De set van Wreed plezier werd bezocht in november 2019. Dat kan lees hier mijn volledige recensie van de film, en bekijk het zelf op Huiver vanaf 29 juni 2021.

---

Neon. Dat is het eerste wat me opvalt als ik op de set loop van Wreed plezier. Neonlichten schitteren in de vorm van een draak op de ene muur en verkondigen brutaal biermerken op een andere. Dit duizelingwekkende Chinese restaurant is zo overtuigend gebouwd dat ik in de verleiding kom om op zoek te gaan naar een menukaart. Het is felgekleurd en zwak verlicht, schaars maar vol met een cirkel van stoelen in het midden waarin de moordende cast van de film is ondergebracht.

Dat bedoel ik vrij letterlijk. Wreed plezierDe cast van personages zit vol met bedreven moordenaars, elk met hun eigen unieke methodologie. De film speelt zich af in de jaren tachtig en volgt Joel, een bijtende filmcriticus voor een nationaal horrormagazine die verstrikt raakt in een zelfhulpgroep voor seriemoordenaars. Om te voorkomen dat hij het volgende slachtoffer wordt, probeert Joel op te gaan in de moorddadige bende.

Het idee voor Wreed plezier kwam voor het eerst naar voren in 2015, maar de timing was niet helemaal goed. De Black Fawn-films team had gewerkt aan een low-budget niveau met Breakthrough Entertainment. Toen het idee werd gepitcht, reageerde Breakthrough heel positief, maar ze wisten dat er iets fundamenteels zou ontbreken. "Alle elementen werkten", legt directeur Cody Calahan uit, "maar we waren het er allemaal over eens dat we op dit budgetniveau niet in staat zouden zijn om de visie over te brengen zoals die waarschijnlijk zou moeten zijn." Het project werd opgeschort, maar nooit vergeten. 

Calahan bleef het uitkiezen en bracht James Villeneuve ertoe om aan het script te werken. Het was tijdens het filmen van Calahan's ingehouden thriller, De Oak Room, dat hij hoorde dat het project groen licht had om te schieten. "Ik had zoiets van, oh geweldig, we zullen volgend jaar schieten, en ze waren als nee, eind dit jaar. Dit is dag zes voor iedereen, maar dit is dag 26 voor mij,” lachte Calahan, “Maar het is goed. Het is een goed probleem om te hebben."

Verhaallijk Wreed plezier klinkt als... nou ja, alleen dat. Het is een klassiek geval van verkeerde identiteiten met een arme eikel die tot over zijn oren in de knoop zit. Ik kijk als Joel (gespeeld door Evan Marsh of Oproermeisjes en Shazam!) stamelt zich een weg door zijn zin terwijl de druk toeneemt. Hij wordt omcirkeld door Bob (Ari Millen – Orphan Black, I'll Take Your Dead), een grommende maar vlotte crimineel die Joel's angst virtueel kan ruiken.

Ik glijd tussen de opnames door om de levendige en gastvrije cast te ontmoeten — waaronder David Köchner (Ankerman, Krampus), Amber Goudfarb (Bad Blood), Julian Richings (Bovennatuurlijk), Robert Maillet (300, onsterfelijken), en Sean Baek (Killjoys). Ze leken allemaal opgewonden om hun handen vuil te maken met zo'n wilde en slechte film. 

"Toen ik het script las, had ik zoiets van, ze hebben de toon genageld," grijnsde Goldfarb, "ik dacht dat de combinatie van het feit dat het zich afspeelde in de jaren 80 - waardoor we zo groot kunnen worden als we willen met veel dingen, of het nu gaat om kostuums of zelfs een paar eigenzinnige acteermomenten waar we niet mee weg kunnen komen in een echt naturalistisch, modern stuk - gecombineerd met het horrorgenre, maar met een komische toon," straalde ze, "Het leent zich gewoon voor zoveel plezier en creativiteit en vrijheid in het werk.” 

"Het is een van mijn favoriete scripts die ik ooit heb gelezen, punt." Millen was het daarmee eens. Door de mix van genres en de algehele toon van de film is er veel speelruimte. "Er gebeurt zoveel in het verhaal", beschreef Baek. "Het is deels wraak, deels thriller, deels horror, en er zijn veel klassieke komische momenten."

Die klassieke komische momenten vermengen zich met enkele met bloed doordrenkte praktische effecten om te maken Wreed plezier een echte publiekstrekker. Toch is er nog steeds een delicate evenwichtsoefening. Een slappe koord die Calahan moet lopen om het publiek de toon te laten accepteren en toch de hoge inzet te gebruiken. 

