De bewerking van de angstaanjagende roman van Stephen King, Pet Sematary verscheen voor het eerst op schermen in 89 met het humeurige en angstaanjagende visioen van Mary Lambert. En jongens, die aanpassing maakte me in mijn jeugd absoluut bang. Zelda was een belangrijke reden voor veel slaapgebrek. Het was effectief, en hoewel het niet veel dingen uit het boek pakte, schilderde het de brede lijnen effectief goed. 

Maar we zijn hier niet om daarover te praten, ik noem het gewoon in tegenstelling tot onze huidige aanpassing van Pet Sematary van Kevin Kölsch en Dennis Widyer, de jongens achter de wonderbaarlijke, creatieve en angstaanjagende, Stralende ogen. 

Er valt hier veel te graven, maar voor degenen die niet vertrouwd zijn, Pet Sematary centra rond de familie Creed terwijl ze naar Maine verhuizen. Bij aankomst ontdekken ze dat een begraafplaats op hun land de bron is van een grote duisternis met de kracht om alles wat daar begraven ligt te reanimeren. 

De familie Creed en hun buurman Jud (John Lithgow) zijn allemaal fantastisch en leven en ademen echt in hun portret. Met name Jason Clarke emitteert effectief veel keuzes die in termen van het boek in het hoofd van Louis Creed zouden zijn uitgespeeld. Amy Seimetz is een anker voor zoveel van de grote emotionele wendingen en spijkert absoluut elke wending in haar spookachtige voorstelling. Maar het moet de enorm beklijvende dualiteit van Jeté Laurence zijn die echt de deal bezegelt over hoe geweldig deze cast als ensemble is. 

Voor degenen die bekend zijn met 89's Pet Sematary, ligt de eerste helft van deze nieuwe aanpassing behoorlijk op de neus met die scènes. Waar ik helemaal achter kan komen, maar er zit een soort van overhaaste kracht achter het tempo van de scènes. Iets waardoor het een beetje minder authentiek aanvoelt in plaats van zichzelf te laten spelen in King's wereld. 

Halverwege laat de film de aanpassing achter zich en strekt hij zijn benen, te beginnen met een grote verandering ten opzichte van zowel het boek als de vorige aanpassing. Ik zal dat hier niet bederven, maar als je het nog niet hebt laten verwennen, smeek ik je om de tweede trailer niet te bekijken. 

Van de grote verandering in het midden, Pet Sematary wordt een allegaartje, waarbij gedeeltelijk elementen van King's boek worden verkend die niet in Lamberts film werden verkend, en een wending die ons achterlaat met iets dat maar al te bekend aanvoelt uit films als De Ring, The Grudge en diverse bezitsfilms. 

Er zijn ook momenten in de film die aanvoelen alsof de randen opgevuld zijn om niet te donker en niet helemaal te worden ga daarheen. Een deel van de omgang met Church the cat, Gage en vooral Zelda worden niet volledig meegenomen naar de donkere niveaus die Lamberts aanpassing reisde. Vooral de keuzes voor Zelda laten veel te wensen over. 

Dat wil niet zeggen dat die elementen totaal verkeerd zijn gedaan, omdat sommige van de scènes die erin zijn gemengd, positief rondspoken. Dat wil zeggen een vader die naast een dood kind slaapt of een pas gereanimeerd kind dat danst in de huiskamer van het gezin. Er is zeker iets dat deels vertrouwd aanvoelt in een veilige studio-ader en dan deels creatieve Kölsch en Widmyer. 

Laurie Roos (Killlijst, vrij vuur, Overlord) is een van mijn favoriete cinematografen die vandaag werkt en zijn werk is opnieuw verbluffend. Hij begrijpt een beklijvende compositie en biedt ze overal dreiging in subtekst aan, terwijl hij genoeg ruimte in het frame laat voor de verbeelding van het publiek om te verkennen. Zijn werk hier is weer perfect. 

Toegevoegd aan Rose's werk scoort Christopher Young de hele affaire. Dat kwam als een complete en welkome verrassing, want de kerel heeft er alles van gedaan Hellraiser naar Sleep me naar de hel. Helemaal iconisch, en bewijst dat zijn genre-soundscape-gevoeligheden nog steeds erg intact zijn. 

Zoals we allemaal op dit punt weten uit King's materiaal "Ze komen niet hetzelfde terug", en nou, ze worden ook niet hetzelfde opnieuw gemaakt. Kölsch en Widmyer slaan de zaken deels in een nieuwe richting en terwijl die er is eengrote verandering, de beloning is om elementen van het boek te ontdekken die we nog niet eerder op het scherm hadden gezien. Hun visie wordt heel goed uitgevoerd door hun gebruik van donkere komedie, ziedend drama en het vermogen om angst te creëren zonder te vertrouwen op goedkope jump scares. 

Pet Sematary gaat naar de wortel van King en draait dan langzaam aan de schroef. Ondanks enkele van zijn bekendheden met genre-trope, reist het genoeg zure grond om met succes de meest steenachtige horrorfanharten te bereiken. Het is vanaf frame één vermakelijk en levert geweldig werk op door een einde te creëren dat alleen al de volledige toegangsprijs waard is.