Tijdens een woeste sneeuwstorm keert een zwerver terug naar huis, naar de bar in het afgelegen Canadese stadje waar hij is geboren. Wanneer hij aanbiedt om een ​​oude schuld bij een grijze barman af te lossen door hem een ​​verhaal te vertellen, draaien de gebeurtenissen van de nacht snel om in een duister verhaal van verkeerde identiteiten, dubbele kruisen en schokkend geweld. Je gaat niet geloven wat er in The Oak Room is gebeurd.

Ik dwaal de set op en onmiddellijk word ik getroffen door het detailniveau dat is besteed aan het creëren van een slecht verlichte kleine stadsbar in de kelder. Elk zorgvuldig gemaakt label, elke tchotchke en muurbevestiging, elke dronken gekrabbelde handtekening op het badkamerkraam, het bouwt allemaal de wereld van The Oak Room, rijk aan textuur. 

De set draagt ​​een beetje gewicht en bevat de energie van de vorige scène. Acteurs RJ Mitte (Breken slecht) en Peter Outerbridge (Suicide Squad) lachen tussen de opnames door, waarbij ze de beknopte tonen die ze even daarvoor vasthielden, afwerpen. Oorspronkelijk, De Oak Room was een toneelstuk, en je voelt het. De dialoog glijdt terwijl de acteurs door uitgebreide takes werken.

De toneelversie ging in 2013 in première op het Toronto Fringe Festival. Acteur Ari Millen (Ik neem je dood) - die ook schittert in de film - had gedacht dat het misschien een goede keuze zou zijn voor een bewerking, dus bracht hij het script naar regisseur Cody Calahan.

"Hij belde me en zei: ik ga je het script sturen, je moet het lezen." Calahan herinnerde zich: 'Ik stond op het punt om in het vliegtuig naar LA te stappen, en hij had zoiets van, doe me een plezier, wat je ook in het vliegtuig moet doen, doe het niet. Lees gewoon het script. " Tegen de tijd dat het vliegtuig was geland, was het script verslonden en begon zich een plan te vormen: "We zijn meteen begonnen en hebben het de afgelopen twee jaar van de theatrale versie naar de filmversie overgenomen." 

Een van de theatrale elementen die tijdens de opnames is behouden De Oak Room is het gebruik van lange takes - tot 15 minuten per keer - om de acteurs echt de ruimte te geven om te ademen. "We doen een heleboel repetities, we doen een repetitie voor cameraploeg en zo, en dan duiken we er meteen in." Calahan merkte op: "Als je de acteur een beetje laat gaan, en er is geen stop en start," grinnikte hij, "het is best gaaf."

Tussen deze uitgebreide opnames door glipte ik achter de schermen om RJ Mitte en Peter Outerbridge te ontmoeten om in de geheimen en verhalen van De Oak Room. 

"Het is heel erg geschreven als een toneelstuk, en toneelstukken zijn om vele redenen erg extravagant." Mitte: “Alles wat we doen bij het bewerken - proberen de beats op het podium te creëren - doe je live. Hiermee hebben we tijd om de beat te veranderen. " Het geeft de acteurs de flexibiliteit om echt in te graven en de scène te vinden. Mitte glimlachte: "Je vindt die ruimte en leeft in die ruimte, en het is echt heel goed."

Hoe organisch het ook is om lange scènes te schieten, het creëert een unieke reeks complicaties voor DP Jeff Maher, zei Calahan. "We nemen de scènes op en dicteren niet, oké, je kunt alleen zo kijken omdat ik die foto wil," legde hij uit. "Dat is echt moeilijk voor Jeff omdat hij alle opnames creatief, uniek en onderhoudend moet maken. "

"Hij moet zich aanpassen," vervolgde hij, "dus rijden ze 12 meter lange dolly's zodat hij, als we de repetitie doen, een moment ziet dat niet werkt, naar de andere kant kan vliegen." Het is een effectieve manier om de statische scènes op te nemen, en het houdt zeker iedereen scherp. 

Maar de complexiteit houdt hier niet op. "We nemen het in chronologische volgorde op, wat zeer zeldzaam is in films." Outerbridge vertelde: “Als je films maakt, schiet je alles in de verkeerde volgorde. Dus we fotograferen het als een toneelstuk. "

"Het is een toneelstuk, het is een acteursstuk", vervolgde hij. "Het is alsof twee mannen in een bar twee uur lang praten. Nu, dat is op zichzelf een uitdaging. " Maar het zijn niet alleen twee pratende hoofden; er zijn een paar lastige wendingen in dit specifieke verhaal. "Het is een verhaal over een man die een bar binnenloopt en de barman een verhaal vertelt over een man die een bar binnenloopt, die de barman een verhaal vertelt over een man die een bar binnenloopt." lachte Outerbridge, "En dan keert het uiteindelijk terug naar de eerste barman."