"Het is grappig, want met praktische effecten - vooral voor een film als deze - probeert het de balans te vinden tussen horror, wat de angst is, dat 'oh mijn god die persoon sterft'," zei Calahan, "Maar ook, je don 'Ik wil mensen niet op de reis van 'hier is deze leuke film uit de jaren 80' zetten en ze vervolgens verdomd depressief maken.' Hij mijmerde: "Het is de gulden middenweg vinden dat het echt bloederig is en dat er een gewicht is aan ieders dood, maar er tegelijkertijd een beetje plezier mee heeft, een lichtzinnigheid, zodat je het publiek niet vervreemdt."

"De manier waarop deze film zal gaan, zal veel ervan zijn om je gewoon te laten overgeven of je te dwingen niet te lachen, ook al is het de domste grap ooit." voegde Millen toe. "Ik denk dat er veel vrijheid is die de acteurs wordt geboden, in die zin dat wanneer je het volledig kunt zien en er een viscerale reactie van krijgt, je zo veel verder kunt gaan, ongeacht in welke richting je' gaat.”

Met zo'n robuuste cast van seriemoordenaars, is er zeker genoeg gelegenheid voor creatief gebruik van praktisch bloed en bloed. Toen hij sprak over de praktische effecten, lichtte Baek op. “Ik doe dit nu zo’n 22 jaar. En in mijn carrière ben ik gestorven door wurging. Ik ben gestorven door verdrinking. Ik ben neergeschoten, ik ben neergestoken, maar in deze film sterf ik op een heel interessante manier', plaagde hij. “Ik denk dat het publiek – als mensen van bloederige dingen houden – ik denk dat ze ervan zullen genieten. Ik kijk er eigenlijk naar uit, want weet je, het is een interessante manier om te sterven.”

Goldfarb schetste hoe de vechtchoreograaf moet samenwerken met de make-upploeg voor speciale effecten om ervoor te zorgen dat alles samenhangend blijft. "Dat het op de juiste manier samenkomt, en dat we het geweld op een geloofwaardige manier verkopen, maar ook op een bloederig soort bloedspuitende leuke manier," legde ze uit, "we kunnen bepaalde dingen pushen, zelfs met de effecten, want dat is het genre.”

Koechner - die geen onbekende is in praktische effecten - was het ermee eens dat ze absoluut de juiste keuze zijn. Ik vroeg de acteur of hij van de vele (Koechner: "Ik ben aan het tellen") een favoriete dood op het scherm heeft gehad. "De Final Destination films', zei hij zonder aarzelen. 'Je mag twee keer doodgaan. Dat zijn hele lange protheses, ze waren leuk. Weet je, ik vind het niet erg, want eigenlijk ben je een schildersdoek. Dus dat is wat mij betreft heel leuk en vleiend.”  

Maar de bruikbaarheid is niet beperkt tot de viscerale effecten. "Het is niet een enorm budget waar alles mogelijk is," zei Millen, "Zelfs als je met de Camaro rijdt, heb je die motor voor je kruis", lachte hij, "Het klinkt misschien grappig, en het is grappig, maar het is net als , dat soort dingen snap je niet altijd en dat doet echt af aan de nuances.”

"Het is bijna alsof omdat het een laag budget is, de praktische manier om het te doen is om de acteur de auto te laten besturen," beaamt Calahan, "wat de acteur dan helpt om het te doen, omdat het normaal op een trailer of wat dan ook kan zijn. Dus ja, hoe praktischer het wordt, hoe makkelijker het is om het personage te vinden.”

Wat betreft onze killer-personages, er is veel om mee te werken. Elke rol heeft een soort dualiteit: het naar het publiek gerichte monster en hun moorddadige persona. Richings opende zich over zijn tweezijdige karakter, die "een soort van intense, wetenschappelijke nerdskennis heeft, en ook een soort sociopathische verlegenheid", vervolgde hij, "Maar zijn alter ego is precies het tegenovergestelde waar hij loslaat en een clown wordt. En hij krijgt een enorme hoeveelheid vreugde en opwinding door alles los te laten.” Deze moordende clown-personage stelt Richings in staat om echt te buigen als acteur en van het ene uiteinde van het sociale spectrum naar het andere te vliegen. "Het gaat van repressie tot totale verwennerij, dus dat is heel leuk voor een acteur, weet je, wat een geschenk." 

Evenzo waardeert Millen het personage "Ted Bundy meets Ken doll" van Bob. “[Hij] is erg charmant, erg in elkaar gezet. Hij is de makelaar. En daar is iets heel, heel leuks aan, want wat mijn comfortzone betreft voor het spelen van een personage, is hij het tegenovergestelde, denk ik, voor wie ik ben. Deze tweedeling van karakter is opwindend voor Millen. “Het is de uitdaging van, oké, laten we ervoor gaan. Elk instinct dat je hebt is het tegenovergestelde. En het is gewoon [Calahan] vertrouwen en veel plezier hebben terwijl je het doet."

