Het is 2019! Alles is goed en juist met de wereld en vertegenwoordiging en diversiteit is de regel en dingen als symboliek gebeuren niet meer!

Wacht ... dat klopt niet.

Oh ja, het is 2019 en queer-coding, queer-baiting, tokenism en een hele reeks negatieve stereotypen rond de queer-gemeenschap zijn nog steeds aan de orde van de dag.

Natuurlijk, we hebben de afgelopen jaren een handvol fatsoenlijke voorbeelden gezien, maar die zijn over het algemeen afkomstig van onafhankelijke films zonder grote steun en zonder brede release, waarvan er vele in de vergetelheid raken - niet omdat je die niet hebt geprobeerd filmmakers delen, let wel. Ik ken veel van die mannen en vrouwen die hun staart kapot slaan om hun films bij een groter publiek te krijgen en ik respecteer en juich ze daarvoor toe.

Tegelijkertijd ken ik een groot percentage van de queer mensen liefde horrorfilms. Het is hun favoriete genre. Dus waarom kunnen we geen fatsoenlijke queer-weergave krijgen in het genre waar we van houden?

Op dit moment vragen sommige van onze hetero lezers zich af wat sommige van die termen die ik noemde, in godsnaam betekenen, en ik beloof dat we daar op komen. Ten eerste, hoewel ik graag zou willen dat u zich iets voor mij bedenkt.

Klaar?

Stel je voor dat er een genre films is waar je van houdt. Laten we zeggen, horror. Je houdt van de schrik. Je houdt van de spanning. Heck, je houdt zelfs van de schurken!

Stel je nu voor dat je jezelf nooit zult zien, en met jezelf bedoel ik iemand die eruitziet en van jou houdt, op het scherm in die films. Je ziet nooit een man een meisje kussen, tenzij het een stunt is. Je ziet nooit een hetero man of vrouw die als een echt persoon wordt afgeschilderd.

Jij bent nooit de held.

Af en toe is er een personage met eigenschappen die je misschien doen denken dat ze hetero zijn. Je kijkt naar de manier waarop ze lopen, hun maniertjes, de manier waarop ze zichzelf uitdrukken, en je hart bonst omdat "oh-mijn-god, ik denk dat ze echt eerlijk zijn, maar de filmmaker kwam gewoon niet naar buiten om het te zeggen."

Meestal is dat personage de slechterik.

Ga verder en stel je voor dat je hebt gehoord over deze horrorfilm waar - hijg! - er een echt hetero personage in de film zit! Je haast je naar het theater; je bent geïnvesteerd in deze film en zelfs meer in het personage. Zij zijn, Tenslotte, bleek hetero te zijn! Dan sterven ze 2.5 seconden later, of erger nog, ze worden een stereotype van wie hetero is.

Als je je die wereld die ik beschrijf volledig kunt voorstellen, dan begin je te begrijpen waarom talloze fans van queergenre gefrustreerd raken door de films en de mensen die ze maken.

Laten we nu beginnen met de eerste van de termen die ik eerder noemde.

tokenism

Tokenisme wordt in het woordenboek gedefinieerd als 'de gewoonte om slechts een oppervlakkige of symbolische poging te doen om iets bepaalds te doen, vooral door een klein aantal mensen uit ondervertegenwoordigde groepen te werven om de schijn van seksuele of raciale gelijkheid te wekken'.

Deze praktijk, vooral in de VS, kwam voort uit een reactie op desegregatiewetten waarbij een werkgever een zwarte werknemer zou inhuren voor een basale, laagbetaalde baan om de indruk te wekken dat ze in overeenstemming met de wet handelden.

Dit gebeurt veel, niet alleen met vreemde personages, maar ook met een veelvoud aan raciale minderheden op het scherm in het genre.

Het is gemakkelijk om een ​​token-personage te herkennen. Je zoekt in het algemeen naar het enige opvallende en trotse, vreemde personage op het scherm dat duidelijk door het proces van uit de kast komt en er een soort van gevoelens bij heeft. U macht, maar waarschijnlijk niet, geef ze lang genoeg om een ​​vast onderdeel van de groep te worden. Dan dood je ze.

Soms gaan de schrijvers van deze films zelfs zo ver dat ze proberen je te laten geloven dat wat je ziet is niet een symbolisch karakter - ze worden hier beter in.

