John Robinson maakt indruk met zijn optreden als Ronald "Butch" DeFeo Jr. in Daniel Farrands' De Amityville-moorden. De film, gebaseerd op ware gebeurtenissen, vertelt het verhaal van de beruchte moordenaar die op 13 november 1974 een krachtig geweer nam en zijn hele gezin doodde terwijl ze vredig in hun bed sliepen. John en ik bespreken hoe hij zich voorbereidde op deze rol, zijn gedachten over de zaak en zijn kijk op spoken en geesten. Bekijk hieronder het interview.

Met dank aan Skyline Entertainment, De Amityville-moorden draait nu in theaters en On Demand en Digital, inclusief iTunes. De distributie van de film komt slechts enkele maanden voor de aanstaande 45e verjaardag van de beruchte echte moorden op de familie DeFeo in Amityville, Long Island - New York.

John Robinson-interview

Jan Robinson: Hallo Ryan.

Ryan T.Cusick: Hé Jan, hoe gaat het met je?

JR: Best goed en bedankt dat je vandaag met me hebt gesproken.

PSTN: Geen probleem, het genoegen is geheel aan mij. Amityville op persoonlijk vlak was iets waar ik al van kinds af aan mee bezig was. Ik las het boek op zeer jonge leeftijd, ja het heeft me gewoon gefascineerd. Voor mij was het fascinerend omdat 13 november, de nacht van de moorden, eigenlijk mijn verjaardag is.

JR: Oef.

PSTN: Ja, maar niet hetzelfde jaar.

JR: Wist u dat aanvankelijk of kwam u daar later achter?

PSTN: Ja, ik hoorde dat later mijn grootmoeder het boek had laten lezen en op de omslag stond: "Dit boek zal je de stuipen op het lijf jagen!" – Ik moet vier of vijf zijn geweest toen ik dat ding probeerde te lezen.

JR: [grinnikt] Echt niet!

PSTN: Ja serieus. En toen het internet uitkwam, ben ik erin gerold. Ik heb onderzoek kunnen doen en ik denk dat ik alle boeken heb gelezen. Ik heb destijds de documentaires van Dan [Farrands] bekeken. Je optreden was geweldig man, het was geweldig!

JR: oh bedankt man, ik ben blij dat je het leuk vond.

PSTN: Het was geweldig, heb je gestudeerd of onderzoek gedaan voor je personage [Butch Defeo]?

JR: Ja, ik bedoel, ik heb het boek niet gelezen. Ik probeerde Butch te begrijpen vanuit het perspectief van een buitenstaander. Het is duidelijk een tragisch verhaal, we houden ervan om tragedies te vieren. Meer nog voor mij was het als "hoe kan ik me voorstellen dat hij niet van zijn acties houdt, maar van zijn leven?" En weet je, ik denk dat waarom mensen zich ertoe aangetrokken voelen, is omdat mensen niet weten...

PSTN: Ja, er is mysterie.

JR:… het is een mysterie en we zien het tegenwoordig vrij regelmatig met veel acties in de wereld, specifiek op onze eigen bodem. Ja, dus voor mij was het hem onderzoeken. Ik heb het gevoel dat hoe meer ik groef in wat er over hem was geschreven, hoe meer ik dacht: "Weet je wat, ik denk dat ik me ga concentreren op hoe traumatisch het voor hem was." Een kind in die tijd en het gebeurt tegenwoordig veel, een kind dat om welke reden dan ook niet past, iemand die geen band heeft met zijn samenleving en de omstandigheid van Butch was zijn relatie die hij had met Ronnie zijn vader en weet je, zijnde de oudste zoon in een Italiaans gezin, alleen al het intense onderzoek en de mishandeling die iemand ertoe zou kunnen brengen om zelfs maar een ruimte binnen te gaan waar je zoiets gruwelijks zou kunnen begaan. Ik wilde een verhaal vertellen over trauma en misbruik en voor mij doen we dat soms met afschuw en dat is best spannend.

PSTN: Zeer zeker en ik denk dat je dat zeker hebt bereikt, want het misbruik was gruwelijk. En de manier waarop het werd uitgespeeld, is bijna als een 'kies je eigen avontuur'-verhaal, omdat je het kon spelen zoals de drugs hem ertoe brachten, het misbruik hem ertoe bracht het te doen, er was iets in huis waardoor hij het deed . De kijker kon dus uiteindelijk kiezen.

JR: Ja, ik denk dat dat is wat Dan wilde doen. Ik begon de trailers en zo te zien en het ging over: "de stem zorgde ervoor dat hij het deed." Waarom zeggen we dat? [Lacht] Waarom moeten we dat zeggen? Maar dat is wat er gebeurt met films, hoe hebben we mensen enthousiast gemaakt voor de film? "De stem zorgde ervoor dat hij het deed", weet je. Wat ik opwindend vond, was dat we een regel moesten maken, een regel over het huis ging over de inheemse Amerikaanse begraafplaatsen die zich onder het huis bevonden. En misschien is het gewoon een fantasie voor mij, maar dit idee dat het land is gebouwd op de botten van naties van mensen en wat als die geesten na verloop van tijd echt de snelle escalatie van de samenleving zouden zien en terug wilden komen om ons onze lessen te geven – aan de blanke geprivilegieerde samenlevingen. Wat als ze inspraak hadden in wat er gebeurde in deze buitenwijken gebouwd op heilige gronden, weet je wat ik bedoel?

