Verbind je met ons

Nieuws

Against the Tropes: Five Black Women in Horror Bespreek racisme, seksisme en meer

gepubliceerd

on

Zwarte vrouwen in horror

Sommigen van jullie hebben misschien onlangs gelezen over Rachel True en haar flagrante weglating van congresbijeenkomsten voor The Craft. De unieke zwarte actrice in de film is uitgesloten van evenementen sinds de release van de film, waaronder een MTV-prijsuitreiking waarin haar drie witte medesterren werden gevraagd om een ​​prijs uit te reiken terwijl ze zat te kijken vanuit het publiek.

De reactie van het publiek was onmiddellijk en verdeeld. Terwijl sommigen True prezen omdat ze zich uitsprak, riepen anderen haar uit, wat suggereerde dat ze misschien gewoon niet de aantrekkingskracht had die de andere drie hadden voor conventies en andere optredens.

Zwarte vrouwen in horror
Rachel True kwam naar voren om haar eigen verhaal over weglating en verwijdering uit te vertellen The Craft bijeenkomsten op congressen.

Iedereen die mijn werk kent, zal beseffen dat dit onmiddellijk alarmbellen in mijn hoofd deed rinkelen, en ik wilde schrijven over de uitsluiting van de actrice en de aanwezigheid van racisme in de horrorwereld, zowel voor als achter de camera.

Er was eigenlijk maar één probleem. Ik ben een blanke, en hoewel ik ook homo ben en marginalisatie op dat front begrijp, ben ik me er ook van bewust dat het "witte" deel van mijn beschrijving bepaalde privileges bevat die anderen niet delen.

Om over de realiteit van racisme en seksisme in de filmindustrie te schrijven, had ik degenen nodig die het zelf hadden meegemaakt.

Februari is namelijk beide Black History Month in de Verenigde Staten en Women in Horror Month, en ik zag dit als een kans om beide vieringen te combineren om deze serieuze kwestie te bespreken.

Ik stuurde berichten naar drie indie-filmmakers die ik in het bijzonder kende, die snel nog twee namen aan de lijst toevoegden en afgelopen zondag zaten ze met vijf telefonisch bij me om kwesties te bespreken die, ondanks wat sommigen je misschien vertellen, bijna niet zijn verbeterd vooral in de VS genoeg.

Het daaropvolgende uur was ik vol ontzag toen deze fenomenale vrouwen me in hun vertrouwen namen en verhalen aan mij en elkaar vertelden, door ervaringen in het maken van horrorfilms met elkaar te vergelijken.

We begonnen onze discussie met de situatie van Rachel True en het werd al snel duidelijk, niet alleen wat de actrice voor deze vrouwen betekende, maar ook hoe haar behandeling hun eigen ervaringen weergalmde.

"Wat er met Rachel aan de hand is, resoneert echt met mij", begon de in Dallas wonende schrijver / regisseur / actrice Tiffany Warren. “Ik heb zoveel moeite gehad met het vinden van rollen dat ik het uiteindelijk begaf en een casting director hier in Texas vroeg waarom. Is het iets dat ik verkeerd heb gedaan? En ik heb zelfs feedback gekregen dat ze gewoon niet weten wat ze met me moeten doen, omdat ik er ofwel niet 'zwart genoeg' uitzie of ik te etnisch dubbelzinnig ben. "

Niet zwart genoeg? Wat betekent dat uberhaupt? Ik dacht meteen aan de Ruby Rose / Batwoman-situatie waar giftige ventilatoren suggereerde dat ze niet lesbisch genoeg was om de rol te spelen, en maakte een mentale notitie om op het onderwerp terug te komen.

"Ik denk dat wat zij [Rachel True] heeft meegemaakt geldig is, maar ik weet niet of het opzettelijk racisme is," vervolgde Warren. “Een van de dingen die ik hebben Het viel me op dat wanneer ze over haar verhaal praat, mensen dingen zullen zeggen als: 'Er is gewoon geen vraag naar zwarte mensen in horror' of 'Er zijn gewoon niet veel fans die zwart zijn in horror'.”

"Oké, dat is een regelrechte leugen", viel de bekroonde scenarioschrijver en regisseur Lucy Cruell tussenbeide. 'Ik ga dat snel zeggen. Dat is een absolute leugen. "

Zwarte vrouwen in horror Rachel True
Neve Campbell, Fairuza Balk en Rachel True in The Craft. True werd door conventies verteld dat ze niet de aantrekkingskracht had van de rest van de cast.

