De beste horrorfilms gaan niet echt over monsters, geesten of goblins. Ze zijn ongeveer met ons op. Op het oppervlak, Waarheid of Durf is een simpele horrorfilm. Een kleine groep liefdevolle rebelse twintigers reist naar Mexico voor hun laatste voorjaarsvakantie (ooit !!!) voordat het leven hen "uit elkaar scheurt".

De cast van deze film werkt grotendeels. Een handvol van de personages die ze uitbeelden, is vaak saai en nogal vreselijk, maar wat verwacht je van jonge mensen in een horrorfilm?

Lucy Hale en Violett Beane spelen de hoofdrollen als Olivia en Markie, twee 'BFF's' die wil besteed het eerste kwart van deze film aan het laten rollen van je ogen terwijl ze typische clichés van beste vrienden spuiten.

Op de laatste dag van hun voorjaarsvakantie in Mexico wordt Olivia door een willekeurige, guitig knappe man voorgesteld om met hem mee te gaan op een reis naar een mysterieuze locatie. Olivia's vrienden willen dit (natuurlijk) niet, maar ze weet ze te overtuigen.

Na een lange, griezelige tocht door de woestijn belanden de vrienden en hun gids bij een oude, verlaten kerk. Daar aangekomen haalt Carter (hun mysterieuze gids) de groep over om met hem mee te gaan in een opwinding spel van Truth or Dare.

Natuurlijk ontstaat er chaos.

Onze onverschrokken hoofdrolspelers ontdekken één voor één dat dit spel van Truth or Dare feitelijk wordt bestuurd door een krachtig demon, die hen dwingt om zeer persoonlijke vragen te beantwoorden of, als ze dat willen, deel te nemen aan levensbedreigende uitdagingen.

Liggen? Je sterft. Weigeren om te spelen? Je sterft. Dat zijn de regels.

Het is een duivels eenvoudig uitgangspunt, en de film had er beter aan gedaan om zijn ware oorsprong in de schaduw en onbekend te laten blijven. In plaats daarvan onderbreekt de film het verhaal vaak om uiteen te zetten wat de game is werkelijk is, wie controleert het en hoe het te stoppen.

Het is jammer, want het verhaal van de film is eigenlijk zijn grootste kracht.

Zoals ik in de opening al zei, de beste horrorfilms gaan niet over monsters, maar over ons. Ze houden ons een spiegel voor en dwingen ons om onszelf in een ander licht te zien. Ze doen ons onze moraliteit in twijfel trekken.

Waarheid of Durf gaat in wezen over de gevaren van het bewaren van geheimen. Naarmate het spel vordert, worden de vrienden (tenminste degenen die nog in leven zijn) gedwongen om elkaar hun diepste, donkerste geheimen te vertellen. Dingen waarvoor ze zich voor elkaar verborgen hebben gehouden jaar. 

Iedereen weet hoe het is om een ​​onuitgesproken geheim te hebben. Iedereen heeft gezien hoe een groep schijnbaar hechte individuen begon te ontrafelen onder het gewicht van leugens en geruchten. Het is een echte wereld angst die onze samenleving doordrenkt sinds het spreekwoordelijke begin der tijden: de angst om te zijn geopenbaard. 

Ook al zijn onze hoofdrolspelers om te weten wat het spel is slecht, en zij om te weten wat dat de persoon die 'het' is geen andere keus heeft dan te gehoorzamen, het verzacht de klap niet een jota. Vriendschappen worden vernietigd. Vertrouwen is uitgewist.

Onze karakters vinden zichzelf langzaamaan, elk op hun beurt, verbannen en alleen.

Ik ben er vast van overtuigd dat als Waarheid of Durf had zich meer gericht op de duurt van de verschrikkelijke game, en minder over de game zelf, zou het een veel succesvollere film zijn geweest. De overlevering, zoals we die ontdekken, is niets wereldschokkends. De 'mythos', zo je wilt, is niets dat we nog niet eerder in honderd andere horrorfilms hebben gezien. Dus waarom zou je daarop focussen?

Bek en Vreemd leerde ons dat het beste monster het monster is dat je nauwelijks ziet. Misschien werkt dat ook voor metaforen. Hoe minder we over het spel weten, hoe meer we ons kunnen concentreren op de personages.

Om deze reden valt de film als het ware uit elkaar in zijn derde bedrijf. Omdat de toch al iets te lange film overgaat in een 'race tegen de klok' om het spel te doden voordat het hen doodt, verliezen we de charme die de film misschien niet eens had.

Wat begon als een verrassend effectieve en soms zelfs emotioneel betrokken moraliteitsverhaal verandert in een typische beat-the-clock-thriller.

Nu dat gezegd zijnde, Waarheid of Durf voldoet aan zijn meest fundamentele verwachting: het is een verdomd goede tijd.

De uitvoeringen zijn allemaal goed genoeg om ons meer dan betrokken te houden, ik gaf om de personages, de effecten waren goed genoeg om eng te zijn, en de plot ging in een snel genoeg tempo voort.

Waarheid of Durf wil echt meer zijn dan een doorsnee, met schrik beladen horrorfilm, en in sommige opzichten lukt het. Het bevat solide acteerwerk, schrijven en effecten. Maar het voldoet gewoon niet helemaal aan zijn eigen potentieel. Dat is jammer, want ik geloof echt dat het gemakkelijk had kunnen zijn.

Ondanks de tekortkomingen voel ik me zo Waarheid of Durf misschien wel een spel dat het waard is om voor te betalen.

Bekijk het zelf, deel deze recensie en geef commentaar op uw mening!