verraderlijk blijft een van de grootste horrorfranchises van de powerhouse genre-studio Blumhouse. Met de 4e en laatste invoer, Insidious: The Last Key eerder deze week op blu-ray, dvd en digitaal verschenen. De film volgt het doorbraakpersonage Dr. Elise Rainier terwijl ze terugkeert naar haar ouderlijk huis om het kwaad uit haar verleden te confronteren dat de toekomst van haar en de geliefde bedreigt. Ik had de gelegenheid om te gaan zitten en te praten met Lin Shaye en Spencer Locke, die de hoofdrol spelen als parapsycholoog Elise Rainier en haar nicht, Melissa, en de franchise en personages te bespreken. Een woord van waarschuwing, zoals er zijn SPOILERS verder!

iHorror: Hoe was het om samen te werken, vooral als gezin?

Spencer Locke: Zo leuk! We hadden het geluk dat onze eerste scène samen eigenlijk onze introductiescène was.

Lin Shaye: Dus we ontmoeten elkaar eigenlijk alleen voor de camera. Dat was geweldig!

SL: Het was geweldig om de herkenning van een lang verloren familielid te ontdekken. Of Melissa en Imogen, of we de gave delen om meer te weten ... Ik denk graag dat we die speciale gave delen en daarom hebben we zo'n sterke band als we elkaar voor het eerst ontmoeten. Melissa had geen idee dat ze überhaupt een tante had en de geschiedenis van haar vader was zo'n mysterie voor haar en had zoveel vragen dat ze antwoorden nodig had. Ik vind het heerlijk om met [Lin] te werken en dan brengt ze het gewoon elke keer meteen en kan ze elk moment zoveel beter maken. Ze zijn gewoon meteen beter het tegenovergestelde van [Lin].

LS: Jeetje.

SL: Het is waar!

Afbeelding via Deadline

LS: Ik bedoel, toen ik voor het eerst Elise begon te doen ... stelde ik me voor dat ik eigenlijk enig kind was. Ik had me niet voorgesteld een broer te hebben. Ik heb een soort van ... De manier waarop ik de eenzaamheid van Elise creëerde, waar ik denk dat ze in leeft, creëerde echt dat zonder familie. Dus zo dacht ik altijd aan haar en toen, zie! En toen ontdekte ik in de derde (Insidious 3) natuurlijk dat ze een echtgenoot had die sterft en naar The Further gaat.Daarom geeft ze haar vermogen op om naar The Further te gaan, omdat het te beangstigend voor haar is, en ze is bang voor de demon daarbinnen. Dat is haar demon.

Dus toen ik erachter kwam dat ik een broer en twee nichtjes had, dacht ik: "Oh! Oké, Leigh! " (Lacht) Het was een beetje verrassend en zorgde er ook voor dat ik het personage moest heroverwegen, want nu was dit iets dat een totaal geheim was dat je in geen van de andere afleveringen van de film iets over deze andere mensen hoorde.

Dus, wat me ertoe bracht te geloven dat ze een geheim bewaarde of dat ze het niet wilde toegeven. En het was zo'n rijke achtergrond, met een gewelddadige vader en een moeder die door haar vader werd vermoord. Dan begin je te begrijpen waarom ze er nooit aan zou hebben gedacht en Leigh was erg vaardig in het schrijven van dit verhaal, waardoor ik terug moest gaan om mijn familie te confronteren. Dus het was echt een opwindende toevoeging aan het personage voor mij en een briljante zet van Leigh Whannell om dit achtergrondverhaal te creëren.

IH: Bij het horrorgenre zijn de schurken de iconen van de franchise. Wat denk je dat het aan Elise is dat haar het gezicht van de Insidious-franchise heeft gemaakt?

LS: Ik weet het niet zeker. Ik denk dat er iets is ... er is een relatie die mensen met haar voelen, wat nogal verrassend is en een van de dingen die ik door andere interviews ben gaan begrijpen, is dat Elise een gever is, niet een nemer. Ze is niet ... de wereld van vandaag gaat over de iPhone. Het is niet de 'WePhone', de 'UsPhone', de 'ThemPhone', het is de 'ik'. Het draait allemaal om 'ik, ik, ik' en Elise gaat over 'jij, jij, jij', ze kijkt naar buiten, niet naar binnen. Ik denk dat er iets heel aantrekkelijks en aantrekkelijks aan dat element is. Dus ik denk dat dat een van de dingen is en hopelijk de genade die ik haar als persoon heb kunnen geven. Ik weet niet of ik het als Lin heb, maar (lacht) ik heb het aan Elise kunnen geven, dus dat is heel spannend.

