Noem vandaag de naam Sweeney Todd en de geest van de meeste moderne horrorfans zal zich richten op het sensationele podium van Stephen Sondheim - en later op het scherm - musical Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street.

Het is niet moeilijk te begrijpen waarom. Sondheims versie van het verhaal is misschien wel de beroemdste van de afgelopen 175 jaar, en is uitgevoerd door enkele van de meest getalenteerde theatergezelschappen over de hele wereld lang voordat het ooit tot leven kwam op het grote scherm onder leiding van Tim Burton en met Johnny Depp en Helena Bonham-Carter.

De geschiedenis van de heer Todd gaat echter veel verder terug dan de Broadway-première van Sondheims musical in 1979. Het begon in feite in literaire vorm in 1846 in een vreselijke serie met de titel 'The String of Pearls: A Domestic Romance'.

"The String of Pearls" Synopsis

Dat originele verhaal schilderde Sweeney Todd als een regelrechte slechterik die zijn slachtoffers doodde door aan een hendel op zijn kappersstoel te trekken waardoor ze door een glijbaan de kelder in stortten waar, hopelijk, hun nek zou breken. Als hij niet zoveel geluk had, daalde hij de trap af en sneed hij hun keel door met zijn scheermes.

Eenmaal verzonden, zou hij de lichamen via een ondergrondse tunnel naar de Meat Pie-winkel van mevrouw Lovett brengen, waar ze ze zou bakken om aan het publiek te verkopen.

Het gaat mis met meneer Todd nadat een zeeman genaamd Thornhill, die voor het laatst de winkel binnenkwam, vermist wordt. Thornhill had een parelsnoer moeten bezorgen aan een vrouw die Johanna heette. Het was een geschenk van Mark, een man van wie ze hield en die vermoedelijk verdwaald was op zee.

Omdat ze Todds betrokkenheid bij de verdwijning van Thornhill verdacht, verkleedt Johanna zich als een jongen en gaat ze voor zijn winkel werken nadat zijn voormalige assistent Tobias Ragg is opgesloten in een gesticht nadat hij de kapper ervan beschuldigt een moordenaar te zijn.

Uiteindelijk wordt Todd ontmaskerd als de slechterik die hij is wanneer enorme stapels lichaamsdelen worden ontdekt onder de nabijgelegen kerk die ook via ondergrondse tunnels is verbonden met de kapperszaak. Bovendien wordt ontdekt dat Johanna's lang verloren gewaande Mark door meneer Todd eeuwenlang gevangen heeft gezeten en gedwongen is de vleespastei voor de winkel van mevrouw Lovett te koken.

Mark weet te ontsnappen en gaat de taartenwinkel binnen om de klanten te vertellen dat ze daadwerkelijk mensen aan het eten zijn. Ik heb me vaak afgevraagd of Soylent Green niet slechts een klein beetje van zijn succes te danken aan de oude Sweeney.

In de gevolgen die na zijn ontmaskering komen, vergiftigt Todd mevrouw Lovett en wordt uiteindelijk gevangengenomen en opgehangen voor zijn misdaden.

Aanpassingen

Nee, we zijn nog niet eens in de buurt van meneer Sondheim!

Het verhaal van Sweeney Todd en "The String of Pearls" was zo populair dat het werd aangepast voor het podium voordat het einde van het originele verhaal zelfs in seriële vorm werd onthuld. iedereen maakte hun eigen versie van het verhaal van de grote Guignol-theaters van Europa naar Amerika en terug naar Londen voor nieuwere versies, waardoor Sweeney Todd een begrip werd in het Victoriaanse Engeland.

En toen, in 1970, nam toneelschrijver Christopher Bond het verhaal op en gaf het zijn eigen draai.

In Bonds versie van het verhaal werd Sweeney Todd een iets sympathieker personage. Hij was vanaf het begin geen moordenaar. In plaats daarvan was hij een kapper wiens mooie vrouw het voorwerp van obsessie werd voor een slechte rechter die de vrouw verkrachtte en vervolgens op verzonnen beschuldigingen naar Australië liet vervoeren.

Bij zijn terugkeer in Londen, begint hij zijn poging om wraak te nemen, valt hij aan bij mevrouw Lovett en smeedt een complot om haar taartverkopen te stimuleren terwijl hij een einde probeert te maken aan het leven van de boze rechter.

Het was in 1973 dat Stephen Sondheim een ​​productie van Bond's toneelstuk zag. Het plantte de zaden voor zijn eigen aanpassing, die verreweg de meest bekende versie van het verhaal in de afgelopen vier decennia is geworden.

Sweeney Todd zingen

Sondheim bracht het materiaal naar zijn oude medewerker Harold Prince en hoewel de regisseur aanvankelijk terughoudend was, werd hij al snel gewonnen door Sondheims ideeën over scoren, samengevoegd met zijn eigen ideeën om een ​​statement te maken over het leven in de industriële revolutie - de sets van Prince zouden uiteindelijk kom kijken en voelen als een oude ijzergieterij met beweegbare decorstukken die acteurs kunnen omdraaien om verschillende scènes te creëren.

