereld. We werkten samen met dit make-upteam, geleid door Eric Porn. Het is echt een uitdaging, maar het is een geweldige samenwerking. Ik ben een storyboard-artiest en -ontwerper, dus ik hielp met veel van het ontwerp van wezens en we wisselden dingen heen en weer, en het was gewoon een traktatie om met hem te werken en dat moesten we samenstellen. 

Brett Pierce: Het was echt gaaf omdat Drew de eerste ontwerpen van het wezen deed, zoals echt coole grafische ontwerpen en die aan Eric liet zien, en toen maakte Eric een 3D-model van wat hij dacht dat het zou zijn. En we kwamen erachter waar we in het midden wilden zijn, maar toen gingen we terug naar Michigan om ons voor te bereiden en ons klaar te maken om te schieten, en hij stuurde ons foto's van de sculpturen die hij aan het maken was, en Drew nam het gewoon en we konden teken erover en wees zo van, misschien het gezicht uitdunnen, de neus een beetje meer bewegen, bla bla, en het terugsturen, en een dag later zou hij ons de bijgewerkte versie sturen, en dat deden we totdat we de heks hadden dat we leuk vonden.

Drew Pierce: Het is een echte uitdaging met praktische effecten, omdat ze er voor de camera maar een paar seconden goed uitzien vanuit bijvoorbeeld die ene hoek. Je moet het dus echt van tevoren ontwerpen en bedenken. De andere uitdaging is dat je iets echt heel gaaf kunt laten lijken in één frame als je het te veel bouwt, maar dan is er geen mobiliteit voor als je een wezenacteur hebt, wat we deden. Dus dat was een beetje de grote uitdaging.

Brett Pierce: Dat geheime onderdeel ervan is de actrice die de heks speelde. Haar naam is Madelynn Stuenkel, ze staat aan het begin van de film als de babysitter de kelder in gaat - dat is eigenlijk hetzelfde meisje dat de heks speelt aan het einde van de film. Maar ze stuurde ons net deze willekeurige band waarop ze griezelige dingen deed. En ze had nog nooit eerder zoiets gedaan, maar het was geweldig.

Ze is zo lang, ze is ook zo mager, maar ze heeft gewoon hele lange armen en hele lange benen, dus we dachten: laten we gewoon aan haar anatomie werken. We probeerden niet - zoals Drew zei - om in bepaalde gebieden niet te dik te zijn, want wat haar griezelig maakte, was dat ze gewoon zo'n lang, griezelig wezen was. En eerlijk gezegd, we hebben echt geluk gehad, want ze deed deze bewegingen waar je denkt, "oh, doe dat nog een keer". Het was niet eens ons plan. Het is als: "oh, je liet je schouder zo snel zakken. Het ziet er zo griezelig uit ”. Het was gaaf.

Kelly McNeely: Ik wilde daar ook naar vragen, hoe de heks en die lichamelijkheid zich ontwikkelden, omdat het zo onderscheidend is.

Drew Pierce: Grappig genoeg hebben we contact gezocht om de heks te casten, we hebben deze casting-oproep gemaakt voor mensen die hun eigen authentieke bewegingen voor onze heks probeerden te maken, en we hebben enkele van de grappigste banden teruggekregen die je ooit hebt gezien [beiden lachen].

Brett Pierce: Mensen rennen naar de camera en schreeuwen ... 

Drew Pierce: Kruipen, verschuiven op rare manieren ... 

Brett Pierce: Vreemde stemmen ...

Drew Pierce: En toen stuurde Madelynn ons haar tape, en we zeiden meteen: dit is het meisje. Ze is gescheurd, ze is gewoon een heel atletisch persoon in het algemeen, maar ze deed een paar bewegingen die een beetje impressionistisch waren De Ring en The Grudge. Maar toen deed ze deze echt coole verdraaibewegingen en veel dingen met haar rug, en sluipend, voelden ze zich gewoon dierlijk.

Brett Pierce: En ik denk dat we altijd al plotselinge bewegingen wilden hebben, omdat we veel bottenkrakende geluidseffecten van selderij zouden toevoegen. En we hebben echt geluk gehad met Zarah Mahler, die de vrouw speelt die als eerste bezeten wordt door de heks, omdat ze ook allemaal hetzelfde soort dingen deed. Dus het was cool, want ze begon haar als eerste te spelen - dat waren een van de eerste dingen die we opnamen - en Madelynn mocht haar het zien doen. Dus informeerden ze elkaar. En we eindigden met een heel consistent personage, ook al wordt het gespeeld door meerdere acteurs. 

Kelly McNeely: Ook die openingsscène, het raakt je echt. Ik vind het geweldig dat jullie niet inhouden als het gaat om hoe jullie met kinderen omgaan. Kun je daar een beetje over praten? Is er ooit een tijd geweest dat je dacht, misschien zouden we dat niet moeten doen?

Brett Pierce: Ik denk dat omdat we kinderen waren in de jaren 80, en kinderen al dit soort horrorfilms hadden, maar ook echte horrorfilms waarin kinderen nare dingen overkomen! En het was oké. En ik heb geleerd waar ik bang voor moet zijn, daar heb ik van geleerd. Maar ik heb het gevoel dat we in de loop van de tijd ons zo zorgen maakten dat kinderen bang werden of dat soort films maakten. Ik denk dat toen we erop ingingen, we er niet eens over nadachten. 

Drew Pierce: Ja, voor ons zit het gewoon in ons DNA.

Brett Pierce: En andere mensen zullen erop wijzen als: "Je hebt al deze leuke dingen vroeg, kan dit gebeuren?" En we zijn zo van ... ja! En ze zeggen: "maar we vinden ze leuk". En ja, je zou ze leuk moeten vinden, dus als er slechte dingen gebeuren, is het vreselijk! 

Drew Pierce: En er was zeker sprake van, hoe bloederig ga je? Wat laat je zien, want wat is entertainment en wat is alleen uitbuiting? Daar is dus zeker een gulden middenweg voor.

Brett Pierce: We zijn grote fans van hints naar dingen, zoals je bloederig kunt zijn, maar je hoeft ook niet overdreven te zijn. Je kunt de mensen gewoon de stukjes geven en ze zetten de gruwel in hun hoofd. En dat is eigenlijk erger dan alleen, ik zie alles gebeuren en het is vreselijk.

Kelly McNeely: Ja, je hoeft niet helemaal expliciet te zijn. Je kunt dat beetje aan de verbeelding overlaten, wat het zoveel enger maakt - om die lege plekken in te vullen.

Brett Pierce: Ja precies. En we vinden het gewoon leuk om op die manier films te maken, dat is meer onze zaak.

Lees verder op pagina 2

Pagina's: 1 2 3