Zeekoorts - dat speelde op het Toronto International Film Festival als onderdeel van hun Discovery-programma - is een boeiende verkenning van het gruwelijke onbekende van onze natuurlijke wereld. Zowel mooi als angstaanjagend, denk maar Het ding op zee; buitenaardse entiteiten en een sijpelende paranoia stromen door Zeekoorts in golven, waarbij de personages van de film in het rond worden geslagen terwijl ze proberen hun hoofd boven water te houden.

Schrijver / regisseur Neasa Hardiman heeft gewonnen meerdere beloningen voor haar documentaire en televisiewerk. Ze heeft haar realistische gevoeligheden meegebracht Zeekoorts, een oprechte en authentieke film maken met een flinke dosis angst. Ik kreeg de gelegenheid om met Hardiman te praten over inspiratie, bijgeloof, Ierse horror en vrouwen in film.

---

Kelly McNeely: Wat was het ontstaan ​​van Zeekoorts? Waar kwam dit idee vandaan? 

Neasa Hardiman: Ik denk dat een van de dingen die ik wilde doen, was dat ik een verhaal wilde vertellen dat was ingesloten, dat de verkenning van karakter mogelijk maakte en dat een voortstuwende verhalende drive had waardoor je naar voren leunde in je stoel. Dus dat was erg belangrijk voor mij. 

Ik wilde een verhaal vertellen over een wetenschapper, waarbij een wetenschapper de hoofdrol speelde. Ik denk dat dat ook heel belangrijk was. Omdat ik het gevoel heb dat de wetenschapper meestal een beetje aan de kant staat en een beetje amoreel, en vaak, zo niet echt, een vorm van plezier, een vorm van onbehagen. Dus ik wilde die figuur vooraan en in het midden plaatsen, en gaan, laten we eens kijken wat dat is en waar die rare culturele trope vandaan kwam.

KM: Ik vind dat geweldig met de wetenschapper op de voorgrond, want in plaats van dat het een gemilitariseerd 'laten we dit ding doden' is, wil ze het heel graag bestuderen en in leven houden en beschermen, wat volgens mij een absoluut schitterend idee is.

NH: Oh briljant! Het is dat derde bedrijf, toch? De verwachte derde akte in een film als deze wordt "chase-fight-chase-fight-confrontation-death" [lacht]. En het was iets waar ik me echt bewust van was. Ik herinner me dat ik David Hare - de scenarioschrijver - zag en hij zei dat een speelfilm in wezen uit drie verhalen bestaat. Je hebt een verhaal in het eerste bedrijf dat naar links draait, en je krijgt een heel ander verhaal in het tweede bedrijf, en dan is er een tweede bocht naar links en krijg je een derde verhaal in het derde bedrijf. Hij zei dat de meeste films maar twee verhalen hebben omdat dat zo is werkelijk hard [lacht]. 

Ik dacht, oké, nou, ik ga dat echt ter harte nemen en we gaan niet chase-fight-chase-fight doen, we gaan het derde bedrijf over iets anders maken, en het moet over gaan verantwoordelijkheid nemen, het moet over dat soort bredere thema van het verhaal gaan. 

Dus de derde handeling moet gaan over het nemen van verantwoordelijkheid voor dit dier dat per ongeluk in deze ruimte is aangekomen; het wil er niet zijn, ze willen niet dat het er is, en ze moeten het eruit krijgen. En daar is dus verantwoordelijkheid voor nemen. En dan gaat het natuurlijk helemaal aan het einde van het verhaal ook over het nemen van verantwoordelijkheid voor wat er met Siobhan is gebeurd, en aan het einde moet ze het morele doen. 

KM: Ik hou ook van het einde. Meestal is het niet het vrouwelijke personage dat die prachtige momenten krijgt, meestal is het het mannelijke personage, zoals "Oh, ik ga de dag redden". Dus ik vind het geweldig dat ze in staat is om op een heel mooie, biologische en gezonde manier in te stappen. Ik vind dat heel mooi.

NH: Goed! [lacht]

KM: Er zit ook een echt spectaculair bloed in, een prachtige lichamelijke horror. Heb je daarvoor praktische effecten gebruikt of was het vooral CGI? 

NH: Veel ervan is CG, en we hadden een aantal echt briljante poppenspelers, dus er is een schot in de gootsteen waar kleine dieren rondkruipen in de gootsteen, en dat is allemaal leven op de dag gemaakt van zeewier met kleine stukjes ijzer vijlsel erin en een poppenspeler onder de gootsteen met een magneet [lacht]. Dus dat was erg leuk. En de poppenspelers maakten ook de zeedieren, die ranken. En we hadden ook geweldige CG-ontwerpen; Alex Hansson genereerde alle grote, mooie, hypnotiserende beelden.

