Als een oude weerwolfliefhebber voel ik me onmiddellijk aangetrokken tot alles waar het woord 'weerwolf' in voorkomt. Skinwalkers aan de mix toevoegen? Nu heb je echt mijn interesse gewekt. Onnodig te zeggen dat ik heel blij was om de nieuwe documentaire van Small Town Monsters te bekijken 'Skinwalkers: Amerikaanse weerwolven 2'. Hieronder vindt u de samenvatting:

“Er wordt gezegd dat er in de vier uithoeken van het Amerikaanse Zuidwesten een eeuwenoud, bovennatuurlijk kwaad bestaat dat de angst van zijn slachtoffers aast om meer macht te verwerven. Nu lichten getuigen de sluier op over de meest angstaanjagende ontmoetingen met moderne weerwolven die ooit zijn gehoord. Deze verhalen verweven legendes van rechtopstaande hondachtigen met hellehonden, klopgeesten en zelfs de mythische Skinwalker, die ware terreur beloven.

De film draait om vormverandering en wordt verteld via verhalen uit de eerste hand uit het zuidwesten, en staat boordevol huiveringwekkende verhalen. (Opmerking: iHorror heeft de beweringen in de film niet onafhankelijk geverifieerd.) Deze verhalen vormen de kern van de entertainmentwaarde van de film. Ondanks de veelal basale achtergronden en overgangen – met name zonder speciale effecten – houdt de film een ​​gestaag tempo aan, grotendeels dankzij de focus op getuigenverklaringen.

Hoewel de documentaire geen concreet bewijs heeft om de verhalen te ondersteunen, blijft het een boeiend kijkstuk, vooral voor cryptide-enthousiastelingen. Sceptici zijn misschien niet bekeerd, maar de verhalen zijn intrigerend.

Ben ik na het kijken overtuigd? Niet helemaal. Heeft het mij een tijdje doen twijfelen aan mijn realiteit? Absoluut. En is dat tenslotte niet een deel van het plezier?

'Skinwalkers: Amerikaanse weerwolven 2' is nu beschikbaar op VOD en Digital HD, met Blu-ray- en dvd-formaten exclusief aangeboden door Kleine stadsmonsters.

Voordat je ontslaat Doden als gimmick kunnen we je vertellen dat dat zo is. Maar het is verdomd goed. 

Vier dragqueens worden per ongeluk geboekt bij een stereotiepe motorbar in de woestijn, waar ze het moeten opnemen tegen dwepers... en vampieren. Dat lees je goed. Denken, Te Wong Foo de Tit Twister. Zelfs als je die referenties niet krijgt, zul je nog steeds een leuke tijd hebben.

Voor jou sasha weg van deze Tubi aanbieden, hier is waarom je dat niet zou moeten doen. Het is verrassend grappig en kent onderweg een paar enge momenten. Het is in wezen een middernachtfilm en als die boekingen nog steeds een ding waren, Doden waarschijnlijk een succesvolle run zou hebben. 

Het uitgangspunt is simpel: er worden wederom vier dragqueens gespeeld Trinity de Tuck, Heidi N kast, Kristal Methyd en Cara Mel Ze bevinden zich in een motorbar, niet wetende dat er een alfavampier vrij rondloopt in het bos en al een van de stedelingen heeft gebeten. De gedraaide man baant zich een weg naar de oude salon langs de weg en begint de klanten midden in de dragshow in ondoden te veranderen. De koninginnen barricaderen zichzelf, samen met de plaatselijke barflies, in de bar en moeten zichzelf verdedigen tegen de groeiende schat buiten.

Het contrast tussen de denim en het leer van de motorrijders, en de baljurken en Swarovski-kristallen van de koninginnen, is een plaatje dat ik kan waarderen. Tijdens de hele beproeving trekt geen van de koninginnen hun kostuum uit of werpt hun drag-persona's af, behalve in het begin. Je vergeet dat ze naast hun kostuums ook andere levens hebben.

Alle vier de leidende dames hebben hun tijd gehad Ru Paul's Drag Race, Maar Doden is veel gepolijster dan a Versleep Race acteeruitdaging, en de leiders verhogen het kamp wanneer dat nodig is en verzachten het wanneer dat nodig is. Het is een uitgebalanceerde schaal van komedie en horror.

