Als speelfilmdebuut van zowel regisseur Daniel Goldhaber als schrijver Isa Mazzei, Cam is een erg sterke start.

De film volgt een ambitieuze camgirl, Alice aka Lola (Madeline Brewer - Orange is the New Black, The Handmaid's Tale) terwijl ze de hoogte- en dieptepunten van het beoordelingssysteem op een erotische webcam-site navigeert.

Alice is toegewijd om de gelederen te breken en een van de beste artiesten te worden op een site die wordt bevolkt door de parmantigste en slimste cammeisjes. Ze cureert haar dagelijkse shows om de betrokkenheid bij haar publiek te maximaliseren en doet er alles aan om een ​​persoonlijke relatie met enkele van haar toptippers te ontwikkelen. Net op het moment dat dingen aan het opkomen zijn voor haar ranking, ontdekt Alice dat ze geen toegang meer heeft tot haar account, maar haar liveshows lopen nog steeds, gehost door haar evenbeeld. Terwijl haar wereld om haar heen instort, worstelt Alice om haar identiteit terug te krijgen en het mysterie op te lossen van wat er in godsnaam met haar kanaal is gebeurd.

Schrijver Isa Mazzei is zelf een voormalig camgirl. Ze putte uit haar persoonlijke ervaringen en de angsten van de industrie om een ​​uniek verhaal te ontwikkelen over de keuzevrijheid van een vrouw boven haar eigen identiteit en seksualiteit. Cam geeft een mysterieuze draai aan identiteitsdiefstal aan het techno-thriller-subgenre dat we (recentelijk) vooral hebben verkend in films met 'technologie is misgegaan', zoals Ex Machina en Morgan, en "beveiligingsinbreuk" horror zoals zonder vrienden en Open Windows.

Vanuit technisch oogpunt, Cam slaagt erin de niet-ingewijde kijker in de wereld van de erotische camgirl te brengen. Zonder ons met een uiteenzetting over het hoofd te slaan, verzamelen we informatie over Alice's activiteit, haar grenzen, haar doelen en de moordende competitieve streak die nodig is om echt te slagen.

Cam houdt de focus met een fenomenale uitvoering van Brewer die in elke scène centraal staat. Brewer staat voor de uitdaging om verschillende "versies" van haar personage te spelen; we zien Alice als haar zelf buiten de camera in verschillende omgevingen, Alice als Lola op de camera, Alice als privésessie Lola, bedrieger Lola als Lola en meer.

Brewer geeft elke versie van zichzelf een andere energie; ze communiceert een reeks van oprecht optimisme tot hectische paranoia. Brewer vindt een subtiel verschil in haar optreden als bedrieger Lola dat als hol en vals leest voor een publiek dat - in slechts een paar scènes - is afgestemd op de persona van Alice op het scherm.

Het is een delicate en gedetailleerde voorstelling die zo natuurlijk tot rust komt dat het gemakkelijk is om je in te leven in Alice terwijl je de verschillen ziet tussen de "echte" en nep-Lola.

Als personage is Alice iemand die we gemakkelijk kunnen ondersteunen. Ze volgt de logische stappen; ze neemt voorzorgsmaatregelen en is zich bewust van de mogelijkheden van gevaar. Het is verfrissend (en al lang geleden) om een ​​erotisch entertainer-personage te zien dat niet past in de naïeve clichégewoonten die we traditioneel zien in deze rollen in films.

Over het opzij zetten van de clichés gesproken, Alice heeft eigenlijk een gezonde relatie met haar ondersteunende en hechte familie. We zijn overspoeld met vrouwelijke personages die zich schamen voor hun seksualiteit (de hemel verhoede dat hun ouders erachter komen), maar Alice maakt zich meer zorgen over het wachten tot haar rang is verbeterd voordat ze haar prestaties met haar moeder deelt.

Cam plukt op de bezorgdheid die we voelen over het aantal volgers en hoeveel likes we op een post ontvangen, terwijl we ons afkeren van de angst dat we de controle over ons eigen leven verliezen.

Alice heeft zo hard gewerkt om organisch haar plaats bovenaan de lijst te verdienen. Wanneer ze geen toegang meer heeft tot haar eigen leven (en enige inkomstenstroom), kan ze niets anders doen dan obsessief toekijken terwijl haar rang verandert, wetende dat deze nepversie van haar bereikt wat ze niet kon.

En er is daar een duidelijke, ratelende horror. Alice zit vast te kijken terwijl deze nep-Lola grenzen overschrijdt die ze zelf niet zou doen; ze verliest het vermogen om haar imago te beheersen en haar eigen seksualiteit te beheersen.

Deels identiteitsthriller, deels techno-mysterie, Cam vindt een slimme manier om te jagen op de lagen van onze online persona's. Het benadrukt het idee dat wat anderen op onze tijdlijn zien, niet noodzakelijk een nauwkeurige weergave van ons leven is. Bovendien is het een aangrijpende reflectie over toestemming en privacy.

Cam daagt deze online praktijken uit zonder ze te demoniseren. Het is een prachtige neon-nachtmerrie; een meeslepende, aangrijpende thriller die je doet aarzelen om in te loggen en te delen.

Cam uploadt naar Netflix op 16 november. Jij kan bekijk de trailer en poster hieronder.