IK: Wat was volgens jou de engste of moeilijkste scène om te filmen in Insidious: The Last Key?

Afbeelding via Youtube

SL: Waarschijnlijk mijn scène met KeyFace in de kelder, want het was heel fysiek en hij had, weet je, zo'n gek kostuum en die lange sleutelvingers dat hij ervoor moest zorgen dat hij heel specifiek en voorzichtig was met al zijn bewegingen. Het waren gewoon verhoogde emoties, en het is veel! Het was een geweldige tijd en ik had het geluk dat Javier (KeyFace) zo getalenteerd is en dat de make-up

LS: Hij is als een danser. Hij is zo specifiek in zijn bewegingen.

SL: Precies. Kon niet in betere handen zijn geweest!

LS: Ik denk voor mij, de scène waar ik, ook met KeyFace, de ijzeren halsband om mijn nek heb. Helemaal aan het einde van de film, waar ik hem uiteindelijk met de stok steek. Het was de laatste dag van de opnames en eigenlijk hebben we drie dagen extra gefotografeerd en het was de laatste scène, en de laatste dag, en het was de laatste, laatste, laatste. En het ging maar door! Het was een echte ijzeren halsband, het was geen stuk aluminium! Ik bedoel, het was deze echt zware halsband tegen mijn halsader en mijn hoofd was achterover en schreeuwde, schreeuwde, schreeuwde. Het was fysiek een heel moeilijke scène om te doen en ik ben dankbaar toen ik het in elkaar zag staan ​​en hoe mooi het speelde en hoe eng het was.

 

Ik heb ook gesproken met Insidious: The Last Key regisseur Adam Robitel en schrijver / acteur Leigh Whannell over de bovennatuurlijke franchise, het genre en hun rol bij het maken ervan.

 

iHorror: Bovennatuurlijke horror lijkt een populair horrorsubgenre te zijn, vooral bij het reguliere publiek. Met de Insidious-franchise op de voorgrond, waarom denk je dat dat zo is?

Leigh Whannel: Het is echt moeilijk te zeggen. Ik bedoel, er is iets universeels aan bovennatuurlijke horror. Elke cultuur ter wereld heeft een versie van het hiernamaals en kan hun cultuur toepassen op een bovennatuurlijke horrorfilm, weet je wel? Daarom denk ik dat horrorfilms, vooral bovennatuurlijke horrorfilms, zo goed reizen. Ze kunnen overal ter wereld spelen. Veel genres doen dat niet. Komedies kunnen vaak heel specifiek zijn voor het land en de cultuur waarin ze spelen, terwijl horror gewoon dit totale paspoort heeft om overal heen te gaan. Ik denk dat het komt omdat die mythen en die verhalen en deze overtuigingen over niet alleen het hiernamaals, maar ook over demonen en geesten en spoken, ze zijn overal. Elke uithoek van de planeet heeft er een versie van en dus denk ik dat dat een deel van de reden is waarom ze zo populair zijn.

Afbeelding via Comicbook

Adam Robertel: Het is ook cyclisch. Zo was er een tijd dat slashers vele, vele jaren in zwang waren. Je weet wel, de golf van Vrijdag de 13e en Halloweens waarvan ik denk dat eb en vloed. Ik denk dat bovennatuurlijke horror de neiging heeft om een ​​beetje meer escapistisch te zijn en een beetje meer een fantasie-element, dat ik denk dat we vooral nu we ons in een zeer nihilistische tijd bevinden met de (hoest) huidige regering. Ik heb geprobeerd een slasher op gang te krijgen en heb deze discussie gevoerd waarom het komt en gaat en waarom mensen plotseling - "kopers willen slashers, maar ze willen ze nu niet". Dus, weet je, het heeft iets te maken met de tijdgeest, zoals tijdens de Koude Oorlog, we zagen een stel paranoïde thrillers, je zag Godzilla komen uit het niets. Dus ik denk dat het de tijdgeest is en het beest voedt van wat de inhoud is. Ik denk dat slashers uiteindelijk terug zullen komen. Wat denk je?