Trinity de Tuck is gevuld met oneliners en dubbelzinnigheden die vrolijk achter elkaar uit haar mond ratelen. Het is geen flauw scenario, dus elke grap komt op natuurlijke wijze terecht met de vereiste beat en professionele timing.

Er is één twijfelachtige grap gemaakt door een motorrijder over wie uit Transsylvanië komt en het is niet de hoogste wenkbrauw, maar het voelt ook niet als een klap. 

Dit is misschien wel het schuldigste plezier van het jaar! Het is hilarisch! 

Heidi N kast is verrassend goed gecast. Het is niet zo dat het verrassend is om te zien dat ze kan acteren, de meeste mensen kennen haar gewoon van Versleep Race wat niet veel bereik toelaat. Komisch gezien staat ze in brand. In één scène draait ze haar haar achter haar oor met een groot stokbrood en gebruikt het vervolgens als wapen. De knoflook, zie je. Het zijn dit soort verrassingen die deze film zo charmant maken. 

De zwakkere acteur hier is Methyde die de domme speelt Bella Da Jongens. Haar krakende optreden wijkt een beetje van het ritme af, maar de andere dames nemen haar spel in beslag, zodat het gewoon onderdeel wordt van de chemie.

Doden heeft ook een aantal geweldige speciale effecten. Ondanks het gebruik van CGI-bloed, haalt geen van hen je uit het element. Er is door alle betrokkenen geweldig werk in deze film gestoken.

De vampierregels zijn hetzelfde: steek door het hart, zonlicht, enz. Maar wat echt leuk is, is dat wanneer de monsters worden gedood, ze exploderen in een glitterachtige stofwolk. 

Het is net zo leuk en gek als wat dan ook Robert Rodriguez-film met waarschijnlijk een kwart van zijn budget. 

Director Jem Garrard zorgt ervoor dat alles in een snel tempo gaat. Ze gooit er zelfs een dramatische wending in, die net zo serieus wordt gespeeld als een soap, maar wel een klap uitdeelt dankzij Drievuldigheid en Cara Melle. Oh, en ze slagen erin om er tijdens dit alles een boodschap over haat in te persen. Geen vloeiende overgang maar zelfs de klontjes in dit filmpje zijn gemaakt van botercrème.

Een andere wending, die veel subtieler is afgehandeld, is beter dankzij de ervaren acteur Neil Sandilands. Ik ga niets verklappen, maar laten we zeggen dat er genoeg wendingen zijn en, ahem, wordt, die allemaal bijdragen aan het plezier. 

Robyn Scott die barmeisje speelt Shiela is hier de opvallende komiek. Haar lijnen en enthousiasme zorgen voor de meeste buiklachen. Alleen al voor haar prestaties zou er een speciale prijs moeten komen.

Doden is een heerlijk recept met precies de juiste hoeveelheid kamp, ​​bloed, actie en originaliteit. Het is de beste horrorkomedie die er sinds een tijdje is.

Het is geen geheim dat onafhankelijke films veel meer moeten doen voor minder. Als ze zo goed zijn, herinnert het ons eraan dat grote studio's het beter zouden kunnen doen.

Met films als DodenElke cent telt en het feit dat de loonstrookjes kleiner kunnen zijn, betekent niet dat het eindproduct dat ook moet zijn. Als het talent zoveel moeite in een film steekt, verdienen ze meer, ook al komt die erkenning in de vorm van een recensie. Soms kleinere films zoals Doden hebben een hart dat te groot is voor een IMAX-scherm.

En dat is de thee. 

Je kunt streamen Doden on Tubi nu.

Een zwerm vogels vliegt in de straalmotor van een commercieel vliegtuig, waardoor het in de oceaan neerstort, terwijl slechts een handvol overlevenden de taak heeft om uit het zinkende vliegtuig te ontsnappen, terwijl ze ook te maken krijgen met uitputtende zuurstof en vervelende haaien in de oceaan. Geen weg omhoog. Maar stijgt deze low-budgetfilm uit boven zijn versleten monstertrope of zinkt hij onder het gewicht van zijn kleine budget?

Ten eerste bevindt deze film zich duidelijk niet op het niveau van een andere populaire overlevingsfilm, Vereniging van de sneeuw, maar verrassend genoeg is dat niet het geval Sharknado of. Je kunt zien dat er veel goede leiding is besteed aan het maken ervan en dat de sterren klaar zijn voor de taak. De histrionics worden tot een absoluut minimum beperkt en helaas kan hetzelfde gezegd worden over de spanning. Dat wil niet zeggen Geen weg omhoog is een slappe noedel, er is hier genoeg om je tot het einde te laten kijken, zelfs als de laatste twee minuten aanstootgevend zijn voor je opschorting van ongeloof.

