Wreed plezier is de nieuwste onderneming van de fijne mensen van Black Fawn Films, en het is een knaller van een horrorkomedie. Het viert het horrorgenre - en iedereen die ervan houdt - met ironische humor en veel kleverige gore. Het grijpt je direct vanaf de eerste scène (bij de keel, gewelddadig) en schiet op een venijnig leuke rit die een ware traktatie is voor genrehonden. Een humoristische rampage van messen en knokkels, Wreed plezier is een absolute knaller.

Gevestigd in Minnesota, 1983, Wreed plezier volgt Joel (Evan Marsh, Shazam!), een bijtende horrorfilmcriticus die niet-zo-stiekem naar zijn kamergenoot verlangt. Na een nacht van zware - zwaar - terwijl hij drinkt, bevindt Joel zich midden in een zelfhulpgroep voor seriemoordenaars. Hij moet opgaan, of ontdekt worden en de ongetwijfeld gewelddadige gevolgen onder ogen zien. Natuurlijk zijn Joel's improvisatievaardigheden niet zo verfijnd als hij zou willen, en de shit gaat heel snel naar het zuiden. 

Dit markeert het speelfilmdebuut voor schrijver James Villeneuve, en eerlijk gezegd komt hij er swingend uit. Het script is brutaal, zelfbewust en altijd grappig (enorm gediend door Marsh's optreden), en ik zal zeker zijn toekomstige projecten in de gaten houden. In combinatie met de levendige richting van Cody Callahan en de geweldige cinematografie van Jeff Maher (de framing is uitstekend en ik leef voor alle neon), Wreed plezier is ontegensprekelijk een goed gemaakte film. We hebben het laatst gezien Callahan en Maher's werk op de dramatische thriller, De Oak Room, en hun drastische toonverschuiving bewijst dat deze jongens een serieuze veelzijdigheid hebben. 

De muziek van Steph Copeland is geweldig leuk, aangezien ze de synthrock van de jaren 1980 als haar eigen persoonlijke speeltuin gebruikt. Elke liefhebber van synth-horror zal deze partituur geweldig vinden. Zodra het bloed begint te stromen, opent het een heel blik geweldig. De effecten - door Shaun Hunter - zijn fantastisch. Hoe bloederig de film ook wordt, hij verliest nooit echt dat 'leuke' trefwoord in de titel van de film. Ik zal in deze recensie waarschijnlijk veel op dat woord terugkomen, want dat is echt wat deze film is. Gewoon puur, gemeen plezier. 

Het is geen verrassing dat alle technische elementen van de film kloppen - het Black Fawn-team weet zeker hoe ze ze moeten uitkiezen en ze houden ze (heel wijselijk) in de buurt. Het eindresultaat is een volledig samenhangend project dat niet aanvoelt als een optelsom van zijn delen, het is een voltooid geheel.

De cast is stuk voor stuk uitstekend in hun rol; zelfs de kanonnenvoer onhandige agenten hebben een perfecte lijnlevering. Echt, deze cast is geweldig. Marsh speelt stomverbaasd en overweldigd op een volledig innemende (en zeer expressieve) manier waardoor je echt voor hem wortelt om hopelijk deze lange, donkere nacht door te komen.

amberkleurige goudfarb (Far Cry 5, Helix) aangezien Carrie cool, kalm, beheerst en indrukwekkend dodelijk is; het is duidelijk dat Goldfarb veel plezier had in de rol (achter al die stalen houding en oogverblindende ogen). Maar Ari Millen (De Oak Room) terwijl Bob de show steelt. Tussen zijn if-Patrick-Bateman-did-Flashdance-dansnummer (echt… en ja, het werkt echt) en zijn nadrukkelijke lijnvoering, bewijst Millen nogmaals dat hij echt een scène kan beheersen. 

Ik ben hier misschien bevooroordeeld, want als horrorjournalist (hoewel ik die term persoonlijk losjes gebruik), Wreed plezier sprak me op moleculair niveau aan. De dialoog - een monoloog in het bijzonder, van Tony de agent - bespreekt het genre in zeer openhartige bewoordingen die een beetje een metaflair toevoegen aan wat al een zeer reeds on-the-nose film is. Een van de moordende personages draagt ​​een masker, hanteert een machete en heeft vaak de pech dat hij één enkele overlevende achterlaat. Een ander kleedt zich graag als clown. Bob trekt een doorzichtige regenjas aan en heeft een verzameling visitekaartjes. Iedereen die op wat voor manier dan ook bekend is met het horrorgenre, zal de hommages waarderen. 

Een ander persoonlijk punt van waardering is het einde. Waar ik niets over zal zeggen, want ik ben geen monster, maar dat zal ik wel zeggen Wreed plezier valt niet in de valstrikken van wat 'zou moeten' gebeuren in de epiloog van een onbeantwoorde liefdesgeschiedenis. Daar ben ik dankbaar voor. 

Tonaal heeft het een geweldige energie en laat het tempo geen seconde zakken. Er valt veel over te zeggen Wreed plezier, maar echt, als je tot nu toe hebt gelezen, dan weet je dat je het gewoon zelf moet gaan bekijken. Je zult veel plezier beleven. En het zal gemeen zijn. Vreselijk leuk. Daar ga je. 

 

Wreed plezier speelt nu als onderdeel van Filmfestival van Sitges.