LW: Ja, ik ben het met je eens dat het cyclisch is omdat de verschillende subgenres van horror de aandacht trekken.

AR: Denk je dat het bovennatuurlijke wordt overspeeld?

LW: Ik denk dat vermoeidheid van het publiek deze trends meestal beëindigt.

AR: Ja.

LW: Weet je, uiteindelijk ...

AR: Een paar werkt niet op de markt.

LW: Het zal niet zo goed spelen omdat het gewoon uitgeput is. En je zult iets anders zien. De truc is om te voorspellen wat de volgende trend zal zijn. U kunt het niet.

IK: De verraderlijk serie bevat een aantal unieke en verschillende geesten en demonen van verschillende ontwerpen. Heeft ieder van jullie een bepaalde favoriet uit de franchise?

LW: Ik ... zou waarschijnlijk vanaf de derde 'The Man Who Can't Breathe' zeggen verraderlijk film omdat ik die film heb geregisseerd zodat hij een speciaal plekje in mijn hart heeft. Daar is veel nostalgie en genegenheid voor, omdat ik het gevoel had dat ik degene was die het echt toevoegde. Hoe zit het met jou, Adam?

Afbeelding via IMDB

AR: Ik hield van de Lipstick Sting achter Patrick Wilson. Ik herinner me dat die schrik me terecht uit mijn stoel deed springen! Ik denk dat het zo goed was uitgevoerd en hier, kijk je ernaar en bevriest het nu en het is als “Wauw! Dat is een kerel in Kabuki-make-up ”Maar het is ook een vriend van ons die het speelde. Dus voor die dingen zou ik zeggen dat dit mijn favoriet is. Ik wil weten wat hij in die werkplaats maakt met al het poppenspel en de gespleten hoeven, en er is iets heel vertederends aan voor mij. Was hij in zijn vorige leven een sater? Was hij een winkelier? Weet u, was hij een verkeerd begrepen speelgoedmaker? Zoals, wat is zijn achtergrondverhaal?

LW: Dat is je volgende film!

AR: Ja! (Lacht)

IK: Waar zie je het verhaal van Insidious nu heen?

LW: Ik heb niet echt gekeken, dus ik kan niet zeggen dat ik zoiets zie. Ik zie elke film als zijn eigen individuele eenheid. Ik denk nooit vooruit. Ik vind het altijd erg aanmatigend om daarover na te denken. De volgende film voordat je klaar bent met het behandelen van de huidige film. Dus ik heb er niet echt over nagedacht. Ik denk dat de reeks prequels waaraan we hebben gewerkt nu is gesloten. Dus misschien zou een goede richting zijn om het op te pakken, weet je, in het moderne tijdperk.

IK: Adam, je eerste film afgaan Het nemen van Deborah Logan, wat zou je zeggen dat je daarvan hebt meegenomen of ervan hebt geleerd in de Insidious-films?

AR: Er gaat niets boven een geweldige prestatie. Je kunt alle speciale effecten van de wereld hebben, maar als je je acteurs niet gelooft, geloof je je personages niet. Voor mij gaat het altijd om prestaties en of het Jill Larson is Het nemen van Deborah Logan of Anne Ramsay of Lin Shaye, en haar verbazingwekkend grappige tegenhangers, weet je, "The Angus And Lee Show" gaat over de chemie. Als je met hen op pad bent, valt al het andere op zijn plaats. Het zijn de speciale effecten.

IK: Leigh, wat zijn volgens jou de voor- en nadelen van acteren in een film die je ook hebt geschreven?

LW: Nou, de pluspunten zijn zeker dat je weet wat de schrijver dacht. Je kent het materiaal van achter naar voren. De nadelen zijn dat je in een scène snel ontdekt dat je dialoog niet werkt. En je denkt van "Verdomme! Deze zin waarvan ik dacht dat die zo geweldig was ... 'Je kunt niemand de schuld geven behalve jezelf. Maar het is best leuk. Ik hou van schrijven. Ik weet niet of ik überhaupt gekwalificeerd ben om iets te regisseren dat ik niet heb geschreven, dus voor mij is het een essentieel onderdeel van het hele proces.

AR: En hij kan dingen meteen oplossen. Je begint het te voelen wanneer je de tafel leest en zo als iets niet werkt en het voordeel van het hebben van de schrijver op de set is dat je letterlijk on the fly veranderingen kunt aanbrengen die echt helpen.