Met zo'n compact script om mee te werken, was het belangrijk dat de film zuinig was zonder het vlees van het verhaal te snijden. "Het mooie van het script is dat de plot in de dialoog zit", zei Calahan, "We snijden echt niet weg in veel verhaalelementen. Het zit in wat ze zeggen; het verhaal is in wat de dialoog dicteert. Dus hoe meer dialogen je snijdt, hoe meer verhalen je snijdt. "

Het verhaal verkleinen is een hele andere uitdaging; het is strak geweven om een ​​suggestief dubbelzinnig einde te behouden. "Het zal aan het publiek worden overgelaten - als ze hebben opgelet - om te proberen te achterhalen wat er gebeurt," legt Outerbridge uit, "Wie krijgt er verlossing en wie krijgt wraak."

"Het wordt echt overgelaten aan interpretatie of je wilt geloven dat het op de een of andere manier is gebeurd." zei Mitte: 'Is dit echt? Of is dit nep? Lieg deze man tegen me? Of vertelt deze man de waarheid? En je weet het niet echt. Zoveel vragen als we beantwoorden, we stellen nog veel meer vragen. En we laten ze daar achter. "

"Afhankelijk van welke versie van het einde je denkt dat er gaat gebeuren, wordt het in elke versie een totaal andere film." Outerbridge liet doorschemeren: "De een begint met een moordmysterie, de ander wordt een horrorfilm of de ander wordt een spookverhaal."

"Het is uniek." Akkoord Mitte, "Het is een uniek verhaal, het is een uniek script, en wat je ziet, wordt beslist wild."

Als ik een doorgesneden, niet nader genoemd lichaamsdeel zie (geen spoilers hier), kan ik zeggen dat wat Mitte zei inderdaad juist is. Calahan, Outerbridge en Mitte lijken allemaal oprecht enthousiast over het project, en hun enthousiasme trok me echt naar binnen. "We zijn een zeldzame film," zei Mitte, "Ik heb het gevoel dat we een speciale film hebben met een heel speciale groep. van mensen die hun vak echt hebben aangescherpt en de vaardigheden hebben om het geweldig te maken. "

De Oak Room is met veel detail en zorg gevuld. Nuances worden zorgvuldig gerepeteerd en met precies de juiste hoeveelheid off-the-cuff houding geplaatst, zodat het natuurlijk aanvoelt. Net als de Oak Room zelf voelt het erg comfortabel en echt aan, hoewel er iets is dat de rand heeft aangescherpt.

Dus wat gebeurde er precies in The Oak Room? 'Ze hebben er alles aan gedaan om het zo dubbelzinnig mogelijk te houden. Maar er is een achtergrondverhaal, "zei Outerbridge," [Calahan] weet wat dat is. De schrijver, Peter Genoway, weet wat dat is. Maar ze hebben het ons niet verteld. "

Ze hebben een boeiend beeld geschetst - een mooi compliment voor de gespannen onderstroom van de scène waaraan ze hebben gewerkt. "Je weet dat er iets ergs gaat gebeuren," grapte Calahan, "je wacht gewoon op dat moment."

Weglopend van de set, wilde ik meteen meer weten. Van de manier waarop de film werd opgenomen tot de gelaagde en cryptische conclusie van het script, hoe meer ik erover nadacht, hoe meer ik wilde zien hoe het allemaal zich ontvouwt. Maanden later moet ik het nog steeds weten. 

Dus als je geïntrigeerd bent door een complexe thriller met een goede hook en een sterk gewicht, ga dan zeker eens kijken De Oak Room. Zet een krukje op, pak wat te drinken en ga lekker zitten. Het staat op het punt interessant te worden.

 

Breakthrough Entertainment Inc. en Black Fawn Films zullen komen De Oak Room naar de opkomende virtuele filmmarkt "Marche du Film" in Cannes, waar de eerste vertoningen van de film plaatsvinden op dinsdag 23 juni 2020. Je kunt de gloednieuwe trailer en poster hieronder bekijken.