Doorspekt met onvervalste waanzin, Kom bij papa is een wisselende, vaak schokkende en verrassend hilarische rit. Verankerd door geweldige uitvoeringen van de hoofdcast (en een 'dit huis is zijn eigen karakter'-setting), voert de film je door een waanzinnige waas van manische proporties. Het botst over je heen, raast over een bochtig en gevaarlijk pad, en je kunt gewoon niet wegkijken.

Kom bij papa is Ant Timpsons speelfilmregiedebuut, en hij begint sterk. Timpson, afkomstig uit Nieuw-Zeeland, heeft opgetreden als producent van een aantal serieus leuke films, waaronder Deathgasm, aan huis gebonden, en Turbo Kid - en brengt die eigenzinnige Kiwi-komische charme aan dit duistere, verwrongen verhaal van een vader-zoonreünie.  

Geschreven door Toby Harvard en gebaseerd op een idee van Timpson, volgt de film Norval Greenwood, een bevoorrecht mannelijk kind, terwijl hij aankomt bij de prachtige en afgelegen kusthut van zijn vervreemde vader. Hij ontdekt al snel dat vader niet alleen een eikel is, maar dat hij ook een duister verleden heeft dat haast heeft om ze allebei in te halen. Nu, honderden kilometers van zijn zachte comfortzone, moet Norval vechten met demonen, zowel echte als waargenomen, om opnieuw contact te maken met een vader die hij nauwelijks kent.

De film begint met het zorgvuldig onderzoeken van de gespannen relatie tussen Norval en zijn verre-would-be-een-understatement vader, Brian, voordat een record-krassende reeks gebeurtenissen de arme Norval in de blender van slechte shit gooit. We volgen hem door de chaos terwijl hij wanhopig uit zijn diepte wordt gegooid. 

Gespeeld door een oprecht innemende Elijah Wood (Maniak, The Lord of the Rings), Norval is - in eerste instantie - een beetje een weenie. Hij is de ultieme hipster-millennial met zijn opvoeding in Beverly Hills, een vergulde iPhone in beperkte oplage, 'muziekcarrière' en verheven verhalen over zijn van dichtbij en zeer persoonlijke kwasten met roem. Hij is lief en onzeker, maar je kunt het niet helpen dat je een wenkbrauw trekt bij elke nederige opschepperij. 

Zodra de shit de spreekwoordelijke fan raakt, wordt Norval gedwongen om op de grootst mogelijke manier op te treden, en het is ongelooflijk gemakkelijk om zich in te leven in zijn benarde situatie. Wood vangt perfect die onschuld met grote ogen die Norval zo'n sympathiek personage maakt. 

Zijn vaderlijke tegenhanger, Steven McHattie (Pontypool, 300), slingert vicieuze weerhaken door opeengeklemde tanden. Ze zijn volkomen onevenwichtig, waardoor hun hereniging veel hoogwaardiger wordt. Ondertussen Michael Smiley (Kill lijst) komt binnen met een fantastisch groezelige uitvoering die elke scène met een vettige onderhand steelt.

Terwijl Kom bij papa gaat zeker ... veel verschillende richtingen, het is stevig gericht op de gespannen relatie tussen een vervreemde vader en een wanhopige zoon. Norval is op zoek naar elke vorm van verbinding die hij met zijn vader zou kunnen aangaan na een leven van verward verlies. 

Maar hoe zwaar dat specifieke plotpunt ook is, Kom bij papa bezwijkt niet volledig onder zijn eigen druk. Er is overal een pikzwarte humor ingespoten, die de spanning met gewelddadige absurditeit doorbreekt. 

Timpson houdt deze hits niet in; ze kloppen met een wreedheid die zo verrassend is dat je niet anders kunt dan lachen. Het is allemaal gebaseerd op een eenvoudig, lineair verhaal dat de steeds veranderende toon van de film leidt. De score - gecomponeerd door de Nieuw-Zeelandse kunstenaar Karl Steven - verbindt alles met elkaar. Na zijn brutaal absurde opbouw, Kom bij papa zweeft zijn volledige emotionele gewicht door de laatste momenten van de film, en het is een briljant dramatische noot om mee te eindigen. 

Na die hele wilde rit worden we herinnerd aan de scriptie van de film. De relatie tussen vader en zoon, en als - eenmaal verbroken - die band ooit kan worden hersteld. Wat zou u doen voor uw gezin? Hoe verandert het jou? Gehuld in een verrassend donkere komische mantel, is er een echt en diep menselijk hart in de film dat resoneert met emotionele eerlijkheid. 

Kom bij papa trekt je naar binnen met zijn excentriciteit, sluipend in een een-tweetje die je in een lus gooit voordat je in schokkend nieuw territorium wordt geschoten. Het is een onfeilbare publiekstrekker - pure middernachtelijke pulpachtige waanzin - en het is zeker een gedenkwaardige ervaring. Je hoeft alleen maar de uitnodiging te accepteren. 

Klik hier voor de trailer, of kijk hieronder.
In Select Theaters Nationwide + Beschikbaar op Digital & VOD op 7 februari 2020