"Het is gewoon racisme," vervolgde de in San Francisco gevestigde schrijver en regisseur Comika Hartford. “Het is meer dan alleen individuele mensen die racistische beslissingen nemen. Het is omdat we in een racistische natie leven die is gebouwd op genocide, slavernij en moord. Wat ik heb ontdekt, is dat het niet beter gaat, en ik heb ontdekt dat deze mensen zichzelf hebben neergezet als de poortwachters van 'zwartheid'. Het gaat erom te scheiden wie 'acceptabel zwart' is van wie niet. "

"We hebben gezien hoeveel reacties ze heeft gekregen van promotors en congresplanners die haar reactie willen verdraaien", voegde Drexel University-aluin en bekroonde scenarist Chris Courtney Martin eraan toe. "Ze zeggen: 'Oh, we wilden je bellen, maar je hebt het gewoon verpest.'"

"Dat is gaslighting omdat ze ze riep." Hartford zei.

Gaslighting verwijst naar manipulatie door twijfelachtige zaadjes te naaien in iemands gezond verstand of betrouwbaarheid. De voorwaarden zijn afkomstig uit de film van George Cukor uit 1944, Gasbrand, waarin Charles Boyer probeert Ingrid Berman gek te maken.

'Haar vertegenwoordiging had al contact opgenomen en kreeg te horen dat ze niet geïnteresseerd waren,' merkte Warren op.

"Dus nu, ze zitten en draaien het verhaal van de 'boze zwarte vrouw' en laten het lijken alsof ze agressief en strijdlustig was," vervolgde Martin, "en ze willen niet met haar samenwerken als we al weten dat het neerkwam op racisme."

"Als je een piepje maakt, krijg je dat stereotype van een boze zwarte vrouw," zei Cruell. "Als je klaagt of vragen stelt, zelfs in de aardigst mogelijke bewoordingen, komt dat stereotype sneller naar voren dan je bij het vraagteken kunt komen."

Cruell vertelde verder over haar eigen ervaringen toen ze opgroeide in een klein stadje waar iedereen iedereen kende, en hoe het een soort "raciale onwetendheid" creëerde van wat er in de wereld om haar heen gebeurde.

Toen ze, nadat ze aan de Harvard Law School had gestudeerd, besloot om in plaats daarvan scenarioschrijven te volgen, was het systemische racisme en seksisme dat ze ontmoette bijna verbijsterend, maar dat mensen zoals True die zich uitspreken, een bevestiging van haar eigen ervaringen.

"Het kostte me een tijdje om erachter te komen wanneer ik net begon", legde ze uit. “Ik bleef prijzen krijgen en fellowships winnen en toen ontmoette ik een man die de derde plaats won in een wedstrijd en hij had al een makelaar en een manager. Het bleef maar gebeuren en je komt op het punt dat je gewoon in de war bent en je weet niet waar je heen moet en je moet weten of dit andere mensen overkomt. "

Ze beschreef de situatie vervolgens als iets dat leek op de oude Twilight Zone aflevering "Vijf personages op zoek naar een uitgang" waarin staat dat ze allemaal op zoek zijn naar de deur, maar dat alleen de [blanke] mannen die de leiding hebben, die kunnen presenteren, en het lijkt erop dat ze er niet klaar voor zijn.

Voor degenen die denken dat deze vrouwen misschien overdrijven, zou ik je erop willen wijzen dat, hoewel het aantal mannen met kleur dat films op grote schermen regisseert de afgelopen jaren is toegenomen, het aantal vrouwen met kleur nog steeds verschrikkelijk laag is.

Eigenlijk, volgens VarietyBij het rapporteren over de top 100 films voor elk van de afgelopen 12 jaar, wezen ze erop dat van de 1200 titels er slechts vijf zwarte vrouwelijke regisseurs aan het roer stonden en slechts drie Aziatische vrouwen en één Latina.

Het is ronduit gek als men de perspectieven in overweging neemt die we missen door deze stemmen niet op te nemen.

Maar laten we terugkomen op de vraag wat het betekent om 'niet zwart genoeg te zijn'.

