Geproduceerd door The Asylum, Black Summer is een originele Netflix-serie die fungeert als een begeleidende prequel van SyFy's die nu is geannuleerd Met Nation. Fans van Met Nation zal de term "Black Summer" herkennen als een serieverwijzing die verwijst naar een extreme droogte die geleidelijk leidde tot de zombie-apocalyps.

Dus in tegenstelling tot Met Nation - die goed begint in een post-apocalyptische wereld overspoeld door zombies - deze serie neemt het helemaal van bovenaf.

Black Summer volgelingen overlevenden van een cataclysmische gebeurtenis die met zombies - en elkaar - kampen om een ​​militaire evacuatieplaats te bereiken. Jamie Koning (Sin City) sterren als een moeder, verscheurd van haar dochter, die aan een schokkende reis begint en nergens voor stopt om haar te vinden. Samen met een kleine groep Amerikaanse vluchtelingen moet ze een vijandige nieuwe wereld trotseren en meedogenloze beslissingen nemen tijdens de meest dodelijke zomer van een zombie-apocalyps.

Karl Schaefer en John Hyams treden op als makers, uitvoerende producenten en co-showrunners.

Tonaal, Black Summer is veel somberder en gespannener dan Z-natie, kiezen voor serieuze angsten en handbrekende spanning over uitgebreide subplots en zombiebaby's. Deze nieuwe wereld is hard, duister en diep cynisch.

Vanuit technisch oogpunt is het behoorlijk indrukwekkend. De muzikale score is zeer beperkt en wordt meer gebruikt om scèneovergangen gemakkelijker te maken dan om achtergrondmuziek te bieden. Afleveringen maken regelmatig gebruik van lange tracking shots - en zijn redelijk zuinig met de bezuinigingen - wat bijdraagt ​​aan het gevoel van realisme. Als kijker sta je daar bij de overlevenden en volg je ze door hun trauma heen.

Het resultaat is behoorlijk intens.

Toegegeven, het is gemakkelijk om opgebrand te raken op zombiemedia. We zien een lot ervan. The Walking Dead zojuist nog een aangekondigd spin-off, Zombieland 2 is aan de horizon, hel, zelfs Jim Jarmusch komt in het graf met zombies.

In een tijd waarin de mondiale spanningen toenemen, lijkt het gepast om deze hyperrealistische filmische verkenning te hebben van hoe we reageren op een catastrofale gebeurtenis, zowel op individuele als op grotere schaal. Met thema's als verlies, menselijkheid en het verlies van menselijkheid, Black Summer moet nogal wat uitpakken.

In Zwart Zomer, we beginnen net als de samenleving instort. Huizen worden ontruimd en gezinnen worden verscheurd. Niet iedereen is daarin een behulpzame overlevende voor het team; vreemden zullen elkaar in een oogwenk aanzetten (of de rug toekeren). Wanneer paniek toeslaat, gaat de orde verloren en heerst chaos.

De dreiging lijkt heel reëel. Praktische wapens zijn schaars in de buitenwijken, en deze zombies zijn hypergefocuste berserkers - ze zijn eigenlijk heel moeilijk te doden, en nog moeilijker om voor weg te rennen.

Het is een mooie herinnering aan hoe echt intens het zombie-subgenre kan zijn als het goed wordt gedaan. De serie is minder The Walking Dead en meer 28 dagen Later; het duwt echt de pure horror-kant van de zombie-apocalyps met snelle, gefocuste en woeste zombies.

Op welke kant van het "fast vs slow zombies" -argument je ook terechtkomt, je moet toegeven dat het echt een noodzaak is om deze serie te laten werken. De meeste conflicten zijn ingesteld met dien verstande dat deze dingen voor u komen, en ze zullen je vinden. Hele afleveringen worden doorgebracht met personages die fysiek in de val zitten van deze bizar snelle zombies, deze ontwijken of anderszins proberen te ontsnappen.

Er is een aflevering gebaseerd op een eenzaam personage op de vlucht voor een vastberaden ondode. Het bevat ongeveer 7 regels dialoog in 20 minuten, de meeste slechts 1-3 woorden lang. Het is een krachtige aflevering - met een emotionele uitvoering van Kelsey Flower - die op briljante wijze het vertelgereedschap van een razendsnelle zombie gebruikt om angst, eenzaamheid en de gevaren van isolatie in een post-beschaafde wereld over te brengen.

Een andere aflevering volgt een kleine groep overlevenden in een minibus terwijl ze deze onwankelbare ondoden proberen te ontwijken en een roofzuchtige zwarte vrachtwagen vol niet-goed-vreemden te slim af zijn.

Tijdens elke aflevering knipt de actie in een meedogenloos tempo voort.

Na het bekijken van de eerste reeks afleveringen, viel me het meest op hoe goed ze waren geconstrueerd. Ik voelde me echt gespannen, verrast, geschokt en angstig toen ik meegezogen werd in de wereld van de show. De strak gechoreografeerde lange volgopnames vallen echt op als een sterk punt, omdat ze je in de actie vasthouden en je door het drama voeren.

Het is een indrukwekkend goed gemaakte serie die laat zien hoe zombiemedia nog steeds een serieuze beet kunnen hebben.

Heeft Black Summer het zombiesubgenre opnieuw uitgevonden? Nee. Is het het nieuwe The Walking Dead? Waarschijnlijk niet - niets kan die trein stoppen. Maar het is een legitiem vermakelijke serie die door elke zombiefan moet worden gepakt. Het heeft genoeg sensatie en moorden om iedereen tevreden te stellen die op jacht is naar vers vlees - en nog steeds wat hersens op het menu houdt.

 

Black Summer arriveert op Netflix op 11 april 2019.