Candyman was meer dan een plaatshouder in de moderne cinema. Het is meer dan alleen een voetnoot in de handboeken over de horrorfilmgeschiedenis van Hollywood, het stond zwarte vertegenwoordiging toe in een horrortitelrol die mensen ongemakkelijk maakte, en dat is oké. We hebben het er tenminste over.

in 1992 Candyman was onderweg naar productie. Na groen licht te hebben gekregen van financiers van celluloid, leek het concept van de film origineel; een blanke afgestudeerde student genaamd Helen die interpretaties van beelden bestudeert, raakt geobsedeerd door een zwarte stadslegende waarvan wordt aangenomen dat deze verschijnt wanneer je zijn naam vijf keer in een spiegel herhaalt. Het is een moderne kijk op de legende van Bloody Mary.

Natuurlijk in Candyman de bezwering werkt en Helen roept de kolossale legende op in de stoffelijke wereld. Daar gebruikt hij de haak die zijn hand heeft vervangen als moordwapen om zijn veelal zwarte slachtoffers te villen. Regisseur Bernard Rose kreeg de opdracht om ervoor te zorgen dat dit niet het geval was ongelooflijk onzorgvuldig.

“Ik moest een hele reeks vergaderingen met de NAACP gaan houden, omdat de producers zo bezorgd waren, en wat ze tegen me zeiden toen ze het script hadden gelezen, was: 'Waarom hebben we deze vergadering eigenlijk? Weet je, dit is gewoon leuk.' Hun argument was: 'Waarom zou een zwarte acteur geen geest kunnen zijn? Waarom zou een zwarte acteur geen Freddy Krueger of Hannibal Lector (sic) spelen? Als je zegt dat ze dat niet kunnen zijn, is dat echt pervers. Dit is een horrorfilm. . .” zei Roos.

Zelfs met de zegeningen van de NAACP Candyman lokte destijds activisten uit en lokte kritiek uit. Gebaseerd op een verhaal van horrorschrijver Clive Barker genaamd Verboden, het origineel speelde zich af in Liverpool. Voor de veramerikaniseerde versie eigende de demonenoverlevering zich een deel van Amerika's onrustige raciale verleden toe.

Dit was problematisch voor sommigen die dachten dat de verandering bepaalde stereotypen in stand hield, met name gemeenschappen met lage inkomens. Kleurregisseur Carl Franklin die aan het roer stond van 1992 Een verkeerde zet, was bijzonder bezorgd. 

"Het lijdt geen twijfel dat deze film inspeelt op de angst van de blanke middenklasse voor zwarte mensen", zei Franklin in '92. ”Het maakt ongegeneerd gebruik van raciale stereotypen en destructieve mythen om shock te veroorzaken. Ik vond het hoky en verontrustend. Het werkte niet voor mij, want ik deel die angsten niet, geloof niet in die mythen.”

Het was verdomd als het gebeurde en verdomd als het niet gebeurde. Het was alsof het maken van een 'zwarte' Freddy Krueger betekende dat hij niemand kon doden. Als hij een blanke doodde, was dat een probleem. Als hij een zwarte vermoordde, was dat een probleem. Kon de wereld in de jaren '90 zijn eerste zwarte bovennatuurlijke slasher aan? Dat was toen een moeilijke vraag en het is vandaag een moeilijke vraag.

De realiteit is dat wanneer zwarte misdaden plaatsvinden in zwarte gemeenschappen, niemand dit opmerkt. Helen is zich niet bewust van een culturele legende totdat ze er een deel van wordt, wat ieder van ons zou kunnen beschrijven die eerlijk zegt dat we blind zijn en bang zijn voor zaken buiten de onze.

Ondanks de gevolgtrekkingen aan culturele banden, begon Rose met het filmen van zijn film. Acteur Tony Todd werd gecast als het titulaire monster met Virginia Madsen als zijn obsessie. Dread Central voerde in 2019 een interview met Todd en ze vroegen hem of hij het script relevant vond voor sociale berichten destijds.