"Mijn vraag daarvoor is altijd: 'Wat is jouw interpretatie van zwart?'", zei de in Georgië wonende filmmaker en actrice Melissa Kunnap. "Hun antwoord is meestal iets heel stereotiep en ik ga zeggen: 'Ben jij de maatstaf voor een blanke?' Als ze zeggen dat er blanken komen met allerlei achtergronden en opleidingsniveaus, vertel ik ze dat wij dat ook doen. Jouw idee van wat een zwarte persoon is is, dat is slechts een stereotype en dat is niet wie we zijn in de wereld. "

"Witte mensen denken dat ze verantwoordelijk zijn voor het toezicht op zwartheid," voegde Hartford eraan toe. “Er is ook de kwestie van afgedwongen colorisme in de VS. Dat is een groot deel van het probleem en het is beslist een Europese ziekte die andere culturen treft. Als je met colorisme te maken hebt, heb je te maken met de naweeën van kolonialisme. "

Voor degenen die het niet weten, verwijst "colorisme" naar een stratificatie op basis van huidskleur, waarbij bepaalde kwaliteiten, kenmerken, voor- en nadelen worden toegeschreven aan de verschillende schakeringen van lichtheid en duisternis van iemands huidskleur.

"Ik denk niet dat ze beseffen hoe onmenselijk het is," zei Cruell. 'Het is bijna alsof ze uit elkaar gaan en beslissen wat het is om mens te zijn. Ze kunnen van alles zijn, van een country- en westernzanger tot een headbanger, maar je mag maar dit ene ding zijn. We worden beperkt door de grenzen die het ene ras voor het andere heeft uitgestippeld. Het is vervelend en beperkend. "

"Elke zwarte persoon overal moet elke zwarte persoon overal vertegenwoordigen", voegde Hartford eraan toe, "maar blanken zijn 'normaal' en worden individuen."

Ga door naar de volgende pagina voor meer!

Luister naar de 'Eye On Horror Podcast'

Luister naar de 'Eye On Horror Podcast'

Pagina's: 1 2

Klik hier om commentaar te geven

U moet ingelogd zijn om een ​​reactie te plaatsen Inloggen

Laat een reactie achter

Filmrecensies

Panic Fest 2024 Review: 'De ceremonie gaat beginnen'

gepubliceerd

on

Mensen zullen op de donkerste plekken en bij de donkerste mensen zoeken naar antwoorden en erbij horen. Het Osiris Collectief is een commune gebaseerd op de oude Egyptische theologie en werd geleid door de mysterieuze pater Osiris. De groep telde tientallen leden, die elk hun oude leven opgaven voor een leven in het land met een Egyptisch thema dat eigendom was van Osiris in Noord-Californië. Maar de goede tijden nemen een wending in het slechtste wanneer in 2018 een beginnend lid van het collectief genaamd Anubis (Chad Westbrook Hinds) meldt dat Osiris verdwijnt tijdens bergbeklimmen en zichzelf tot nieuwe leider uitroept. Er volgde een schisma waarbij veel leden de sekte verlieten onder het losgeslagen leiderschap van Anubis. Er wordt een documentaire gemaakt door een jonge man genaamd Keith (John Laird), wiens fixatie op The Osiris Collective voortkomt uit het feit dat zijn vriendin Maddy hem enkele jaren geleden voor de groep heeft verlaten. Wanneer Keith door Anubis zelf wordt uitgenodigd om de commune te documenteren, besluit hij op onderzoek uit te gaan, maar raakt verwikkeld in verschrikkingen die hij zich niet eens kon voorstellen...

De ceremonie gaat bijna beginnen is de nieuwste genre-draaiende horrorfilm van Rode sneeuw's Sean Nichols Lynch. Deze keer wordt cultistische horror aangepakt, samen met een mockumentary-stijl en het thema van de Egyptische mythologie als kers op de taart. Ik was een grote fan van Rode sneeuw's subversieve karakter van het vampierromantiek-subgenre en was opgewonden om te zien wat deze versie zou brengen. Hoewel de film een ​​aantal interessante ideeën heeft en een behoorlijke spanning tussen de zachtmoedige Keith en de grillige Anubis, brengt hij niet alles precies op een beknopte manier samen.