PSTN: Ja.

JR: Voor mij was dat best leuk als een toegevoegde waarde.

PSTN: Dat is ook altijd een theorie geweest, had ik gelezen.

JR: Ik bedoel, ik denk dat we op dit moment steeds meer in de samenleving kijken hoe we vasthouden aan dit idee, hoe je ook denkt over politiek, we houden gewoon vast aan het idee dat we geweldig zijn, we zijn perfect, weet je, en het is onze land en houd deze buitenlanders buiten de deur. Je weet wat ik bedoel? Het is op een bepaalde manier bizar, maar het benadrukt dat idee zelf: "Nou, zijn we de geschiedenis echt vergeten?" [Lacht] “Zijn we echt vergeten dat we deze wereld hebben gekoloniseerd en iedereen ervoor hebben laten lijden? Door geweldig te zijn?

PSTN: Ja, zo voelt het soms wel. We raken verstrikt in al het andere. Wat was het auditieproces voor jou? Hoe ben je bij deze film betrokken geraakt?

JR: Umm.. Dan benaderde me eigenlijk verrassend genoeg. Ik woonde in Europa, ik woonde de afgelopen jaren in Frankrijk.

PSTN: Oh heel leuk!

JR: Ik had zoiets van: "Wow." Weet je, ik speel nooit duistere rollen toen ik in mijn tienerjaren was en toen ik begin twintig was, speelde ik die rol van 'aardige jongen' en die 'grappige kerel'. Als acteur wil je altijd ingaan tegen wat ze van je denken, dus greep ik die kans met beide handen aan. Ik had zoiets van "oh ja, wat kan ik doen." Ik sprak met de regisseur: "Ik zal hier super in opgaan, geef me een shot man." [Gniffelt] Ja, het was leuk. Ik was erg opgewonden om de rol te spelen.

PSTN: Had je gehoord over de zaak of iets voorafgaand aan het maken van de film?

JR: Ja, ik wist zeker van de zaak. Daarom dacht ik: "Oh wauw, ik mag die vent spelen." Mijn vrouw had eigenlijk zoiets van "speel die vent alsjeblieft niet." [Lacht] "Breng die energie niet mee." Ik had zoiets van "dit is een kans."

PSTN: Zeker een kans.

JR: Met afgrijzen krijg je niet vaak de kans om over iets sociaals te praten, dus waarom niet, weet je?

PSTN: En je speelt ook een echt persoon.

JR: Precies, het was interessant. Dus ja, ik kende het verhaal, ik kende de details niet helemaal, vooral dat iedereen met zijn gezicht naar beneden lag.

PSTN: Ja, dat raakt me nog steeds!

JR: Hoe dan ook, ik zal zeggen dat het niet leuk was om de moorden te plegen. Wapens richten op kinderen, niet leuk.

PSTN: Ik weet zeker dat je er klaar voor was om het af te ronden.

JR: In ieder geval in de film zullen de meeste mensen die ernaar kijken weten wat er gaat gebeuren, dat is waar misschien in het midden van wat er aan de hand was en wat hem ertoe bracht het te doen, het zal interessant zijn voor het publiek.

PSTN: Ja, om het te zien ontvouwen. Mijn laatste snelle vraag, ik weet dat we bijna geen tijd meer hebben. Zou je ooit naar de echte 112 Ocean Avenue gaan?    

JR: [Opwindend] Ja, dat zou ik doen, dat zou ik helemaal doen. Ik weet dat ze het opnieuw hebben opgebouwd.

PSTN: Ja, en ze hebben het adres veranderd

JR: Ik zou het helemaal doen. Ik werd achtervolgd om je de waarheid te vertellen. Ik verbleef in de slavenvertrekken van een huis in Michigan en er was een piepklein deurtje in de hoek van mijn kamer en het begon als een gek te ratelen. Papieren van de zijkant van mijn tafel vlogen van de tafel en gingen door de kamer onder deze kist. En toen begon ik te praten de deur stopte, ik deed mijn ogen dicht en keek weer omhoog de stoel stond tegen de andere muur. Ik geloof volledig in geesten, ik twijfel er niet aan dat geesten proberen te praten en gehoord te worden. Ik weet niet of ze gewelddadig zijn, maar ze willen zeker...

PSTN: … communiceren en gehoord worden. Heel interessant! En griezelig! Nou, heel erg bedankt.

JR: Goed je te spreken Rayan.

PSTN: Wees voorzichtig.

Bekijk 'The Amityville Murders' Q&A van het ScreamFest Film Festival.