'The Eyes of My Mother' steeg snel op de lijst met mijn favoriete horrorfilms van het jaar. Het is een verontrustend mooie ervaring. Het is niet jouw typische horrorfilm. Het is geen PG-13 en het is niet gevuld met angstaanjagende spookhuizen. Het werkt op een ander niveau, het sijpelt naar binnen, het blijft bij je, het geluidsontwerp manifesteert verschrikkingen. Het is een vervoerende en soms verstikkende ervaring.

Regisseur Nicolas Pesce zorgt voor een unieke filmervaring door het mozaïek van zijn horrorinspiraties samen te voegen. Zijn benadering om een ​​horrorverhaal te vertellen door middel van een familiedrama, brengt ons terug naar veel klassieke cinema-uitgangspunten. Het is een van die films die het gevoel geeft dat hij altijd had kunnen bestaan ​​en nu pas ontdekt wordt. Op die manier voelt het tijdloos.

Dit is meestal waar ik een samenvatting zou geven. Maar, net zoals Pesce zelf bespreekt, kun je het beste met zo min mogelijk informatie ingaan. Dus als je het nog niet hebt gezien, ga dat dan doen en kom dan terug en lees een geweldig interview met een regisseur die we in de gaten zullen houden.

iHORROR: Kun je me iets vertellen over je hoofdpersoon, Francisca? Ze is een personage met een complexe dichotomie, die varieert van absoluut hartverscheurend tot verdomd angstaanjagend.

Nicolas Pesce: Dat was altijd onze dans met het rijden op die lijn. Je wilt haar knuffelen, maar je bent doodsbang voor haar. Iets wat geweldig was tijdens het schrijfproces, was dat ik de actrice kende die Francisca (Kika Magalhaes) speelt en wist dat ik het voor haar schreef. Dus tijdens het schrijven belde ik haar op en praatten we over de logica van het personage. Door die gesprekken te voeren en vanaf het begin samen te werken, konden we, met de tweedeling die zo diepgeworteld was in Kika, dat haar karakter die dualiteit schreeuwt.

iH: Wat was de reden dat je voor zwart en wit hebt gekozen?

Vis: Het kwam om een ​​aantal redenen tot stand. Ten eerste was het de wereld van horror waar ik vandaan kom en waar ik door geïnspireerd word. Amerikaanse gothic-dingen uit de jaren 60, begin jaren 70. Dus William Castle, 'Psycho', 'Night Of The Hunter', of iets anders met Joan Crawford of Betty Davis. Wat ik leuk vind aan dat genre is dat het familiedrama en karakterstudies is. Ze gebruiken allemaal geweld en horror om het drama te vergroten, in tegenstelling tot het verhaal dat een horrorverhaal is met traditionele horrordecors. Die films hadden Ozu-films kunnen zijn waar horrordingen in zaten. Ik probeerde ook te gaan voor een expressionistische kijk op Francisca's wereldbeeld. Ze ziet de wereld als iets kouds, grimmigs en klinisch. Het is geen kleurrijke wereld voor haar. Door het zwart-wit konden we oudere filmtechnieken toepassen die jongens als Castle en Hitchcock vroeger gebruikten. Visuele tonen en stemmingen die we niet meer doen, omdat kleurenfilm niet meer met schaduw en grijstinten speelt zoals zwart en wit dat doet.

iH: De man die de zwerver speelt, Charlie (Will Brill), was waanzinnig intens. Ik zou graag een prequel willen hebben, waarin hij van huis tot huis gaat voordat hij Francisca ontmoet. Hoeveel van dat personage kwam op de pagina voor en hoeveel van die intensiteit bracht de acteur naar het personage?

Vis: Hij (Will) is een goede vriend van mij. Will is een man die meestal wordt gecast als komiek, als een mafkees. In het echte leven is hij heel maf en gek en ik zei altijd tegen hem: 'Je zou zo goed griezelig kunnen spelen, omdat de clownerie het griezeliger doet aanvoelen.' Dus het soort zin waarmee we dansten met zijn karakter is dat Charlie elk moment in lachen uit kan barsten omdat hij dit zo grappig vindt. Hij weet precies wat hij daar moet doen. Het is angstaanjagend in de eerste momenten met hem, hoe slecht alles voelt. Je kunt er niet eens de vinger op leggen waarom het zo vervormd aanvoelt. Er is niets dat hij zegt of doet waardoor je zou schreeuwen: 'Waarom laat je deze man je huis binnen! Laat hem niet in je huis!” Niets suggereert op dit punt in de film dat er iets ergs van hem zou gebeuren. Kijken hoe hij daar staat en charmant is, is waar de griezeligheid vandaan komt.

iH: Veel van het geweld gebeurt buiten beeld. Het voelt nog steeds als een gewelddadige film, net zoals Texas Chainsaw Massacre super gewelddadig aanvoelde, maar dat niet was. Waarom ben je die route gegaan in plaats van de bloederige details te laten zien?