"Ja, dat heb ik gedaan. Ik kreeg niet zoveel flack, 'herinnerde Todd zich. 'Alsof Bernard veel flauwekul had van de NAACP. Ze wilden een voorschot script zien. Ze waren gewoon bang dat het beeld van een zwarte boeman beledigend zou zijn, maar ze wisten niet wat voor soort film we aan het maken waren. Dat is een heel intelligente film.”

Dat dachten velen ook. Roger Ebert gaf de film een ​​lovende score zonder de film zelfs maar te noemen raciaal aspect in zijn recensie. Hij concentreerde zich op het vertellen van verhalen en of een sterk geloof in iets ervoor kan zorgen dat het werkelijkheid wordt of dat de overlevering, bedreigd door onduidelijkheid, zal vechten om in leven te blijven. "Als iedereen zou geloven dat er alligators in de riolering zaten, zou dat dan zo zijn?" vraagt ​​Ebert. "Zou de Candyman daarom een ​​slecht beeld hebben van de pogingen van een onderzoeker om hem te ontmaskeren?"

Uiteindelijk daarna Candyman geopende mensenrechtengroepen en gelijkheidsorganisaties sloegen geen alarm. Ze wezen niet eens op prominente thema's van gentrificatie die waarschijnlijk meer opvallen in de huidige markt.

Candyman zag matig kassucces het verslaan van een Star Trek vervolg en The Addams Family in jaartellingen voor 1992.

Twee sequels Candyman: Afscheid van het vlees en Candyman: Day of the Dead zou de hook-hand-erfenis voortzetten, maar tot mindere onderscheidingen.

In 2020, Candyman is een horrorklassieker geworden. Wat begon als bezorgdheid, werd uiteindelijk inspirerend. Het mythische monster van Todd is een onderdeel geworden van de zwarte filmgeschiedenis als de eerste zwarte bovennatuurlijke moordenaar die op het scherm wordt afgebeeld.

Tananarive Due, een producer van de documentaire van Shudder Horror Noire: een geschiedenis van zwarte horror,  zei in een artikel over invloedrijke zwarte horrorfilms: “Tony Todd heeft de hele wereld de stuipen op het lijf gejaagd. Mensen zijn vandaag nog steeds bang om vijf keer 'Candyman' te zeggen. Zoals Jordan Peele in de documentaire zei - dat we de Freddy [Krueger] in een film kunnen zijn, is enorm.

Bijna 30 jaar later produceert Peele een direct vervolg op het origineel, maar dit keer met een team van Afro-Amerikaanse makers. Yahya Abdul-Mateen II neemt de leiding en Nia DaCosta regisseert.

"Er is absoluut een gevoel van eigendom nemen en een zwart verhaal vertellen over zwarte mensen," zei DaCosta tegen Empire. “Het was erg belangrijk voor ons allemaal dat ons hoofdpersonage Black was, en dat deze ervaring door de Black-lens kwam. Laten we ervoor zorgen dat we nu de lens verwisselen.”

Die lens is tegenwoordig waarschijnlijk belangrijker dan ooit. Zwarte makers die zijn opgegroeid met minimale mediahelden, lossen grote verschillen in de achterstand van Hollywood op. Het voelt alsof deze generatie zwarte kunstenaars op het kruispunt staat van verandering die zal leiden tot verantwoordelijke en waarheidsgetrouwe verhalen over minderheden.

“Mijn connectie met Candyman is vrij eenvoudig, " zei Peele. “Het was een van de weinige films die enig aspect van de zwarte ervaring in het horrorgenre onderzocht in de jaren '90, toen ik opgroeide. Het was voor mij een iconisch voorbeeld van vertegenwoordiging in het genre en een film die me inspireerde.

Alle drie origineel Candyman films zijn momenteel beschikbaar om te streamen.