De met messen zwaaiende Japanse chef-kok, Hideo, is ook leuk nieuw terrein voor Baek. “Ik heb veel onderzoek moeten doen. Ik heb veel documentaires over seriemoordenaars gezien.” Hij erkent dat sommigen, zoals Bundy, bekende namen zijn geworden. "Daarnaar kijken en proberen in de psyche van die mensen te komen, weet je, dat was heel interessant voor mij als mens." Hij glimlachte en voegde eraan toe: 'Ik denk niet dat ik ooit eerder een seriemoordenaar heb mogen spelen. Dit is dus mijn eerste kennismaking met het genre en met dit type personage. Het is dus heel spannend.”

Koechner speelt Zachary, een regeringsfunctionaris die een beetje te comfortabel is geworden met het doden. "Ik denk dat hij barstte nadat hij genoeg mensen had vermoord, en toen begon hij ervan te genieten," bood hij aan, de uitdaging waarderend. "Het is anders dan veel dingen die ik eerder heb gedaan - wat mensen van me verwachten." Koechner waardeert ook het nieuwe "in" het hem geeft met een van zijn dochters; 'Ik probeer gewoon meer dingen te vinden om echt met haar over te praten. Maar ze was opgewonden dat ik een seriemoordenaar speel op deze foto, omdat [ze heeft gekeken Dexter]," legde hij uit: "Ik zag haar oplichten toen ik haar vertelde dat ik hierin een seriemoordenaar ben."

Zeker, de killer- en horrorelementen van Wreed plezier zal elke genrefan verleiden. "Er is een liefde voor het genre, en er is een eerbetoon aan een aantal verschillende stijlen - specifiek en ook in het algemeen," merkte Richings op, "Het raakt veel thema's en zelfs specifieke knipoogjes naar bepaalde momenten in films." 

"Er zijn bepaalde grappen en praktische dingen die op zijn minst in een script zitten dat je niet per se in een rom-com of zelfs een regelrecht drama zou krijgen," vervolgde Millen, "Als iemand in deze film kotst, wordt het een vol- op ding. De aandacht voor detail voor walgelijke dingen, het is alsof, nee die naald gaat in het oog," lachte hij, "Het wordt als een landweg voor het publiek, dat soort spelen met de viscerale zintuigen van mensen is waarschijnlijk het meest aantrekkelijk voor mij.”

Calahan — die opgroeide met het prachtige geweld van horror uit de jaren 80, zoals The Evil Dead en Vrijdag 13th films — vond het geweldig om humor en gore te combineren met een kenmerkende jaren 80-flair. "Er is iets aan dat tijdperk dat duidelijk nostalgisch voor mij is," herinnerde hij zich, "Maar om eerlijk te zijn, heb ik altijd al iets met humor willen doen. Ik probeer gewoon het juiste stuk te vinden om dat te laten doordringen, maar er is ook gewoon iets zo verdomd cool aan de jaren 80," zei hij, "ik weet niet of het alle films zijn die ik als kind heb gezien, maar het is alsof ik een oudere auto zie, ik denk, oh, cool, het is een film. Dus er is een esthetiek waarvan ik denk dat ik dingen forceerde, en nu mag ik het gewoon doen." 

Sprekend over Calahan en zijn werk deelde Richings zijn diepe bewondering voor het creatieve team. "Het is geschreven en gemaakt door jongens met wie ik eerder heb gewerkt en waar ik enorm veel respect voor heb," merkte hij op, "Ze weten wat ze doen. Ze hebben films vanaf de grond opgebouwd. Ze hebben elke mogelijke klus gedaan, inclusief transport, lunch ophalen, alles doen om een ​​film mogelijk te maken.” Richings glimlachte, “Ze weten wat ze doen, en het komt uit een eerlijke hoek, en ze zijn grote fans. Er is een liefde voor het genre.”

Als je met het team achter de camera staat terwijl de cast en crew door de scène werken, voel je die passie. Er gonst een warme energie rond de set, aangewakkerd door een kamer vol mensen die echt houden van wat ze doen. 

Terwijl ik de dag afrond, denk ik terug aan alles wat ik heb gehoord van de opgewonden cast en alles wat ik heb gezien vanuit de hoek van een zeer overtuigende restaurantset. Als ik vertrek, weet ik één ding zeker. Deze film wordt echt gemeen plezier.