Er hangt liefde in de lucht en gepleisterd over elk stilstaand oppervlak terwijl we ons voorbereiden op Valentijnsdag. In het hele land zullen miljoenen diners bij kaarslicht aanschuiven, wat wijn inschenken en lekker op de bank kruipen om hun favoriete romantische films te kijken. Als jullie horrorliefhebbers niet zeker weten wat je moet kijken, stelt iHorror nederig 1931 voor Dracula.

Deze film heeft alles!

Broedende vampiers, mooie vrouwen, dappere mannen die bereid zijn alles te doen wat nodig is om de liefde van hun leven te redden, en doktoren die erop uit zijn om het oude kwaad te vernietigen, zijn er in overvloed, en het gebeurt gewoon zo dat het op Valentijnsdag 1931 op de wereld 2020ste verjaardag.

Het verhaal van Dracula's reis naar het witte doek is een interessante die begon in 1914, toen Carl Laemmle verhuisde Universal Studios van New York naar Californië. Het was een van de eerste eigendommen die Laemmle wilde maken, maar het duurde meer dan 15 jaar en meer dan een paar compromissen om zijn weg naar theaters te vinden.

Het hoofd van de studio zag het aanvankelijk als een uitgestrekt epos dat volledig was gebaseerd op de roman van Bram Stoker. Helaas waren ze na de beurscrash en met de dreigende Grote Depressie op hun hoede om dat soort geld te riskeren voor een film die geen gegarandeerd succes was. In plaats daarvan wendden ze zich tot Hamilton Deane, een toneelschrijver die de roman al had aangepast voor het podium met niemand minder dan Bela Lugosi.

Zelfs als ze Deane's toneelstuk als bron gebruikten, moesten ze nog steeds de rechten veiligstellen om Stoker's verhaal aan te passen voor het grote scherm van zijn weduwe. Ze had zichzelf al een gewiekste zakenvrouw bewezen toen ze FW Murnau aan het werk had gezet om te baseren Nosferatu op het werk van haar man. Ze klaagde Murnau aan en liet alle bekende afdrukken van zijn film vernietigen! (Gelukkig bleven er een of twee over voor het nageslacht.)

Het lijkt erop dat Florence Balcombe een fan was geweest van met name Lugosi's optreden in de toneelversie, en dus gebruikte de studio hem als een tussenpersoon, waarbij hij de rol van Dracula in de film voor hem bengelde om te zien of hij haar kon overtuigen om haar vraagprijs van $ 200,000 verlagen, destijds een opmerkelijke som geld.

Lugosi was uiteindelijk succesvol en de studio kreeg toestemming van het landgoed Stoker om door te gaan voor naar schatting $ 60,000.

Ondanks zijn werk voor hen, garandeerde Universal de rol echter nog steeds niet aan Lugosi, en in feite zagen ze een aantal andere acteurs voor de rol voordat ze uiteindelijk beloofden hem in te huren voor het magere bedrag van $ 500 per week voor een zeven dollar. week schieten. Om dat in perspectief te plaatsen: David Manners, die Jonathan Harker in de film speelde, kreeg $ 2000 per week betaald voor zijn werk.

Ondanks deze zwakke punten ging de film echter al snel in productie onder leiding van Tod Browning, die op dat moment schijnbaar nauwelijks aan de slag kon. Zijn alcoholgebruik was buitensporig geworden en hij liep vaak van de set af en liet zijn cameraman, Karl Freund, achter om de actie te leiden en stond erom bekend pagina's uit het script te scheuren terwijl hij niet tevreden was met het schrijven.

De studio had ondertussen genoeg aantekeningen voor de productie.

Al vroeg waren ze blijkbaar bang dat Dracula homo zou lijken als hem werd getoond dat hij een andere man aanviel, dus stuurden ze een briefje naar de regisseur en de schrijvers dat "Dracula alleen vrouwen mocht bijten." Bovendien werd er heel weinig score aan de film toegevoegd, tenzij er een scène was waarin al een orkest zou / moeten zijn. Ze vreesden dat, aangezien geluidsbeelden relatief nieuw zijn, het publiek in de war zou raken als er muziek was zonder zichtbare muzikanten in een scène.

Bovendien, en dit was vooral interessant, worden de bijtsporen in de nek, hoewel besproken in de film, nooit echt getoond! Het is mogelijk dat ze dachten dat dit misschien te suggestief was voor het publiek, maar je zult ook opmerken dat Lugosi's Dracula ook nooit langwerpige hoektanden had.

Toen de film ten slotte klaar was en een afdruk naar de studiokoppen werd gestuurd om te kijken, schreef Laemmle terug dat de film te eng was en gaf opdracht hem opnieuw te knippen. Helaas lieten de gemaakte bezuinigingen het eindproduct achter met continuïteitsfouten.

Toch was de film af en moest de studio een manier vinden om deze aan een groter publiek te verkopen. Ze hielden een première voor de film twee dagen voor de officiële releasedatum en nodigden critici uit, van wie velen meldden dat het publiek flauwviel bij de gruwelen die ze in het theater hadden gezien.

Dit was natuurlijk allemaal zorgvuldig gemaakte publiciteit door de studio, en niet de enige die Universal in petto had.

Dracula ging in première op Valentijnsdag in 1931, en terwijl sommige posters spraken over de vampierverschrikking, noemden anderen de film: "Het verhaal van de vreemdste PASSIE die de wereld ooit heeft gekend."

Tussen de horror en de sexiness en de sensationeel gerapporteerde reacties op de film, Dracula was bijna een onmiddellijk succes aan de kassa en verkocht 50,000 tickets in de eerste 48 uur en leverde uiteindelijk een meer dan $ 700,000 winst, en het succes ervan zou de sluizen openen voor meer universele monsters.

Op zijn eigen manier, Dracula is echt een romantisch verhaal over een eeuwige liefde die grenst aan obsessie, en is echt een perfecte film voor een horrorliefhebber Valentijnsdag.

Hoe dan ook, het feit dat we het bijna 90 jaar na de eerste release nog steeds over de film hebben, zegt iets over de film en zijn plaats in onze cultuur.

Dus ik zeg gefeliciteerd Dracula en gelukkige Valentijnsdag voor alle horrorfans die er zijn.