KM: Er zijn enkele grote thema's in Zeekoorts met familie, natuur, opoffering, nautisch bijgeloof… wat betekenen thema's voor jou, en wat wilde je met die thema's naar voren brengen in de film?

NH: Wat echt interessant voor me was, was toen ik een beetje plaagde waar ik wil dat het verhaal gaat, hoe ik wil dat het leeft, dit idee van de wetenschappelijke methode was en dat ik echt rationeel was. En ik dacht oké, als je dat tot het uiterste drijft, wat is dan het echte uiterste daarvan? En het echte uiterste daarvan is een gebrek aan sociale verbinding. 

Dat er een zekere mate is waarin magisch denken me in staat stelt te doen alsof ik begrijp wat je denkt, en je doet alsof je begrijpt wat ik denk, en we leggen op die manier een verband, en dat is eigenlijk waardevol. Er zit een warmte in waardoor we ons goed in elkaar kunnen voelen. Dus ik was daar een soort van onderzoek naar, en onderzoek naar cognitieve stijlen, en wat zijn de moeilijkheden en voordelen van verschillende cognitieve stijlen. 

Ik dacht dat als dat het ene doel is, je erkent dat een deel van de wetenschappelijke methode je in staat stelt heel nederig te zijn over je plek in de wereld, en te erkennen dat er maar heel weinig is dat je kunt beïnvloeden, maar je kunt observeren en proberen te begrijpen. En wat is dan het andere uiterste? 

Het andere uiterste is bijgeloof. Alsof ik op de tafel klop en dat betekent dat de pech waar ik aan heb gedacht niet zal gebeuren. Dus er is deze illusie van controle, deze illusie dat jij alles controleert. Ik dacht dat er twee uitersten zijn die we door het verhaal kunnen onderzoeken, en dit idee van het voordeel om heel duidelijk te zijn over de minimale input van je plaats in het universum en de wetenschappelijke methode en nederigheid en duidelijkheid, zou je ook behoorlijk geïsoleerd kunnen laten, en dat is erg pijnlijk. In plaats van in werkelijk alles betekenis te lezen en te denken dat, weet je, ingewanden je gaan vertellen hoe het weer zal zijn. Dat is heel verbindend, maar het helpt je niet echt in de wereld. 

En het interessante dat ik ontdekte - en het is nogal banaal om te zeggen - maar hoe minder controle je over je leven hebt, hoe groter de kans dat je je tot magisch denken wendt om je de illusie van controle te geven. En daar is niets mis mee! Die sprong in het diepe, die een niet-rationele, niet-logische vorm van denken is, kan echt waardevol en verrijkend en voedzaam zijn, en daar is niets mis mee. En het verenigt ons. Als gemeenschap en soort hebben we dat nodig. We moeten ons verenigd voelen en we hebben ritueel nodig en we hebben gemeenschap en gedeelde overtuigingen nodig om gelukkig en gezond te zijn. 

Dus het was een soort van kijken naar die uitersten en ons centrale personage toelaten die aan het ene uiteinde begint. Maar ze heeft pijn aan het begin van het verhaal. Ze probeert het, maar ze is gewoon een beetje sociaal doof en het is erg moeilijk voor haar. En om haar toe te staan ​​te verhuizen naar een gemeenschapsruimte waar ze het ritueel van eten deelt en die connectie deelt met mensen voordat het natuurlijk uit elkaar valt, weet je. Maar ze heeft wel een rijke en authentieke connectie als [Zeekoorts] ontwikkelt, terwijl ze tegelijkertijd de sterke punten van haar cognitieve stijl laat leiden door de rest van het verhaal. 

KM: Ik heb gemerkt dat - in veel Ierse horror - er een groot thema van de natuur is, en dat natuurlijke thema is verbluffend. Is horror iets groots zoals het in Amerika is, of is het genre niet zo groot in Ierland?

NH: Dat is echt een interessante vraag. Ik zou niet graag generaliseren, omdat ik het gevoel heb dat elke filmmaker anders is, en het is heel moeilijk om vanuit je eigen cultuur te zien wat er aan de hand is. Het is veel gemakkelijker om er van buitenaf naar te kijken en die motieven steeds weer terug te zien komen. 