Hoewel het een beetje overtuiging van zijn kant vereiste, vond Sondheim zijn hoofdrolspeelster voor de komisch gemene mevrouw Lovett in Angela Lansbury en voor de titulaire rol bracht hij acteur Len Cariou binnen.

Verder veranderde Sondheim de kleinere rollen en extra's in het refrein in een echt Grieks refrein dat massaal het podium opkwam om bepaalde passages door middel van liedjes te vertellen, waardoor de show een bijna opera-gevoel kreeg.

Op de openingsavond was het publiek geschokt door het verhaal van bloedvergieten, kannibalisme en wraak, en hoewel de ontvangst door critici enigszins lauw was, zou het doorgaan voor 557 uitvoeringen op Broadway voordat het op tournee ging met Lansbury die nog steeds gehecht was aan de rol van Lovett.

Cariou werd vervangen door George Hearn voor de tour en in de laatste etappe van Sweeney Todd onderweg werd de productie gefilmd voor uitzending op televisie. Je kunt die productie nog steeds op dvd kopen, en ik kan je niet vertellen hoeveel ik hem aanbeveel.

 

Sinds de eerste run in het Uris Theatre in New York, Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street is over de hele wereld opgevoerd en heeft talloze opwekkingen gezien op Broadway en in West End in Londen.

Naar mijn mening, Sweeney Todd bevat enkele van de beste werken van de componist en tekstschrijver. De duister hilarische 'A Little Priest' en 'By the Sea' vormen een perfecte compensatie voor stijgende ballads en serieuzere stukken als 'Johanna' en 'Epiphany'.

Sweeney op het scherm

Natuurlijk kwam Hollywood uiteindelijk Sondheim bezoeken, en in 2007 kwam Tim Burton's gruizige bewerking van de show op het witte doek.

Kom nu niet achter mij aan, maar van alle versies van deze show die ik heb gezien, is Burton's verreweg de zwakste. Ze moesten gewoon te veel dingen in de bewerking schrappen en ze gingen met 'naam'-talent boven echte zingende acteurs. Hoewel ik veel waardeer van wat ze deden in de filmversie van het verhaal, heb je deze show pas echt gezien als je hem in zijn geheel hebt gezien en door acteurs die meer ervaren vocalisten zijn dan Depp en Bonham-Carter.

De filmversie van de musical was zeker niet de eerste verfilming van het verhaal van Sweeney Toddechter. Daarvoor moet je helemaal teruggaan tot 1926. Helaas is de film, die werd geregisseerd door George Dewhurst en met GA Baughan in de titelrol, verloren gegaan.

Het verhaal werd opnieuw aangepast voor het scherm in 1928 en opnieuw in 1936, dit keer met de regie van George King. King's versie werd eigenlijk gekozen als een van de eerste 200 films die op televisie werden uitgezonden en werd voor het eerst gezien op WNBT Channel 1 vanuit New York City.

Het is sindsdien meer dan eens door de BBC aangepast en heeft elke keer het publiek getrokken.

Maar waarom Sweeney?

Dus waarom heeft dit verhaal zo tot de verbeelding gesproken van auteurs, toneelschrijvers en filmmakers? Wat is het in het verhaal van Sweeney Todd dat het publiek er keer op keer naartoe trekt?

Natuurlijk is er de lugubere aard van het verhaal. De meest smerige moord en de onverwachte wending van het voeren van mensenvlees aan onverwachte winkelbezoekers is een sensationeel idee!

Maar is dat alles? Het is zeker een deel van de reden waarom ik er dol op ben, en ik heb me vaak afgevraagd wat ik zou doen als ik erachter zou komen dat ik per ongeluk aan kannibalisme had deelgenomen. Natuurlijk ben ik een beetje raar, dus misschien heb ik alleen die gedachten.

Hoewel ik zeker weet dat academici je tal van redenen kunnen en willen geven, denk ik dat het neerkomt op de fundamentele menselijke aard.

Sweeney Todd zou kunnen zijn iemand. Hij kan je buurtkapper zijn of erger nog, je buurman.

Er is zowel een afkeer als een lichte opwinding bij mensen aangeboren als ze merken dat ze verbonden zijn met dergelijke omstandigheden. Je hoeft alleen maar het nieuws te lezen of te kijken nadat een gruwelijke moordenaar of seriemoordenaar is opgepakt om het te zien. Vrienden, buren en kennissen staan ​​in de rij voor interviews om te praten over hoe ze de moordenaar nooit zouden hebben vermoed van zulke vreselijke dingen.

Wat het deel van onze hersenen ook is dat de mens ertoe aanzet om van dat contact met zulke gruwelijke omstandigheden te genieten, ik zou er geld op steken als hetzelfde deel dat het verhaal van Sweeney Todd levend heeft gehouden.