Laten we bijvoorbeeld de jaren 2018 nemen Waarheid of Durf. De film draait om een ​​groep studenten die zich aan de slechte kant van 's werelds meest vervloekte spel van waarheid of durf bevinden.

Een van die studenten is een jonge man met de naam Brad Chang, en hij is toevallig homo. Dat is juist! Hij is niet alleen homo, maar ook Aziatisch! Ik vink al de vakjes aan!

Het begint eigenlijk best goed. Brad is weg; zijn vrienden steunen hem. Hij is maar een van de bende. In feite is de enige persoon die niets van Brad af weet, de vader van zijn politieagent.

Nu, dit hele spel draait helemaal om het onthullen van je diepste, donkerste geheimen, dus voordat dit allemaal voorbij is, moet Brad zichzelf voor zijn vader vertellen, wat hij buiten het scherm doet. Ik keek opgelucht toe hoe Brad terugkomt en zijn vrienden vertelt dat zijn vader het nieuws goed heeft opgevat.

Ze bijna had mij.

Brad krijgt een nieuwe uitdaging: neem het wapen van je vader en dwing hem om voor zijn leven te smeken.

Natuurlijk moesten we nemen wat eerlijk gezegd een van de moeilijkste dingen is die we als queer mensen doen en het versterken, en de schrijvers hadden het gevoel dat we opnieuw in die wond moesten graven.

Vader en zoon hadden op geen enkele manier tijd om emotioneel te verwerken wat Brad uit de kast kwam voor hen betekende. We weten dit omdat Brad zijn vader onder vuur houdt en zijn vader tegen hem zegt: 'Het spijt me hoe hard ik je heb aangedaan. Ik denk dat je denkt dat ik dit verdien. "

Wat zou hij anders denken als zijn zoon die net naar buiten kwam, een pistool op hem trekt? Voordat er iets kan worden opgelost, wordt Brad neergeschoten door een andere officier.

Ik hoor je zeggen, er gaan zoveel mensen dood in deze film. Waarom is dit van belang?

Het is van belang omdat zijn dood inherent verbonden was met zijn seksualiteit. Het is belangrijk omdat hij het enige queer personage in de film was, en het is om nog een reden, die vastzit in de regels van het spel.

Je ziet of je durfde, je moest het durven doen. Als je de waarheid koos, moest je de hele waarheid vertellen. Het niet opvolgen brengt de dood met zich mee. Alle anderen die dit deden, hebben het overleefd. Elke. Brad niet.

Brad stierf terwijl hij deed wat hij moest doen, en hoewel je misschien denkt dat het de logica van de film negeert, is er voor de meesten van ons in de queergemeenschap of een andere gemarginaliseerde groep hier een klinkende waarheid.

We kunnen alles doen wat van ons wordt gevraagd. We kunnen de regels volgen, net als degenen buiten de gemeenschap, en het is nog steeds niet goed genoeg om degenen te sussen die ons helemaal niet willen zien.

In een recente interview met queer filmmaker genaamd Sam Wineman die we gisteren plaatsten, vertelde hij me dit: “Mensen vragen de hele tijd wanneer het oké is om queer karakters in horrorfilms te doden. Ik heb het gevoel dat het antwoord is wanneer we ze gaan laten leven. "

Ik weet dat ik veel tijd aan deze specifieke film heb besteed. Sommigen van jullie zijn waarschijnlijk al lang geleden gestopt met lezen, maar voor degenen die het duidelijk hebben gemaakt: dit is slechts een recent voorbeeld van symbolisme. Ik ben er zeker van dat als je je zinnen erop zet, je met anderen kunt komen. Ga terug naar boven en lees die definitie van eerder.

Denk hier eens over na:

Hoe vaak heb je het gezien de gefetisjiseerde lesbo wie dient er geen ander doel dan de mannelijke demografie te prikkelen en toe te voegen aan het aantal lichamen?

Hoe vaak heb je de over-the-top homoseksuele man gezien die elk stereotype doosje afvinkt dat je maar kunt bedenken en sterft omdat hij niet weet hoe hij moet vechten?

Hoe vaak heb je gezien dat een vreemd personage in de film werd geïntroduceerd en minder dan tien minuten later stierf?

Ga nu terug, doe de schoen aan de andere voet en stel je voor dat alles wat ik hier vermeldde over jou ging.

Deel twee van deze driedelige serie artikelen komt over een paar dagen. Blijf tot die tijd eng en Happy Pride!