Oorspronkelijk was ik van plan een lijst samen te stellen van mijn favoriete weerwolffilms om rond Halloween te bekijken, maar er werd zoveel tijd besteed aan het praten over één film in het bijzonder dat het het hele onderwerp is geworden. Dus het beest stelt zijn eisen, mijn Nasties en ik moeten volgen. Kom met me mee als je durft terwijl we de donkere wereld van vormveranderende demonen doorkruisen en onder de volle maan reizen om te ontdekken De Wolfman.

De weerwolf maken

Er is een unieke vergelijking tussen de Wolf mens en die van George Romero De nacht van de levende doden. Heb geduld, want dit is hoe mijn manische geest werkt. Met vergelijkingen bedoel ik dat beide films reeds gevestigde monsters hebben genomen en een geheel nieuwe kennis om hen heen hebben gesponnen, waardoor een nieuwe basis is gelegd voor een voorheen onontgonnen kennis van deze wezens. Net zoals er vóór Romero zombies bestonden, waren er talloze legendes rond weerwolven. En toch, net zoals Romero ons heeft geleerd wat een zombie eigenlijk moet zijn, The Wolf Man vestigde onze moderne concepten over de overlevering van lycanthropie.

Dat is iets wat me fascineert.

De transformatie door een volle maan, de weerwolfvloek die wordt doorgegeven via een beet, zilver (of het nu een kogel, zwaard of, in het geval van deze film, stok) is als de enige manier om het leven van het monster te beëindigen, zijn allemaal concepten die voortkomen uit Universal's horrorklassieker, The Wolf Man.

Universeel stond al bekend als de Huis van Monsters en genoot veel succes dankzij eerdere horrorfilms gebaseerd op klassieke gotische literatuur. Vanaf het allereerste begin krenkte Lon Chaney het publiek in het stille tijdperk door zijn morbide weergave van Quasimodo in De klokkenluider van de Notre Dame. Maar het was zijn soevereine weergave van de liefdeszieke en griezelige maestro van middernachtverschrikkingen in de onsterfelijke het spook van de opera dat bevestigde zijn legende op de pijlers van de cultuur.

Door deze gotische trend (wijselijk) te volgen, haastte de studio zich om zowel Bram Stoker's bovennatuurlijke vampierromance, Dracula, als Marry Shelly's keizerlijke meesterwerk, Frankenstein, aan te passen. Universal bracht beide klassiekers naar het grote scherm, maar met hen kwam een ​​nieuw terreurinstrument: geluid! Dracula was de eerste horrorfilm die sprak en het legendarische boek van Stoker was nog nooit zo levendig met een frisse stroom van spookachtig onleven.

In tegenstelling tot elke tot nu toe genoemde film was er echter geen roman om op te baseren Wolf mens af van. Deze keer was het grotendeels aan het scenario van Curt Siodmak om lycanthropie naar de bioscoop te brengen. Siodmak kreeg de taak om niets minder te doen dan een nieuwe mythologie te creëren voor een oude demon van de nacht.

Persoonlijk zou ik voor inspiratie zijn teruggegaan naar oude Europese verhalen over bijgelovige hysterie die ontstond tijdens de maniakale heksenjachtdagen. Kortom, ik zou het hele project ook verpesten.

Met een vleugje genialiteit dook Siodmak in een heel persoonlijk horrorverhaal om inspiratie op te doen die nodig was voor deze nieuwe monsterlijke hit. Siodmak was een joodse immigrant die ternauwernood ontsnapte aan de plotselinge vijandigheid die in Duitsland tegen zijn volk ontstond. In een bijna nachtelijke verandering voor het ergste, zag hij mensen gemarkeerd door een ster, die hen verzegelde tot een gedoemd lot. Hij zag ook buren bij wie hij jarenlang had gewoond, woest en wreed worden.

Hij zag mensen veranderen in iets beestachtigs.

Dit zouden krachtige motieven worden in zijn scenario over een man die vervloekt was met het merkteken van de pentagramster, het merkteken van het beest, en vervloekt tot een lot waaraan hij niet kon ontsnappen. Zijn bestaan ​​wordt er een van angst, bijgeloof en oncontroleerbaar geweld.

De gedoemde held van het verhaal zou de gehate vijand van het platteland worden. Hij zou degenen van wie hij hield opjagen en afslachten en niets minder dan de dood kon hem van de verdoemenis redden.

Deze reflecties van persoonlijke horror spelen zich af in de film en geven diepte aan de tragedie van Larry Talbot (Lon Chaney Jr.) die wordt gebeten door een weerwolf in een poging een onschuldig leven te redden.

Pauzeer even en overweeg dat. In een daad van onzelfzuchtig goed brengt Talbot zijn eigen leven in gevaar door zichzelf tussen een slachtoffer en een vraatzuchtige wolf te werpen. De wolf waarmee Talbot worstelt, is echter niet van deze natuurlijke wereld en is een vervloekt wezen onder de maan. Temidden van het handgemeen wordt Talbot gebeten en wordt de vloek overgedragen, en zo wordt een andere onschuldige man een vormveranderende gek.

