Patrick Schwarzenegger (ja de zoon van dat guy) sterren in Daniel is niet echt, een horrorfilm die het vaak goed doet filmlijsten van mensen met het beste van 2019. Het is nu beschikbaar op aanvraag en digitaal.

Op de een of andere manier behandelt het veel echte psychische problemen en op een andere manier is het een bovennatuurlijke psychologische thriller over de attributen van schizofrenie.

Schwarzenegger speelt het titulaire personage in deze film van regisseur Adam Egypt Mortimer.

Daniel neemt een fysieke vorm aan voor de onderdrukte Luke (Miles Robbins) en haalt hem over om uit zijn schulp te komen, maar die groeipijnen brengen kosten met zich mee.

Schwarzeneggers optreden is dreigend. Daniel is kwaadaardig en roekeloos en brengt Luke in gevaar. Maar is hij echt of is zijn aanwezigheid een opgeroepen bijproduct van een slechte geestelijke gezondheid?

We spraken met Schwarzenegger over het thema van de film, wat hem motiveerde en wat hij hoopt dat mensen eruit zullen halen. We beantwoorden ook de vraag voor degenen die zich afvragen of dat inderdaad zijn blote achterkant is op film en andere belangrijke dingen.

Er zijn enkele spoilers vooruit dus lees op eigen risico:

iHorror: Ik ben benieuwd of je als kind horrorfilms mocht kijken?

Patrick Schwarzenegger: Eh… ik herinner me dat ik er een paar zag, en ik herinner me dat ik een paar films van mijn vader zag met de classificatie R. Maar ik denk dat een film als deze iets is dat een diepgaand onderwerp raakt dat kinderen waarschijnlijk niet helemaal zouden begrijpen. Maar het is iets waar mensen van alle leeftijden over moeten praten over het idee van geestelijke gezondheid - een begrip van wat het is.

iHorror: Wat vind je van hoe de film omging met geestelijke gezondheid en depressie?

Patrick: Ten eerste denk ik dat het prima werkt om film te gebruiken als het medium om het idee en het onderwerp van geestelijke gezondheid naar voren te brengen en de negatieve en donkere kanten ervan te laten zien. Het moet worden getoond omdat het laat zien dat voor Luke's karakter, Daniel, die het idee van geestelijke gezondheid belichaamt en dat giftige mannelijkheid is zeer echt.

Ik bedoel, hij is daar; hij bestaat voor hem en die stem is niet alleen een stem maar een fysieke aanwezigheid en dan is het voor andere mensen gewoon, weet je, niets. Het is dat Luke, het personage van Miles, gek is, dat hij iemand is bij wie ze niet willen zijn. Dat is een soort van wat er in onze samenleving gebeurt.

Ik bedoel voor één persoon dat ze misschien geestelijk ziek zijn en deze stemmen in hun hoofd en mensen om hen heen hebben en dan denken andere mensen: 'oh die persoon is gek, haal ze bij me weg, ik wil niet met ze omgaan. Ik wil er niet over praten ”, zoiets. Wat kan er zo zijn vast voor iemand en niets zijn voor een ander. "

Hoe zit het met dat einde?

Patrick: Het einde is het einde en je realiseert je dat deze stem zo sterk in zijn hoofd was dat hij alles moest doen om zichzelf daarvan te redden en andere mensen schade te berokkenen. Dan leidt het er een beetje toe dat ik in het hoofd van de volgende persoon ga, wat als je bedenkt hoeveel mensen er doorheen gaan en sterven, en dan gaat het gewoon in de hersenen van een ander. Het eindigt gewoon nooit, tenzij we er echt over praten of manieren vinden om het te helpen.

Je karakter is erg slecht, wat inspireerde je om hem te spelen zoals je deed? Heeft u ooit een depressie gehad?

Je weet dat ik dat nooit heb gedaan. Ik heb verdrietigere of donkerdere tijden in mijn leven meegemaakt dan andere dagen, maar nooit door depressies.

Voor mijn personage speelde hij niet depressief, hij speelde zoiets niet. Hij moest het idee belichamen om de dichotomie van het andere personage volledig te contrasteren en de stem te zijn die volledig tegengesteld is en deze dreigende kant van hem aanspoort.

Wat we in het begin van de film zien als iets dat geweldig is - dat is goed; hij spoort hem aan om meisjes te krijgen en te drinken en een man te worden en in gevechten te komen. Maar dat is allemaal de belichaming van giftige mannelijkheid van wat de samenleving als mannelijk en mannelijk beschouwt, maar het is allemaal verkeerd.

Ik ben nog nooit depressief geweest en dit personage hoort er niet te zijn om die depressie te zijn, hij zou het idee moeten zijn van hoe er een stem in je hoofd kan zijn die zo polariserend en anders is en het kan gewoon zo zijn vast en overtuigend.

De naaktscène, was jij dat?

Ja, dat was ik.

Hoe vond je het om dat te doen, had je dat ooit eerder gedaan?

Patrick: Nee. Met film als je een personage in een film speelt, is dat precies waarvoor je je aanmeldt. Als je een rol hebt, een personage en je kust een andere persoon of je moet iemand slaan of je moet vreselijke dingen zeggen, die horen allemaal bij een personage - het is niet Patrick - het is het personage en dat is wat je hebt Te doen.

Het kon me niet echt schelen [over het doen van de naaktscène]. Weet je, hij [directeur Adam Egypt Mortimer] zei vind je het erg? Ik zei: kijk, ik ben helemaal in orde zolang het meisje zich op haar gemak voelt en ze het goed vindt, dan ben ik cool.

Het kan me niet schelen dat iemand mijn kont ziet.

Deze film staat op veel "Best of 2019" -lijsten. Wat hoop je dat het publiek ervan wegneemt?

Ten eerste hoop ik dat ze genoten van de film, dat ze het esthetisch, cinematisch, de verhaallijn leuk vinden.

Weet je, het brengt een origineel idee van een aspirant-filmmaker die één film heeft gemaakt en zijn carrière voortzet, dus ik hoop dat ze dat erkennen. Dit is een kleine, onafhankelijke film die naar de theaters wordt gebracht en zo. En ik hoop dat ze even de tijd nemen en misschien even bij iemand inchecken.

Met geestelijke gezondheid en dergelijke, weet je nooit wie er doorheen gaat, je weet nooit of het die Patrick Bateman is [American Psycho] die een perfect pak heeft, glad haar, in vorm is en in New York City werkt met een prachtig appartement. En je weet niet of het een persoon is als Luke die het moeilijk heeft op school en geen vrienden heeft en eenzaam is. Het is er in alle soorten, maten en vormen, let alleen op andere mensen; je weet gewoon nooit wat andere mensen doormaken.

Wat staat er voor jou aan de horizon?

Een heleboel dingen. Ik filmde een nieuwe psychologische thriller genaamd waarschuwing dit jaar en ik filmden een nieuwe speelfilm die Michael Shannon produceerde en waarin ik speelde Echoboomers en dat komt in 2020 uit. En een andere film die ik nu aan het filmen ben, heet Moxie, die Amy Poehler schrijft, regisseert en speelt voor Netflix. Dus ik heb volgend jaar een paar dingen op de agenda en ik ben opgewonden om ze daar te krijgen.

https://www.youtube.com/watch?v=k4zOUxHxhXM