Het verhaal begint met een documentairestijl waarin voormalige leden van The Osiris Collective worden geïnterviewd en wordt uiteengezet wat de sekte heeft geleid tot waar het nu is. Dit aspect van de verhaallijn, vooral Keiths eigen persoonlijke interesse in de sekte, maakte het tot een interessante verhaallijn. Maar afgezien van enkele clips later, speelt het niet zo'n grote rol. De focus ligt grotendeels op de dynamiek tussen Anubis en Keith, die op zijn zachtst gezegd giftig is. Interessant is dat Chad Westbrook Hinds en John Lairds beide als schrijvers worden beschouwd De ceremonie gaat bijna beginnen en heb zeker het gevoel dat ze alles in deze personages stoppen. Anubis is de definitie van een sekteleider. Charismatisch, filosofisch, grillig en dreigend gevaarlijk in één klap.

Maar vreemd genoeg is de gemeente verlaten van alle sekteleden. Het creëren van een spookstad die het gevaar alleen maar vergroot terwijl Keith de vermeende utopie van Anubis documenteert. Veel van het heen en weer tussen hen sleept zich af en toe terwijl ze strijden om controle en Anubis blijft Keith overtuigen om te blijven ondanks de bedreigende situatie. Dit leidt wel tot een behoorlijk leuke en bloederige finale die volledig neigt naar mummie-horror.

Over het geheel genomen, ondanks het kronkelen en een beetje langzaam tempo, De ceremonie gaat bijna beginnen is een redelijk vermakelijke cult-, found-footage- en mummie-horror-hybride. Als je mummies wilt, levert het mummies op!

Luister naar de 'Eye On Horror Podcast'

Luister naar de 'Eye On Horror Podcast'

Verder lezen

Nieuws

“Mickey versus. Winnie”: iconische personages uit de kindertijd botsen in een angstaanjagende versus slasher

gepubliceerd

on

iHorror duikt diep in de filmproductie met een huiveringwekkend nieuw project dat je jeugdherinneringen zeker opnieuw zal definiëren. We zijn blij om te introduceren 'Mickey versus Winnie,' een baanbrekende horror-slasher geregisseerd door Glenn Douglas Packard. Dit is niet zomaar een horror-slasher; het is een diepgewortelde confrontatie tussen verwrongen versies van kinderfavorieten Mickey Mouse en Winnie de Poeh. 'Mickey versus Winnie' brengt de personages uit het publieke domein uit de 'Winnie-the-Pooh'-boeken van AA Milne en Mickey Mouse uit de jaren twintig samen 'Stoomboot Willie' cartoon in een VS-gevecht als nooit tevoren.

Mickey versus Winnie
Mickey versus Winnie Poster

Het plot speelt zich af in de jaren twintig en begint met een verontrustend verhaal over twee veroordeelden die ontsnappen in een vervloekt bos, om vervolgens te worden opgeslokt door de duistere essentie ervan. Honderd jaar later begint het verhaal met een groep op zoek naar spanning zoekende vrienden wier ontsnapping in de natuur vreselijk misloopt. Ze wagen zich per ongeluk in hetzelfde vervloekte bos en komen oog in oog te staan ​​met de nu monsterlijke versies van Mickey en Winnie. Wat volgt is een nacht vol angst, waarin deze geliefde personages veranderen in gruwelijke tegenstanders, waardoor een razernij van geweld en bloedvergieten ontstaat.

Glenn Douglas Packard, een voor een Emmy genomineerde choreograaf die filmmaker is geworden en bekend staat om zijn werk aan 'Pitchfork', brengt een unieke creatieve visie in deze film. Packard beschrijft “Mickey versus Winnie” als eerbetoon aan de liefde van horrorfans voor iconische cross-overs, die vanwege licentiebeperkingen vaak slechts een fantasie blijven. “Onze film viert de sensatie van het op onverwachte manieren combineren van legendarische personages en biedt een nachtmerrieachtige maar opwindende filmische ervaring,” zegt Packard.

Geproduceerd door Packard en zijn creatieve partner Rachel Carter onder de vlag van Untouchables Entertainment, en onze eigen Anthony Pernicka, oprichter van iHorror, “Mickey versus Winnie” belooft een geheel nieuwe kijk op deze iconische figuren te geven. ‘Vergeet wat je weet over Mickey en Winnie,’ zegt Pernicka enthousiast. “Onze film portretteert deze personages niet als louter gemaskerde figuren, maar als getransformeerde, live-action horrors die onschuld met kwaadwilligheid samenvoegen. De intense scènes die voor deze film zijn gemaakt, zullen de manier waarop je deze personages ziet voor altijd veranderen.”

