Waverly Hills Sanatorium is een verlaten ziekenhuis in Louisville, Kentucky dat ooit zoveel gekwelde zielen huisvestte. Dit was een plek die werd gebouwd om tuberculosepatiënten te huisvesten in de hoop een remedie te vinden, zodat patiënten weer konden terugkeren naar hun leven en hun dierbaren.

Helaas was dit niet het geval voor zo velen die door die deuren liepen en sommige van die zielen blijven nog steeds binnen de muren hangen.

Een van de meest geavanceerde tuberculoseziekenhuizen van zijn tijd. Waverly Hills Sanatorium bevond zich oorspronkelijk op land dat in 1883 door majoor Thomas H. Hays was gekocht. Hij had een school nodig waar zijn dochters naar toe konden. Hij bouwde een schoolgebouw met één kamer op het terrein en huurde een leraar in die Lizzie Lee Hawkins heette. Ze hield van Sir Walter Scott's "Waverley Novels" en noemde de school "Waverley Hill". Dit is waar de naam Waverly Hills Sanatorium vandaan komt.

Tuberculose - ook wel de "Witte Plaag" genoemd - begon een epidemie te worden in Kentucky. Dit leidde tot de bouw van Waverly Hills Sanatorium, dat begon in 1908. De Raad van Tuberculose kocht het land om het ziekenhuis te bouwen dat oorspronkelijk een frame van twee verdiepingen was, ontworpen om 2-40 tuberculosepatiënten veilig te huisvesten.

Op 31 augustus 1912 werden alle tuberculosepatiënten uit het stadsziekenhuis overgebracht naar tijdelijke tenten op het terrein van Waverly Hills, omdat het stadsziekenhuis vol zat met tbc-gevallen en niet uitgerust waren om de toestroom van patiënten op te vangen.

De uitbreiding van het ziekenhuis was begonnen voor gevorderde gevallen om nog eens 40 patiënten te huisvesten. In 1914 kwam er een kinderpaviljoen bij met nog eens 50 bedden. Hierdoor kon het ziekenhuis meer dan 130 patiënten vasthouden. De kinderafdeling werd niet alleen gebouwd om de kinderen met tuberculose te huisvesten, maar ook voor kinderen van wie de ouders door de ziekte waren getroffen. Het ziekenhuis opende 26 juli 1910 op volle capaciteit.

Zodra de patiënten, artsen en verpleegsters de faciliteit binnenliepen, werden ze bewoners en woonden ze in het sanatorium. Dit was een zelfvoorzienende gemeenschap met een eigen postcode. Ze verbouwden hun eigen voedsel en hadden hun eigen radiostation.

Sanatoria werden destijds gebouwd op hoge heuvels omgeven door bossen om rust en een serene sfeer te creëren. Er werd gedacht dat frisse lucht, lekker eten en zonneschijn de ziekte zouden helpen genezen, samen met competent medisch toezicht. Het personeel deed er alles aan om het moreel hoog te houden en de patiënten in een goed humeur te houden. Dit was ook wat werd gedacht om de patiënten langer in leven te houden en niet te bezwijken aan de ziekte.

De procedures die door de artsen op patiënten werden uitgeprobeerd, waren net zo grimmig als de ziekte zelf. Veel patiënten hebben deze experimentele medische praktijken niet overleefd. Enkele behandelingen waren onder meer lobectomie en pneumectomie, waarbij artsen de geïnfecteerde delen van de long en soms de hele long operatief verwijderden.

Een andere procedure, thoracoplastiek, was het verwijderen van verschillende ribben van de borstwand om een ​​long in te klappen. Gedurende deze tijd was het gebruikelijk dat de gemiddelde patiënt 7-8 ribben moest verwijderen.

Er was ook de "zonnebehandeling" die theoretiseerde dat als een patiënt in de zon zou baden, dit zou helpen de bacteriën te doden die tuberculose veroorzaakten. De doktoren zouden ook een ballon in de longen van de patiënt steken en deze met lucht vullen om hun ademhaling te bevorderen. Helaas waren deze procedures niet effectief en leidden ze niet tot echte genezing.

Het personeel probeerde het geduldige moreel hoog te houden door hun dierbaren toe te staan ​​op bezoek te komen. Er was een bezoekdag waarop de familieleden van de patiënt de faciliteit konden binnenkomen en hun zieke dierbaren konden bezoeken, niet wetend dat dit een door de lucht overgedragen ziekte was.

Helaas kwamen veel van de patiënten niet levend uit Waverly Hills. Het sterftecijfer was ongeveer 1 sterfgeval per dag, een aantal dat exponentieel groeide naarmate de ziekte zich verspreidde. Om te voorkomen dat patiënten de lijken van dode patiënten zouden zien, werd een speciale parachute genaamd "The Body Chute" gebouwd, waardoor de doden 's nachts naar buiten konden worden vervoerd. Er was een spoorlijn die direct achter het sanatorium liep, waar de parachute eindigde, en de lichamen zouden in de trein worden geladen en weggevoerd.

Een van de vele spoken die in Waverly Hills Sanitorium worden gemeld, betreft een kleine jongen genaamd Timmy die is gezien met een leren bal en waarvan wordt gedacht dat hij van het dak is gevallen waar de kinderen zouden spelen. Er was een onderzoek dat erachter kwam of Timmy werd geduwd of van het dak viel en er werd nooit een beslissing genomen.

Een ander verhaal betreft kamer 502, waar de hoofdverpleegkundige zou verblijven.

In 1928 werd ze dood aangetroffen in haar kamer, naar verluidt pleegde ze zelfmoord door zichzelf op te hangen aan een blootliggende pijp of lamp. Ze was 29 jaar oud, zwanger en ongehuwd. Vermoedelijk was ze depressief over de situatie en maakte ze een einde aan haar leven. Een andere verpleegster, die later in kamer 502 was, zou van de bovenste verdieping zijn gesprongen tot aan haar dood, hoewel er ook wordt gedacht dat ze mogelijk is geduwd. Er is geen bewijs om een ​​van beide te bewijzen. Dit zijn slechts enkele van de gedocumenteerde spoken in het ziekenhuis.

Het ziekenhuis werd in 1961 gesloten na de ontdekking van het antibioticum streptomycine dat tuberculose genas. Nadat de patiënten deze kuur hadden gekregen, werd het ziekenhuis langzaamaan geleegd. Nadat het sanatorium was gesloten, werd het in quarantaine geplaatst en vervolgens heropend als een geriatrische faciliteit genaamd Woodhaven Geriatric Center, voor patiënten met dementie en mobiliteitsbeperkingen. dat werd gesloten in 1981. Het ziekenhuis is tot op de dag van vandaag gesloten.