Het land van de weerwolf tot leven brengen

The Wolf Man heeft een all-star cast van Universal-zwaargewichten. Bel Lugosi (Dracula, Son of Frankenstein) speelt de rol van een zigeuner die de geheime vloek van de weerwolf verbergt. Claude Rains (De onzichtbare man, fantoom van de opera) speelt senior van Lon Chaney Jr.'s Larry Talbot. Senior Talbot's is de stem van wijsheid in een wereld vol zigeunerlegendes en wild bijgeloof.

Zonder twijfel wordt de allerbelangrijkste rol - die van de oude zigeunervrouw - gespeeld door Maria Ouspenskaya. Zo'n zachtmoedige en zachtaardige kleine dame, maar zij is de kracht achter de legende van de film. Zij is onze bron van kennis over de geheime legendes van occulte krachten, dingen die de moderne mens jammerlijk heeft verwaarloosd. Ze is de perfecte balans tussen Rains' karakter van rede en wetenschap.

 

Jack Pierce keerde terug om Universal's gloednieuwe filmmonster tot leven te brengen. Reeds beroemd om zijn griezelige meesterwerken in Frankenstein, Bruid van Frankenstein en The Mummy, werkte Pierce opnieuw aan zijn magie en gaf de Wolf mens zijn kenmerkende uiterlijk. Voor Chaney Jr. was het proces een ellendige - en vaak pijnlijke - ervaring. Er werd niet gezegd dat Jack Pierce eerlijk zorgde voor het comfort van acteurs als ze eenmaal op zijn stoel zaten.

Voor Jack waren acteurs een canvas voor zijn duistere verbeelding. Om de weerwolf tot leven te brengen, bracht Pierce yakhaar aan op het gezicht van Chaney Jr. en schroeide het haar vervolgens met extreme hitte. Na urenlang zo'n behandeling te hebben verdragen, denk ik dat ik ook een beetje pissig zou zijn!

De sets van de film zijn opgesloten in een angstaanjagende sfeer van mysterie terwijl we worden meegenomen naar mistige heidevelden, nachtelijke bossen, verwoeste begraafplaatsen en, natuurlijk, de zigeunerwagen. Eerlijk gezegd voelt het gewoon als een film gemaakt voor Halloween.

Sommigen kijken vandaag misschien met een kritische blik naar de film of zien hem gewoon over het hoofd ten gunste van andere weerwolffilms, maar voor mij is deze pure Halloween-pret op zijn best. Was het er niet voor geweest Wolf mens we zouden niet hebben Silver Bullet, het gehuilof American Werewolf in Londen om vandaag van te genieten. Dit is een horrorklassieker die ons respect verdient, alleen al vanwege de diepe invloed ervan op onze cultuur van vandaag.

We begrijpen weerwolven omdat deze film ons de regels heeft geleerd. Dus terwijl je je Halloween-marathons plant, dat beloof ik The Wolf Man zal een zeer welkome aanvulling zijn.

Ga nu naar buiten en feest als zigeuners, mijn Nasties! En als je me hoort huilen onder een zilveren maan, wil je misschien gaan rennen voor je leven. Ik beloof dat ik je een voorsprong zal geven…hehehe.

Wolfy laatste opmerkingen!

The Wolf Man heeft twee remakes ondergaan die het vermelden waard zijn. Nou misschien het vermelden waard. Oh, fuck it, we zitten er zo diep in, laten we dit doen.

wolf (1994)

Met Jack Nicholson (The Shining, One Flew Over the Cuckoo's Nest, Batman) en Michelle Pfeiffer (Batman Returns), werd deze hervertelling aangewakkerd door de enorme bekendheid van Bram Stoker's Dracula en kwam uit in de rage van de jaren 90 om de klassieke monsters opnieuw te maken met een nieuwe gestileerde kijk erop. Wolf brengt de legende naar een modernere tijd en we zien hoe Nicholson in een wolf verandert!

Niet om als een lul te klinken, maar dat is zo'n beetje alles wat deze film te bieden heeft. Ik vind deze film leuk en was opgewonden om hem terug te kijken toen hij uitkwam, maar ik was een kind dat hongerde naar monsters in de jaren '90. Dit is niet echt een monsterfilm en het is geen horrorfilm, niet in de klassieke zin. Het is een bovennatuurlijke thriller en drama. Het zal de gorehound niet bevredigen. Toch is het voor de nieuwsgierige kijker het kijken waard.

De wolfsman (2010)

De studio die ons de originele weerwolfklassieker gaf, keerde terug naar de overlevering en wilde het beest terugbrengen met moderne make-up en effecten. Legendarische artiest Rick Baker (American Werewolf in Londen) werd aan boord gehaald om ons een nieuwe te brengen Wolf mens. Helaas werd de film lauw onthaald. Het publiek was niet onder de indruk van het gebruik van CGI en had echt een probleem met de casting van de hoofdrolspeler die naar Benicio del Toro ging.

De film speelt ook Hugo Weaving (De matrix trilogie, Lord of the Rings/Hobbit trilogie) en Anthony Hopkins (De stilte van de lammeren, Red Dragon, The Rite). Ik zag dit toen het uitkwam en eerlijk gezegd vond ik het leuk. Ik begreep niet waarom zovelen hun neus hiervoor ophaalden. Ach, zo gaat dat soms.

Ik raad deze aan omdat het een prima monsterfilm is. Het is een mooie hervertelling van het originele verhaal en geeft kijkers veel wreedheid om van te genieten. Kortom, het schrikt er niet voor terug om ons monsters te geven.