Kelly McNeely: Jullie hadden aan het begin van de film een ​​beetje van die jaren 80-elementen, want het begint 35 jaar eerder. Waarom die sprong, 35 jaar?

Brett Pierce: I bedoel, eerlijk gezegd, het was raar dat we de hele film opnamen, en we hadden altijd dit ding omdat we wisten dat we veel regels moesten opstellen voor de heks, en dingen die we moesten opzetten. En we hadden een opening geschreven, maar we vonden het niet zo leuk. En we kwamen heel dicht bij de opnames en we hebben zoiets van, laten we gewoon geen opening maken, wat nogal dom was. Maar we hadden zoiets van, we schieten er later een op, omdat er zoveel wendingen en regels zijn dat als iets niet klopt, we misschien een opening kunnen maken die helpt om die gaten een beetje te vermoeden of op te vullen.

Soms heb je, als schrijver, domme vragen over het verhaal waarvan je denkt dat het publiek zich zorgen gaat maken, maar waar ze zich eigenlijk geen zorgen over maken. Maar nogmaals, je moet ze erin stoppen. Ik denk dat Drew en ik alleen maar wilden zeggen "de heks bestaat al een hele tijd". We wilden een microkosmos van de hele film laten zien, alleen in één kleine scène die het opzet.

Drew Pierce: En als je de film op zoveel manieren opnieuw bekijkt, denk ik dat je zoveel informatie uit de hele film kunt halen, zelfs de opening. Er zijn zoveel dingen die je niet begrijpt, zoals mini-mysteries, die volkomen logisch zijn. 

Brett Pierce: Het was ook zo, we waren klaar en hadden de film niet gemonteerd. En we hebben zoiets van: "we hebben geen horrorgreep naar de openbaarheid". We hebben iets nodig, weet je, dus we hebben het aangepast zodat het past. 

Drew Pierce: Openingen zijn altijd lastig, omdat je altijd de toon en het gevoel van alles in de film moet bepalen. Dus als er iets grappig gaat worden in je hele film, heeft de opening een beetje grappig nodig. En als het eng gaat worden, heb je dat nodig; je moet eigenlijk alles doen.

Brett Pierce: Ja. Bovendien hadden we veel familiedrama in de eerste 25-30 minuten, dus je moet je horror-beats aanpassen zodat je het niet overdrijft, en mensen zeggen: "wacht even, kijk ik naar een horror film? ”, dus je moet ze de film vertellen waar ze voor staan ​​met die eerste scène. 

Kelly McNeely: En je hebt deze geweldige herwatchbaarheid gecreëerd door terug te gaan naar het begin en het op die manier te doen; je stelt die dingen op die, als je het opnieuw bekijkt, logischer zijn. 

Brett Pierce: We zijn erg benieuwd wat de mening van mensen erover is de tweede keer dat ze het zien, zelfs mensen die misschien de eerste keer dat ze het zagen, zeggen: "Enh, ik weet niet of ik er zin in heb". Ik denk dat sommige mensen het misschien beter vinden als ze het nog een keer kijken. 

Kelly McNeely: En uit nieuwsgierigheid, even terugspringend, zei u dat uw geluidsontwerper een van de Resident Evil games, was het Resident Evil 7?

Brett Pierce: Ja, het was de laatste. 

Kelly McNeely: Dat geluidsontwerp was ongelooflijk, het is angstaanjagend! 

Brett Pierce: O ja! Het is geweldig! Dat soort heksenspinvrouw in huis die op je jaagt? Ja, daarom had ik zoiets van, ik moet deze man bellen, ik moet erachter komen waar hij is. 

Maar het is eigenlijk heel grappig met geluidsontwerp, want soms speelt hij iets terug, en ik dacht: "oh, waar heb je dat vandaan? Hoe heb je dat dier vastgelegd? " En hij zei: "nee, man. Dat ben ik gewoon met een microfoon ”. [lacht]

Drew Pierce: Het is bijna alsof hij opgewonden was om ons te misleiden.

Kelly McNeely: Toen je jonger was, zei je dat je heel veel films hebt gezien. En natuurlijk ben je opgegroeid met afschuw. Wat maakte je echt bang toen je kinderen was? Wat was het ding met horrorfilms dat ervoor zorgde dat je horrorfilms wilde blijven maken als je in film werkt?