De grootste stad van Ierland heeft slechts 1.5 miljoen inwoners, dus we hebben geen enorm geïndustrialiseerd landschap en de agrarische cultuur is een belangrijk kenmerk van het Ierse leven. En ik denk dat het nogal een clannish-gemeenschap is in Ierland; we zijn erg gezinsgericht en sociale connectie is erg belangrijk voor ons, en geworteld zijn is erg belangrijk voor ons. 

Er is een rijke naad van traditionele mythologie in Ierland en verhalen vertellen, en veel ervan is behoorlijk gothic [lacht]. De verhalen zijn nogal duister! Zoals ze zijn, denk ik, over de hele wereld als het gaat om folkloristische verhalen. Het zijn die metaforen van dromen - ga 's nachts niet het bos in! Dus ik denk dat dat de Ierse verbeelding inspireert.

Als je door de jaren heen naar Ierse filmmakers kijkt, is er vaak een behoorlijk gothic gevoel op het werk. Als je naar Neil Jordan kijkt, is het alsof, Jezus, er is een gothic [lacht]. De Lodgers - dat twee jaar geleden [op TIFF] vertoonde - heeft dezelfde soort gothic gevoeligheid. Het Wintermeer heeft dezelfde gotische gevoeligheid. Dus ja ... ik denk dat je iets van plan bent [lacht].

KM: Welk advies zou je geven aan beginnende vrouwelijke filmmakers?

NH: Ik zou drie dingen zeggen. Ik zou zeggen: vraag geen toestemming, doe het gewoon. Zeggen wat je denkt. En als je niet tevreden bent, zeg dat dan. 

Ik denk dat het nog steeds moeilijk is. Ik werk al 20 jaar in de high-end televisie, en nog steeds vaak als ik op de set loop, ben ik de eerste vrouwelijke regisseur waarmee een van de crewleden heeft gewerkt. Het is nog steeds raar. 

Er zijn veel, heel veel vrouwen in de film, en er zijn heel veel echt getalenteerde vrouwen in de film. En er zijn veel beroemde, briljante, super succesvolle vrouwen in de film. Maar statistisch gezien is er een glazen plafond. Er is een glazen plafond waar heel veel vrouwen op een bepaald niveau werken, en zodra de budgetten omhoog gaan, gaat het aantal vrouwen omlaag. En dat is onbewuste vooringenomenheid. Dus de vraag is hoe we onbewuste vooroordelen overwinnen? 

De waarheid is dat het niet alleen ons probleem is. We kunnen dit niet alleen oplossen, we hebben iedereen nodig om dit probleem op te lossen. Het is geen onoplosbaar probleem - het is vrij eenvoudig op te lossen [lacht]. En ik denk dat we gewoon kunnen blijven werken, blijven werken. Vraag niet om toestemming. Als mensen je bekritiseren, neem het dan natuurlijk mee, overweeg het, neem het in je op, accepteer de kritiek en blijf werken. 

KM: Waar waren je inspiratiebronnen voor Zeekoorts, en waar word je door beïnvloed als je een film maakt?

NH: Dat is een geweldige vraag. Ik denk heel veel heel verschillende dingen. Ik denk dat hoe breder je culturele palet als filmmaker is - als maker ben je het er over het algemeen mee eens - hoe breder hoe beter, want je weet nooit wat je gaat kietelen, of je weet nooit wanneer je aan een film werkt. verhaalprobleem wat er uit je achterhoofd komt. 

Het wordt een interview dat je leest, of een roman die je gelezen hebt, of iets van iets heel anders waar je heen gaat, dat is echt waarheidsgetrouw en ik heb er nog nooit zo aan gedacht, maar dat voelt echt authentiek en menselijk voor mij en ik kan die ervaring of dramatisch moment gebruiken - of wat dan ook. Dus ik denk dat het heel belangrijk is om breed te blijven en in alles geïnteresseerd te blijven. 

Hiervoor denk ik dat de films die mij het meest hebben beïnvloed waarschijnlijk films waren zoals Aankomst, vernietiging, buitenaards wezen, natuurlijk… alle A-films [lacht]. Het is die hele mooie zoete plek tussen rijke, authentieke, waarheidsgetrouwe, conflicterende, gelaagde karakterisering die gegrond en echt aanvoelt, en een dromerig element dat je inbrengt en weggaat, wat als. Wat als dit. Maar laat dat dromerige element het niet overnemen, dus laat het niet een soort crash-bang-whollop en een reeks visuele effecten worden, maar laat het gewoon introduceren alsof je een steen in het water laat vallen, zodat alle rimpelingen de dingen zijn die jij zijn aan het kijken. Dus dat was een soort van idee.

 

Voor meer informatie over TIFF 2019, klik hier voor recensies, interviews en meer!