Wat als je zou leven onder de bijna constante dreiging van een aanval, en er was niets dat iemand zou doen? Als - dag of nacht - er een aanhoudend zoem van gevaar was dat je altijd op scherp hield. En hoe vaak je ook angst of bezorgdheid hebt geuit, het werd beantwoord door vaag beschuldigende vragen en een algemene onverschilligheid voor je situatie. Dit is zowel de ongelukkige realiteit voor veel vrouwen als het uitgangspunt van regisseur Natasha Kermani Gelukkig. 

In de film, May, een zelfhulpjournalist, vecht om te geloven als ze wordt achtervolgd door een bedreigende figuur die nacht na nacht naar haar huis terugkeert. Als ze geen hulp kan krijgen van de mensen om haar heen, wordt ze gedwongen het heft in eigen handen te nemen.

Geschreven door Brea Grant (die ook schittert als May), draait het script echt niet om de spreekwoordelijke struik. In een scène waarin ze het nieuwe boek van May promoot - toepasselijk getiteld "Go It Alone" - houdt ze een vraag- en antwoordsessie (Luckyis gelijk aan de overdreven veelzeggende lesomgeving in de klas); de dialoog is direct en legt duidelijk de basis voor de feministische thema's van de film. Het stelt vragen en werpt punten op die de kijker voorbereiden op zijn zeer open (zo niet misschien een tikkeltje hardhandige) verkenning van misbruik en agressie jegens vrouwen, zo wijdverbreid in de samenleving dat het schijnbaar afstandelijk van zich af wordt geschud. zijn".  

In de hele film keert het script terug naar de absurditeit van dit idee. May wordt verteld om "waakzaam te blijven", alsof een besef van de situatie het op de een of andere manier zal voorkomen. May's echtgenoot lijkt niet gefascineerd door de aanslagen en de politie suggereert dat het erger had gekund; bij elke beurt wordt May met onverschilligheid begroet. Je kunt Grants geaarde ergernis echt voelen. Ze speelt goed vermoeid; je ziet haar uitputting terwijl ze zichzelf elke dag door sleept, gefrustreerd, verbijsterd en alleen. 

De muziek van Jeremy Zuckerman (Paard meisje) is wonderbaarlijk verontrustend, met tokkelende snaren en gespannen, haperende tonen die vaag klinken alsof Philip Glass zou scoren Psychopaat​ Het zorgt voor een humeurige toon en gooit dan een komisch on-the-nose nep-radiosong in dat vage affirmaties oproept als 'je kunt doen wat je wilt doen', terwijl May winkelt voor de tools om te proberen zichzelf in leven te houden. Het is een geweldig maar subtiel detail dat laat zien hoe bizar deze hele situatie is (zowel voor de wereld van de film als voor de wereld in het algemeen).

visueel, Lucky is verrassend sereen met tinten blauw en wit die een kalmerende sfeer creëren, zo gecompenseerd door het geweld dat periodiek op het scherm losbarst. Het houdt rekening met de harde realiteit dat comfort niet noodzakelijk gelijk is aan veiligheid. Het is als het visuele equivalent van aromatherapie; het kan je doen denken dat je vrede hebt, maar ben je dat echt? Deze subtiele details creëren een gevoel van normaliteit dat over de gekheid heen veegt, waardoor het allemaal aanvoelt als een soort lucide droom die nooit helemaal tot rust komt.

Om toe te voegen aan deze dromerige kwaliteit, escaleert Kermani het absurde, zodat je gewoon blijft verwachten dat May wakker wordt uit een bizarre maar zeer realistische nachtmerrie. Je merkt constant dat je de realiteit in twijfel trekt. Het werkt, gezien de thema's en het onderwerp, en het verhoogt de bovennatuurlijke elementen van de film, zodat wanneer rare shit doet gebeuren, het ligt niet buiten het bereik van de mogelijkheden.

Lucky heeft veel botten om uit te kiezen. Maar ondanks al zijn niet-geheel-verborgen berichten, is het een boeiende en vermakelijke film. Je bent daar met May in haar voortdurende gevecht, je wroet haar om te winnen. Je wilt zien dat deze man wordt meegenomen beneden.

De subtekst is heel dun verhuld - het is ongeveer zo bot als een hamer - maar de aanpak wordt afgemeten. Lucky wijst voortdurend met een beschuldigende vinger naar het gebrek aan actie, de hoeveelheid beschuldigingen en neerbuigingen van slachtoffers en de genderverhalen die we als samenleving hebben gevormd. 

Ondanks alle aandacht die is geschonken aan de kwestie van geweld tegen vrouwen, is het nog steeds een hardnekkig probleem zonder einde in zicht, wat even absurd als gekmakend is. Vrouwen zijn geen natuurlijke slachtoffers; dit is niet normaal. Lucky je moet dat echt weten.

---

Lucky speelt als onderdeel van Fantasia Fest 2020. You can vang de volgende screening op vrijdag 28 augustus om 11:00 uur, EST. Voor meer informatie over Fantasia 2020, klik hier om mijn recensie van de Belgische zombiefilm te lezen, Lekker.