Geschreven door Shannon McGrew

Ik zal de eerste zijn om toe te geven dat ik, als het om kinderen gaat, niet de grootste fan van ze ben. Zeker, zo nu en dan zul je merken dat dat een uitzondering is, maar voor het grootste deel zijn het nogal een handjevol. Telkens wanneer ik naar een horrorfilm kijk en het verhaal meteen begint te insinueren dat een kind demonisch of slecht kan zijn, versterkt dat meteen waarom ik geen kinderen wil. Ik bedoel, je moet toegeven dat ze soms eng kunnen zijn en ik ga me daar niet voor verontschuldigen, want hallo, heb je het gezien? HET VOORBEELD? Deze kinderen van de nacht zullen nergens voor terugdeinzen als het gaat om het vernietigen van elk stukje vreugde en geluk dat in je huist.

We kennen allemaal de klassieke boze kinderen van DORP VAN DE VERDOEMDEN en KINDEREN VAN HET GRAAN, aan de antichrist in DE BABY VAN ROZEMARIJN, maar ik wilde een paar films aanstippen die niet zoveel aandacht krijgen in het 'killer Children'-genre als zou moeten. Als je houdt van het angstaanjagende idee van demonische spawns of seriemoordenaars van kinderen die op hol slaan, dan is dit deze 5 HORROR FILMS WAARMEE JE NOOIT KINDEREN WILT HEBBEN past precies in jouw straatje; wie weet inspireert het je misschien zelfs om een ​​eigen gezin te willen.

DE GOEDE ZOON (1993)

Ik hou om zoveel redenen van deze film, maar uiteindelijk is het een huiveringwekkende herinnering dat kinderen net zo sadistisch kunnen zijn als volwassenen. Voor degenen die er niet bekend mee zijn DE GOEDE ZOON (en schaam je omdat je niets van deze film afwist!) De film draaide om een ​​jonge jongen, gespeeld door Elijah Wood, die bij zijn oom en tante logeert en bevriend raakt met zijn neef, gespeeld door Macaulay Culkin, die gruwelijke tekenen begint te vertonen van gewelddadig gedrag.

Deze film is zo goed, zo zo goed, en geeft kijkers ongelooflijke optredens van zowel Elijah Wood als Macaulay Culkin. Het is een van die zeldzame films waarbij ik me na elke keer kijken nog steeds ongemakkelijk voel. We krijgen zo vaak kinderen te zien die óf perfecte engeltjes óf schattige onruststokers zijn, dat als we naar een film als deze kijken, het bijna lijkt alsof we in een badkuip met koud water worden gegooid, vooral omdat de film zo realistisch lijkt. Hoewel deze film 23 jaar geleden uitkwam, doorstaat hij nog steeds de tand des tijds als een van de beste films die de verschrikkingen weergeeft waartoe kinderen in staat zijn.

JOZUA (2007)

Het is een paar jaar geleden dat ik deze film heb gezien, maar zodra ik er opnieuw onderzoek naar begon, kwamen er herinneringen naar boven aan hoe klote deze film werkelijk is. Weet je nog dat je enig kind was? Hoe geweldig het was om de liefde en aanbidding van je ouders te hebben? Toen kwam het verhaal dat moeder nog een kind zou krijgen en als je oud genoeg was zoals ik, voelde je een vleugje jaloezie. De meesten, zo niet wij allemaal, zouden leren daar voorbij te kijken, maar Joshua niet. Zelfs geen beetje.

JOSHUA draait om de familie Cairn en de aankondiging van de komst van een dochtertje. Joshua, die al een excentrieke en ongewone jongen blijkt te zijn, begint meer sinistere motieven te vertonen. Dit is een film die al vroeg onder je huid kruipt en nooit meer loslaat. Het laat je ook uitstekend zien hoe slecht iemand kan zijn, ongeacht leeftijd. Eén scène in het bijzonder waar ik aan herinnerde had te maken met Joshua die ratten in stukken sneed voor dissectiedoeleinden. Wanneer een kind voor zijn eigen plezier dieren begint te doden, is dat meestal een grote waarschuwing dat het niet goed zal gaan.

WEES (2009)

Sommigen zouden kunnen beweren dat deze film niet op de lijst zou moeten staan ​​vanwege het twist-einde, maar daar ben ik het niet mee eens. Ik denk dat dit een perfect voorbeeld is van waarom je voorzichtig moet zijn als je een kind wilt krijgen. Als iemand die van het idee van adoptie hield, bracht deze film uiteindelijk de angst voor God in mij. Ik zou hem ooit nog willen adopteren, maar ik heb het gevoel dat deze film altijd in mijn achterhoofd zal blijven als die tijd daar is.