Momenteel wordt in Michigan gewerkt aan de productie van “Mickey versus Winnie” is een bewijs van het verleggen van grenzen, wat horror graag doet. Terwijl iHorror zich waagt aan het produceren van onze eigen films, willen we deze spannende, angstaanjagende reis graag met u, ons trouwe publiek, delen. Houd ons in de gaten voor meer updates terwijl we doorgaan met het transformeren van het bekende in het angstaanjagende op manieren die je je nooit had kunnen voorstellen.

Luister naar de 'Eye On Horror Podcast'

Luister naar de 'Eye On Horror Podcast'

Verder lezen

Films

Mike Flanagan komt aan boord om te helpen bij de voltooiing van 'Shelby Oaks'

gepubliceerd

on

Shelby-eiken

Als je hebt gevolgd Chris Stuckman on YouTube je bent je bewust van de worstelingen die hij heeft gehad om zijn horrorfilm te krijgen Shelby Eiken afgerond. Maar er is vandaag goed nieuws over het project. Regisseur Mike Flanagan (Ouija: Oorsprong van het kwaad, Doctor Sleep en The Haunting) steunt de film als co-uitvoerend producent, wat de release veel dichterbij zou kunnen brengen. Flanagan maakt deel uit van het collectief Intrepid Pictures waartoe ook Trevor Macy en Melinda Nishioka behoren.

Shelby Eiken
Shelby Eiken

Stuckmann is een YouTube-filmcriticus die al meer dan tien jaar op het platform actief is. Hij kwam onder de loep omdat hij twee jaar geleden op zijn kanaal aankondigde dat hij niet langer films negatief zou beoordelen. Maar in tegenstelling tot die verklaring schreef hij een niet-recensie-essay over de gefilterde film Mevrouw Web Onlangs zei hij dat studio-regisseurs sterke wapens moeten gebruiken om films te maken alleen maar om falende franchises in leven te houden. Het leek een kritiek vermomd als discussievideo.

Maar Stuckmann heeft zijn eigen film om zich zorgen over te maken. In een van de meest succesvolle campagnes van Kickstarter wist hij meer dan $ 1 miljoen op te halen voor zijn speelfilmdebuut Shelby Eiken die nu in de postproductie zit. 

Hopelijk, met de hulp van Flanagan en Intrepid, de weg ernaartoe Shelby Oaks voltooiing nadert zijn einde. 

“Het was inspirerend om te zien hoe Chris de afgelopen jaren aan zijn dromen werkte, en de vasthoudendheid en doe-het-zelf-spirit die hij aan de dag legde tijdens het brengen Shelby Eiken naar het leven deed me zo veel denken aan mijn eigen reis van meer dan tien jaar geleden, ‘ Flanagan vertelde Deadline. “Het was een eer om samen met hem een ​​paar stappen op zijn pad te zetten en steun te bieden aan de visie van Chris voor zijn ambitieuze, unieke film. Ik kan niet wachten om te zien waar hij vanaf hier naartoe gaat.”

zegt Stuckmann Intrepid foto's heeft hem jarenlang geïnspireerd en "het is een droom die uitkomt om met Mike en Trevor aan mijn eerste speelfilm te werken."

Producent Aaron B. Koontz van Paper Street Pictures werkt al sinds het begin met Stuckmann en is ook enthousiast over de samenwerking.

“Voor een film die zo moeilijk op gang kwam, is het opmerkelijk hoeveel deuren er toen voor ons opengingen”, aldus Koontz. “Het succes van onze Kickstarter, gevolgd door het voortdurende leiderschap en de begeleiding van Mike, Trevor en Melinda, overtreft alles waar ik op had kunnen hopen.”

Deadline beschrijft het plot van Shelby Eiken als volgt:

“Een combinatie van documentaire, Found Footage en traditionele filmstijlen, Shelby Eiken draait om Mia's (Camille Sullivan) verwoede zoektocht naar haar zus Riley (Sarah Durn) die op onheilspellende wijze verdween in de laatste tape van haar onderzoeksserie 'Paranormal Paranoids'. Terwijl Mia's obsessie groeit, begint ze te vermoeden dat de denkbeeldige demon uit Riley's kindertijd echt kan zijn geweest.'

Luister naar de 'Eye On Horror Podcast'

Luister naar de 'Eye On Horror Podcast'

Verder lezen