Op zomerkamp gaan was een belangrijk doel en de kamphorrorfilms uit de jaren 80 en 90 maakten er een geweldige nachtmerrie van. Zomerkampen waren een ideale setting voor slasher-horrorfilms, omdat ze over alle juiste ingrediënten beschikten: afgelegen locaties, veel eigenzinnige maar herkenbare personages en heel veel gruwelijk potentieel.

Het was de Friday the 13th-serie, waarin de gemaskerde gek Jason de kampeerders en begeleiders van Camp Crystal Lake terroriseerde, die het tijdperk tot leven bracht. De eerste acht films in de serie werden uitgebracht in de jaren tachtig, dus tegen de jaren negentig was het genre stevig verankerd. Dit was waarschijnlijk het beste, aangezien Jason in de volgende paar films in de serie het kamp verliet om naar New York City, de ruimte (het begin van de jaren 1980 was een rare tijd voor horrorfans) en het droomrijk te gaan.

Tegen het einde van de jaren negentig begon het kamphorrortijdperk uit te sterven. Er gingen minder mensen kamperen en er kwamen nieuwe locaties en bedreigingen die relevanter waren voor de doelgroep. Horrorfilms zijn nu geïnspireerd door populaire videogames of spelen zich af op een groter aantal locaties. We zien nu zelfs dat sommige van die horrorfilms opnieuw worden bedacht online games in Ontario, om de cirkel rond te maken.

Het Blair Witch Project (1999) en de opkomst van J-Horror veranderden alles. Het Blair Witch Project bracht gevonden beelden op de voorgrond van het genre en maakte het ongeziene angstaanjagender. Aanpassingen van Japanse horrorklassiekers brachten nieuwe verhalen voor het publiek en gaven het genre als geheel een nieuwe impuls.

Hoewel de jaren negentig misschien nooit zo liefdevol zullen worden herinnerd als de jaren zeventig of tachtig als horrordecennium, produceerden ze wel enkele van de wildste en raarste slasher-films op het scherm. Hieronder staan ​​aanbevelingen voor waar je moet beginnen als je er nog niet helemaal klaar voor bent dat het Halloween-seizoen voorbij is.

popcorn (1991)

Het opzetten van een slasher-film in een bioscoop is voor sommigen misschien een beetje te meta, maar fans van Popcorn begrijpen dat het gewoon een te goede kans is om te laten liggen. Popcorn is een liefdesbrief aan de horrorfilms van voorgaande decennia, maar kent op zichzelf nog steeds genoeg angsten.

De plot van Popcorn volgt een groep amateurfilmers die een verlaten bioscoop gebruiken om ter fondsenwerving een horrorfilmmarathon te organiseren. Naarmate de nacht vordert, beginnen de lichamen zich op te stapelen. Dankzij het filmmarathon-plot kan Popcorn ook drie films-in-een-film bevatten – dit zijn directe hommages aan de sciencefiction-horrorpareltjes uit de jaren vijftig en zestig.

Snoepman (1992)

De meeste slasherfilms hebben niet veel meer te bieden dan schrik, bloedvergieten en campy humor. Candyman onderscheidt zich van de massa als een echt belangrijke film waarin kwesties als klasse, ras en geslacht worden onderzocht, terwijl er nog steeds veel angstaanjagend geweld te zien is. Candyman doet ook een extra stap om een ​​geheel nieuwe stedelijke legende te creëren en onderzoekt tegelijkertijd het proces dat in het echte leven tot deze legendes leidt.

De film volgt een ambitieuze academicus die geïnteresseerd is in stedelijke legendes die hun oorsprong vinden in de beruchte Cabrini-Green-ontwikkeling in Chicago. Haar gebrek aan geloof in dergelijke legendes leidt ertoe dat ze de Candyman oproept en hem loslaat in de stad. De Candyman, met zijn haak als hand en zijn mond vol bijen, is een van de meest angstaanjagende en unieke tegenstanders uit de jaren 90.

Het Stendhal-syndroom (1996)

Omdat de Italianen de moderne slasher-film praktisch hebben uitgevonden, zou het verkeerd zijn om er niet minstens één van de legendarische Gialla-regisseur Dario Argenta in op te nemen. In de jaren negentig was de carrière van Argenta aan het stagneren, maar The Stendhal Syndrome bevat enkele van de meest brute acties van het decennium.

De film volgt een opkomende detective (gespeeld door Argenta’s dochter Asia) in de zaak van een serieverkrachter en moordenaar. lijden aan het Stendhal-syndroom. Realiteit, kunst en nachtmerries vervagen terwijl zij en de moordenaar op elkaar jagen. Het gebruik van bedveren als geïmproviseerd wapen is een van de meest diepgaande momenten op het scherm.

Laatste gedachten

Het kamptijdperk was leuk en gelukkig is het niet helemaal dood. Het negende seizoen van de succesvolle anthologie-horrorserie, American Horror Story: 1984, was een viering van het kampgenre. Het horrorgenre is zo gediversifieerd dat het onwaarschijnlijk is dat we ooit nog een echt kamphorrortijdperk zullen zien, maar er zullen altijd een of twee nieuwe zomerkamphorrorfilms zijn, omdat het zo’n geweldige setting is.