WEES draait om een ​​man en vrouw, gespeeld door Peter Sarsgaard en Vera Farminga, die besluiten een negenjarig meisje te adopteren. De plot lijkt eenvoudig genoeg, maar er zit meer achter dit kind dan op het eerste gezicht lijkt. Terwijl de waarheid zich begint te ontvouwen, komen we erachter dat dit kind een heel duister en dodelijk geheim met ernstige gevolgen heeft. Het is een perfect voorbeeld van hoe je niets of iemand kunt vertrouwen uit angst voor wat ze diep in zichzelf kunnen herbergen.

SHELLEY (2016)

O, zwangerschap. Er zijn niet veel dingen in het leven waar ik bang voor ben, maar zwangerschap, dat is er één van. Wat het lichaam van een vrouw gedurende die 9 maanden doormaakt, vind ik verschrikkelijk. Natuurlijk zullen mensen je vertellen dat het allemaal de moeite waard is, vooral die eerste keer dat je je pasgeboren kind ziet, maar als iemand die geen kinderen heeft gehad, kan ik dat niet zo zien. Bovendien heb je LETTERLIJK EEN MENS 9 MAANDEN IN JE LICHAAM GEDRAGEN. Denk daar eens over na. Dat is angstaanjagend.

Hoe dan ook, ik dwaal af.  Shelley, is een film die dit jaar uit Zweden kwam en die er absoluut voor zorgde dat ik geen kind wilde hebben. De film draait om een ​​echtpaar dat geen kind kan krijgen en dat hun Roemeense dienstmeisje vraagt ​​of zij draagmoeder wil worden. De meid is het daarmee eens, maar naarmate de zwangerschap zich begint te ontwikkelen, lopen de zaken niet zoals gepland. De film zelf is een langzame horrorfilm, maar dat neemt niet weg hoe effectief hij is. Het acteerwerk is voortreffelijk en het algemene thema van de film is er een van terreur en paniek, vooral voor onze hoofdrolspeelster die verantwoordelijk is voor de bevalling van dit kind. Uiteindelijk haalt de film de beste aspecten eruit HET VOORBEELD en DE BABY VAN ROZEMARIJN en geeft ons een Zweeds meesterwerk van horror en spanning.

DE OGEN VAN MIJN MOEDER (2016)

Eén van mijn favoriete films van 2016 is die van Nicolas Pesce DE OGEN VAN MIJN MOEDER. Het is prachtig opgenomen in zwart-witfotografie en het bevat het beste acteerwerk dat ik het hele jaar heb gezien, vooral door de ongelooflijk getalenteerde Kika Magalhaes. Het is een hartverscheurende film over verlies en verwaarlozing en een van de weinige films waarbij ik me van binnen leeg en verscheurd voel.

De film draait om een ​​jonge, eenzame vrouw, die op zeer jonge leeftijd getuige moest zijn van de wrede moord op haar moeder. Naarmate ze ouder werd, begon ze ongezonde obsessies ten aanzien van gehechtheid en liefde te ontwikkelen. Het is een film die ongelooflijk moeilijk is om naar te kijken en die onbeschaamd van aard is. Als iemand die een ouder heeft verloren, kon ik de pijn voelen die het personage in de film voelde, maar ik kon me niet voorstellen hoe dit haar opvattingen verdraaide. Nu haar moeder er niet meer is, blijft ze achter met haar vader, die afstandelijk en emotieloos is, wat ertoe leidt dat ze zich tot het uiterste inspant om liefde en acceptatie te vinden op de meest ongebruikelijke en angstaanjagende manieren.

Ik wilde deze film aan mijn lijst toevoegen omdat het de enige film hier is die een volwassene laat zien met kinderlijke neigingen die tot zulke gruwelijke obsessies zijn uitgegroeid. Het maakt me bang als ik denk dat als ik een kind zou krijgen en er zou mij iets overkomen, dat zoiets mijn kind op zo'n huiveringwekkende manier zou kunnen beïnvloeden.

Over het geheel genomen zijn er waarschijnlijk honderden films die gemakkelijk kunnen laten zien waarom het hebben van kinderen zo eng is. Voorlopig is dit slechts mijn persoonlijke lijst, dus als u suggesties heeft, laat het ons dan weten. Als er één ding is dat ik heb geleerd bij het samenstellen van mijn 5 HORROR FILMS WAARMEE JE NOOIT KINDEREN WILT HEBBEN is dat dit een effectief horrorsubgenre is dat duidelijk onder mijn huid kruipt.