Laten we beginnen met de goede. Geen weg omhoog heeft veel goed acteerwerk, vooral van hoofdrolspeler Sophie McIntosh die Ava speelt, de dochter van een rijke gouverneur met een hart van goud. Binnen worstelt ze met de herinnering aan de verdrinking van haar moeder en is ze nooit ver verwijderd van haar overbezorgde oudere lijfwacht die Brandon met kinderlijke ijver speelde door Colm Meaney. McIntosh reduceert zichzelf niet tot het formaat van een B-film, ze zet zich volledig in en zet een sterke prestatie neer, zelfs als de stof betreden wordt.

Een ander hoogtepunt is Grace Netel het spelen van de 12-jarige Rosa die op reis is met haar grootouders Hank (James Caroll Jordan) en Mardy (Phyllis Logan). Nettle reduceert haar karakter niet tot een delicate tween. Ze is bang, ja, maar ze heeft ook wat inbreng en redelijk goed advies over het overleven van de situatie.

Zal Attenborough speelt de ongefilterde Kyle waarvan ik denk dat hij daar was voor komische opluchting, maar de jonge acteur tempert zijn gemeenheid nooit met succes met nuance, daarom komt hij gewoon over als een uitgesneden archetypische klootzak die is ingevoegd om het gevarieerde ensemble te completeren.

De cast wordt compleet gemaakt door Manuel Pacific, die Danilo speelt, de stewardess die het kenmerk is van Kyle's homofobe agressie. Die hele interactie voelt een beetje achterhaald aan, maar opnieuw heeft Attenborough zijn karakter niet goed genoeg uitgewerkt om dat te rechtvaardigen.

Verdergaand met wat goed is in de film zijn de speciale effecten. De vliegtuigcrashscène is, zoals altijd, angstaanjagend en realistisch. Regisseur Claudio Fäh heeft op dat vlak kosten noch moeite gespaard. Je hebt het allemaal al eerder gezien, maar hier, omdat je weet dat ze in de Stille Oceaan neerstorten, is het spannender en als het vliegtuig het water raakt, vraag je je af hoe ze dat hebben gedaan.

Wat de haaien betreft, ze zijn even indrukwekkend. Het is moeilijk te zeggen of ze levende exemplaren hebben gebruikt. Er zijn geen hints van CGI, geen griezelige vallei om over te spreken en de vissen zijn oprecht bedreigend, hoewel ze niet de schermtijd krijgen die je zou verwachten.

Nu met het slechte. Geen weg omhoog is op papier een geweldig idee, maar de realiteit is dat zoiets in het echte leven niet zou kunnen gebeuren, vooral niet als een jumbojet met zo'n hoge snelheid in de Stille Oceaan neerstort. En ook al heeft de regisseur het met succes laten lijken alsof het zou kunnen gebeuren, er zijn zoveel factoren die gewoon niet kloppen als je erover nadenkt. Onderwaterluchtdruk is het eerste dat in je opkomt.

Het mist ook een filmische glans. Het heeft een direct-naar-video-gevoel, maar de effecten zijn zo goed dat je niet anders kunt dan de cinematografie voelen, vooral in het vliegtuig had iets verhoogd moeten zijn. Maar ik ben pedant, Geen weg omhoog is een goede tijd.

Het einde voldoet niet helemaal aan het potentieel van de film en je zult de grenzen van het menselijke ademhalingssysteem in twijfel trekken, maar nogmaals, dat is muggenziften.

Kortom, Geen weg omhoog is een geweldige manier om een ​​avond met het gezin naar een survival-horrorfilm te kijken. Er zijn enkele bloederige beelden, maar niets ergs, en de haaienscènes kunnen licht intens zijn. Het heeft een R-rating aan de lage kant.

Geen weg omhoog is misschien niet de ‘next great shark’-film, maar het is een spannend drama dat uitstijgt boven de andere vriend die zo gemakkelijk in de wateren van Hollywood wordt gegooid dankzij de toewijding van de sterren en geloofwaardige speciale effecten.

Geen weg omhoog is nu te huur op digitale platforms.