** Opmerking van de auteur: deze bespreking van de diversiteit in Netflix's Chilling Adventures of Sabrina bevat wel een paar spoilers. Ga verder op eigen risico. Het is bijna moeilijk te geloven dat woorden als ‘diversiteit’ en ‘inclusie’ anno 2018 worden gezien als ‘liberaal’, ‘socialistisch’ en ‘zwak’, maar hier zijn we dan en het lijkt erop dat alleen al het noemen van deze woorden al veel onrust kan veroorzaken. een storm van negatieve en nare reacties. Dit lijkt vooral het geval als het om entertainment gaat. Gelukkig hebben veel filmmakers en showrunners voor deze optie gekozen niet om te luisteren naar deze luide, aanstootgevende stemmen en het nieuwe van Netflix Chilling Adventures of Sabrina is een goed voorbeeld van integratie in storytelling en casting. De nieuwe Netflix-serie beschikt over een cast van personages en acteurs die raciaal divers zijn en meerdere facetten vertegenwoordigen op het gebied van zowel gender als seksuele geaardheid. Bovendien speelt hun inclusie niet op de achtergrond. Het is geen bijzaak. Deze personages en de acteurs die ze spelen, zijn een integraal onderdeel van de wereld van Greendale en Sabrina's leven. Neem bijvoorbeeld Sabrina's neef, Ambrose Spellman. Ambrose, gespeeld door de zwarte, Britse acteur Chance Perdomo, is een krachtige, openlijk panseksuele tovenaar. Ambrose wordt gedwongen tot huisarrest na een samenzwering om het Vaticaan op te blazen. Hij ergert zich aan zijn opsluiting, maar het heeft zijn familierelatie met Sabrina versterkt. Hij is een vertrouweling en adviseur die maar al te goed weet hoe gevaarlijk de Nachtkerk kan zijn. Dan is er Sabrina's vriendin, Susie Putnam. Al vroeg ontdekken we dat Susie non-binair is, wat betekent dat ze zich niet identificeren als volledig mannelijk of vrouwelijk. De niet-binaire identificatie is een knelpunt voor velen die niet begrijpen dat gender geen binaire constructie is, zoals ons vaak is geleerd in de westerse samenleving, maar eerder een spectrum met veel grijstinten. Bovendien gingen de showrunners bij Netflix nog een stap verder dan we de laatste tijd bij veel projecten hebben gezien en castten niet-binaire acteur Lachlan Watson in de rol. Het hebben van een niet-binair personage zoals Susie, gespeeld door de openlijk niet-binaire Watson, lijkt op dit moment vooral belangrijk in de VS, omdat de federale overheid actief werkt aan het wegnemen van de bescherming tegen discriminatie voor gender-non-conforme, niet-binaire en transgenderidentiteiten. En dan zijn er nog het enorme aantal krachtige, raciaal diverse vrouwen van verschillende leeftijden die sleutelrollen spelen in de serie. Zelda Spellman van Miranda Otto straalt kracht uit, zelfs op haar meest kwetsbare momenten, terwijl Hilda Spellman van Lucy Davis een bundel vreugde is, verpakt in emotionele kracht. Tati Gabrielle's Prudence is de heerlijk slechte leider van de drie zelfbenoemde Weird Sisters en Jaz Sinclair is een sterveling die haar macht als jonge vrouw leert omarmen in de rol van Rosalind Walker. En laten we de mysterieuze en achterbakse Mary Wardell, gespeeld door de getalenteerde en verleidelijke Michelle Gomez, niet vergeten! Maar waarom is dit allemaal belangrijk? Waarom is dit spectrum van representatie belangrijk? Eerder dit jaar publiceerde ik een reeks artikelen waarin de homo-identiteit en inclusie in het horrorgenre werd gevierd, en het aantal commentaren dat ik las op die artikelen waarin werd geïmpliceerd dat inclusie ‘de homo-agenda door de strot van mensen duwde’ was zowel opmerkelijk, ontmoedigend als volkomen voorspelbaar. Ik weet niet zeker welk niveau van kwetsbaarheid in iemands seksualiteit en identiteit je moet hebben om je bedreigd te voelen alleen al door het opnemen van een personage buiten je eigen ervaring, maar ik ben er bijna zeker van dat het vergelijkbaar moet zijn met dat van suiker glas. Helaas gebeurt dit niet alleen met queer-inclusiviteit, maar herinnert het je er nogmaals aan dat het 2018 is. Dit geldt nog steeds voor vrouwen en mensen van kleur, waar horrorfilms met etnische hoofdrolspelers als ‘te stedelijk’ worden bestempeld en van vrouwen nog steeds wordt verwacht dat ze twee- dimensionale seksobjecten die in een mum van tijd hun kleding laten vallen om het jonge mannelijke publiek te prikkelen. Dat brengt mij bij een aantal struikelblokken in de Chilling Adventures of Sabrina. Er is een heel dunne grens tussen seksualiteit en geseksualiseerd, en er waren momenten waarop de show op die grens aarzelde. Sabrina van Kiernan Shipka is meer dan eens naakt (geen frontale naaktheid) in de serie van tien afleveringen, en hoewel de exemplaren voor het grootste deel de mannelijke blik misten die we zo vaak toeschrijven aan de lens die vrouwelijke naaktheid vastlegt, is het is een beetje ontmoedigend als je bedenkt dat het personage, ongeacht de leeftijd van de actrice, pas 16 is. Dan is er vroeg in het seizoen een scène waarin Sabrina en haar medeheksen hun magie gebruiken om de vier pestkoppen te misleiden die Susie hebben gekweld. om met elkaar te vrijen, waarna ze foto's van hen maken en dreigen met hen te chanteren. Het was zeker effectief tegen die pestkoppen, maar ik vraag me af of het niet een beetje toondoof is in een serie die zoveel goede dingen doet voor queer mensen, om anders op dit moment een beetje een grapje te maken over seksualiteit. Het wordt vooral later lastig als wordt onthuld dat een van die jonge mannen als kind is misbruikt. Maar ondanks een paar misstappen, Chilling Adventures of Sabrina doet veel meer voor genormaliseerde vertegenwoordiging dan veel andere aanbiedingen die we de laatste tijd hebben gehad. Chilling Adventures of Sabrina Seizoen één is in zijn geheel beschikbaar op Netflix en ik zou iedereen die fan is van inclusieve horror willen aanmoedigen om in deze interessante en progressieve nieuwe serie te duiken.