Brett Pierce: Ik bedoel eerlijk, toen ik een kind was - ik was een beetje ouder dan Drew, zoals twee, twee en een half - en ze deden de effecten voor Evil Dead in de kelder. Ik sloop naar beneden omdat ik wilde zien wat papa aan het doen was. En daar was een schermopstelling en ze waren de finale van aan het projecteren Evil Dead - de grote meltdown-reeks. En ze wisten niet wat er was, en ik keek ernaar en ik was geschokt. En ze deden de lichten aan en ze zagen dit kleine joch gewoon doodsbang. Dus ik had daarna eigenlijk een irrationele angst voor horrorfilms. Ik zou helemaal niet naar de kelder gaan.

Drew Pierce: We hadden de engste kelder aller tijden!

Brett Pierce: Ik zou nooit die kelder in gaan. Ik heb niet gekeken Evil Dead tot ik 16 was omdat ik deze nepversie in mijn hoofd had, waar het het ergste was dat ooit is gebeurd. Ik zag een aantal andere horrorfilms, maar ik vermeed ze tot ongeveer 15-16. Mijn overgang keek toe Aliens, omdat het een actiefilm is maar ook een horrorfilm. En daarna raakte ik geobsedeerd. En ik denk dat ik op die manier zo bang was voor een horrorfilm dat ik geobsedeerd raakte door horrorfilms en dat ik andere mensen wilde laten schrikken.

Maar ik denk ook dat horrorfilms gewoon het leukst zijn om te maken. Omdat je speciale effecten kunt doen, speel je met de verwachtingen van mensen, krijg je wat spanning. En als je een horrorfilm aan het opnemen bent, is dat het leukst omdat - hoe donker de horror ook is - iedereen lacht en zich amuseert. Ze raken allemaal opgewonden als je denkt: "oh, vandaag gaan we je hoofd eraf trekken en het ding zal uit je lichaam kruipen", en het was als, [opgewonden] "oh, dat is vandaag?! " En iedereen komt kijken. Horrorfilms zijn hilarisch, het is het beste gevoel. 

Kelly McNeely: En dat soort beantwoordt mijn laatste vraag, maar wat vind je leuk aan horror?

Brett Pierce: Ik heb het gevoel dat het de manier is waarop je mensen er het meest bij betrekt door een verhaal te vertellen. Je hebt de meest filmische ervaring in horrorfilms. Want wat ik zo leuk vind aan horrorfilms, is dat dialoog een van de minst belangrijke dingen is; het gaat allemaal om wat het geluidsontwerp en de muziek en de beelden je allemaal vertellen, en om spanning op te bouwen. Het is altijd zo spannend en plant me altijd stevig in de schoenen van welk personage ik ook kijk. 

Drew Pierce: Het omarmt cinema beter dan welk ander genre dan ook.

Brett Pierce: Dat is jammer, want er wordt op neergekeken. Maar ik denk eigenlijk dat het een van de moeilijkste dingen is om voor elkaar te krijgen. 

Drew Pierce: In zoveel opzichten hou ik van drama's en ik hou van komedies en andere genres, maar veel van hen werken beter - zoals vooral drama's - ze werken beter als romans, omdat je die innerlijke monoloog kunt krijgen, en het is zoveel krachtiger. Het is moeilijk om dat in vergelijking met horror over te brengen. En het zijn ook publieksfilms. Wat zo opwindend is aan het maken van een horrorfilm - net zo ver als naar deze festivals gaan - is dat je een reactie krijgt. 

Brett Pierce: Het is gewoon het meest opwindende, het is het leukst. Horrorfilms zijn van oudsher niet zo duur om te maken, dus ik trek bijna altijd voor horror omdat ik weet dat ze scrappy zijn, en alles wat erin zit - degene die het heeft gemaakt - vecht om het te laten werken.

Drew Pierce: Wat ons allemaal horrorfilmmakers meestal haakt, is wanneer je een kind bent en je vrienden uitdaagt om een ​​horrorfilm te kijken, maar dat doen ze niet. Ik denk dat dat moment voor mensen die eigenlijk horrorfilmmakers zijn zojuist zo sterk resoneerde dat ze nog steeds proberen hun vrienden uit te dagen om naar de horrorfilm te kijken, en dat gevoel najagen, omdat het zo krachtig is.

Kelly McNeely: Diezelfde sfeer krijg je niet met een rom-com, diezelfde energie en betrokkenheid. Daar is iets heel moois aan met afschuw. 

Brett Pierce: Ja. Het is de beste, man [lacht]. Ik hou ervan. 

 

Pagina's: 1 2 3