Vis: Ik denk dat het engste, wat er ook gebeurt, zelfs als je in de kamer was met een seriemoordenaar, is dat je jezelf bang maakt. Wij kunnen onszelf banger maken dan wat dan ook ter wereld ons bang kan maken. Op momenten van echte angst is het niet eens een angst voor de werkelijkheid. Het is de angst om in jezelf te kijken. Angst is zo iets innerlijks, dat het niet bestaat buiten je eigen neurose en zorgen. Dus als ik had laten zien dat iemand dertig keer werd neergestoken, was de kans groot dat het er niet zo goed uit zou zien als in je hoofd. En zelfs al had ik de beste visagiste met speciale effecten ooit, als ik het je liet zien, zou je weg kunnen kijken zodra je het mes zag. Als je het niet laat zien, is het tegen de tijd dat je beseft wat er aan de hand is, te laat. Je hebt het in je hoofd gezien en kunt het niet meer uit je hoofd krijgen en je wordt gedwongen erover na te denken. Dat, in tegenstelling tot het feit dat je jezelf ervan kunt verwijderen. Ik wil niet dat je jezelf kunt verwijderen. Het is net als de oorscène van 'Reservoir Dogs', iedereen denkt dat je ziet dat het oor wordt afgesneden, terwijl het maar een pan in de hoek van de kamer is. Het beste compliment dat ik kreeg was een man die naar me toe kwam na de Sundance-première. Hij zei: 'Ik was erbij totdat je liet zien dat een personage zo vaak werd neergestoken.' Ik moest hem vertellen dat ik eigenlijk niet had laten zien dat het personage werd neergestoken. Het klonk naar eigen inzicht. Ik wil dat het publiek zichzelf bang maakt, en dat geldt niet eens alleen voor het geweld. Er gebeuren eigenlijk niet veel dingen die openlijk gebeuren in de film. Voor mij was het belangrijk dat wanneer er lichaamsdelen op tafel liggen, niets waarneembaar een lichaamsdeel is. Jij bent het die langzaam beseft wat het is. Er zijn kleine momenten, zoals waarop Francisca een glas wijn drinkt dat iets te dik is om 'wijn' te zijn. Er zijn allerlei subtiele dingen waarvan ik wil dat het publiek er actief over nadenkt. Het proces van die gedachten maakt het eigenlijk eng.

iH: Op een filmfestival was veel van wat we zagen een complete verrassing. De synopsis was een paar zinnen lang en de meesten van ons hadden nog geen trailer gezien. Als de film wordt gedistribueerd, hoeveel wil je dan dat je publiek over de film weet om er het maximale uit te halen?

Vis: Het beste dat kan gebeuren, is dat je weet dat het gek is en dat je er niets aan hebt. In de trailer zijn er nu bepaalde dingen waarvan ik wil dat het publiek wordt gearresteerd. Het komt vooral omdat ik geen grote fan ben van het zien van 'Het is de engste film ooit'. 80 mensen vielen flauw en na de eerste screening moesten we een ambulance bellen!' Want dan ga je naar de bioscoop en het is niet de engste film die je in je leven hebt gezien, en er is geen reden waarom iemand ooit een hartaanval zou hebben gehad en mogelijk dom is. Ook al is het geen stomme film, je werd er gewoon toe gebracht dat te geloven. Wat moeilijk is met horror, en vooral met een horror als deze, is dat het niet eng is zoals 'The Ring' eng is, of dat een film met veel jump scares eng is. Deze film is niet 'The Conjuring'. Mijn favoriete ervaring was naar Sundance gaan en hoe we het opbouwden als een drama, een familiedrama. Tien minuten later wisten de mensen niet wat ze ervan moesten denken. Het is het beste om niets te weten, omdat een deel van de schokkende eigenschappen is dat je niet weet waar het heen gaat. Recensies die plotpunten weggeven, zullen er dus voor zorgen dat de film zachter aanvoelt dan wanneer je er blind in was gegaan.

iH: Francisca is complex en veel van wat er met haar gebeurt, zou de reden kunnen zijn dat ze eindigt zoals ze doet. Situaties worden haar opgedrongen en zij wordt dit. Aan de andere kant: zou het natuur versus opvoeding kunnen zijn, of was dit precies hoe ze zou zijn geworden, ongeacht enig trauma in haar leven?

Vis: Je krijgt slechts een glimp van haar vóór het trauma. Zelfs dat was niet bepaald een normale glimp. Het was vreemd. Zonder het trauma weet ik niet of ze zo ver zou gaan als zij. Maar ik denk niet dat ze normaal zou zijn geweest. Door de vroege herinneringen aan haar te laten zien, als haar moeder bij haar was gebleven en de lessen die ze haar leerde in een context had kunnen plaatsen, zou Fancisca die lessen misschien niet hebben gebruikt om kwaad te doen. Zonder haar moeder te hebben, probeerde ze de verbinding in stand te houden door de dingen te doen die ze met haar moeder had gedaan, maar ze had niet de juiste context om ze te doen. Het was waarschijnlijk vanaf het begin niet goed met haar gegaan, maar het trauma heeft haar zeker sneller op het pad naar de duisternis gedreven dan anders het geval zou zijn geweest.

iH: Huidige beste horrorfilms? Ik begrijp dat het een steeds veranderende lijst is.

Vis: 'Audition', 'Psycho', 'Rosemary's Baby', 'The Shining', het originele 'Dark Water' en 'The Grudge', allemaal films van Chan-Wook Park. Japanse, Koreaanse en Franse hedendaagse horror en zwart-wit Amerikaanse horror uit de jaren 60.

'The Eyes of My Mother' komt op 2 december uit.