Ik dook met mijn hoofd eerst in de nazi-slachtactie die dat is Wolfenstein II: De Nieuwe Kolossus. Ik nam de duik en verwachtte tonnen bloederige over-the-top actie, tonnen badass-wapens en ... nou ja, veel nazi-moorden. En terwijl dat precies is wat je te wachten staat, is er ook een onverwachte een-tweetje van extreem emotioneel verontrustende dingen.

De actie begint precies waar Wolfenstein: De Nieuwe Orde gestopt. William "BJ" Blazkowicz wordt zwaargewond achtergelaten en ligt in coma van 5 maanden na zijn explosieve interactie met Deathshead. Tijdens zijn tijd in coma drijft het bewustzijn van BJ af op het punt van ontwaken, herinneringen en nachtmerries.

Tijdens dit deel van het spel zijn er tal van helse dingen te zien. Dingen zoals uit de eerste hand zien hoe delen van je darm worden verwijderd, of moeilijke keuzes uit de eerste game opnieuw moeten beleven. Wat hier echter het meest interessant is, is een onverwachte flashback naar de traumatische jeugd van Blazkowicz.

Deze flashback brengt je helemaal terug naar de kleine Blazkowicz en zijn moeder die blauwe ogen draagt, die het zieke kind soep aan zijn bed geeft. Wanneer zijn gewelddadige vader thuiskomt, haast zijn moeder zich om het versteende kind samen met zijn trouwe pup in een nabijgelegen ladekast te verstoppen. Blazkowicz kijkt en luistert naar zijn moeder die hem probeert te beschermen tegen zijn kolossale pestkop van een vader. Uiteindelijk, en moe van het wachten, geeft zijn vader zijn moeder een hooier die haar opzij en op de grond slaat. Alle spanning zorgt ervoor dat de pup zijn moeder te hulp schiet. De kolossale pestkop gooit de pup door de kamer en blijft de arme hond in zijn zij schoppen voordat hij achter de jonge Blazkowicz aan gaat. Terwijl hij hem wurgt, vertelt hij hem dat de wereld hard is en dat de zwakken het niet redden. Hij wurgt hem tot black-out voordat hij hem naar beneden sleept en zijn polsen vastbindt aan een plank. Dit alles is al buitengewoon moeilijk om te zien, maar wat daarna kwam, spande echt de kroon.

Zijn gewelddadige vader komt binnen en bindt de pup vast in een donkere hoek van de kamer vlakbij. Hij laadt dan een jachtgeweer en geeft de dubbele loop in jouw handen. De manier waarop jonge Blazkowicz-polsen worden vastgebonden, laat niet veel toe om te richten. Zijn vader schreeuwt naar de jonge Blazkowicz en beveelt hem de trekker over te halen in de richting van de nietsvermoedende pup.

Het spel geeft de controle aan jou over en geeft je de zware taak om de arme hond neer te schieten. Mooi toch? Ik wachtte een tijdje om te zien of de keuze op de een of andere manier voor mij zou worden gemaakt, of dat ik misschien die klootzak zou kunnen neerschieten. Het spel is geduldig en wacht met je mee. Na een tijdje koos ik ervoor om opzij te mikken en de trekker over te halen, ik ben een hondenliefhebber en was totaal niet in staat om een ​​hond te doden, zelfs niet in het spel. Je krijgt maar een fractie van een seconde voordat de klootzak het geweer uit je handen neemt en de honden zelf de hersens eruit schiet.

Dit is ernstig. Het is intens. Het deed mijn maag draaien. Je laten toekijken is één ding, maar deze game gaat recht naar de keel wat betreft het al vroeg emotioneel investeren. Ik bedoel, dit alles speelt zich af in de eerste paar momenten van het spel. Zien hoe zijn moeder wordt geslagen, een combinatie van racistische beledigingen horen en kijken hoe zijn arme hond aan stukken wordt geschoten, zet een vuur in je buik, het vernietigen van nazi's voelt als therapie achteraf. Vanaf dat moment word je één met de oude Psycho Billy, en dat voelt geweldig.

We zullen binnenkort onze volledige beoordeling hebben, maar we wilden dat huiveringwekkende en geaarde moment delen. Het schudde ons een beetje wakker. Deze game lijkt geen reet te geven om gevoelens en we zijn 100% klaar voor de met bloed doordrenkte rit die deze game ons gaat bezorgen.

Wolfenstein II: De Nieuwe Kolossus is nu uit op Playstation 4, Xbox One en Windows.