Hoi. Weet je hoe je in horrorspellen moet vrezen voor wat er om de hoek op de loer ligt, of welk grommend beest op de loer ligt om uit het niets op te duiken? Nou, jullie, het team van Bethesda, hebben een spel gemaakt dat je letterlijk alles in een kamer doet vrezen, tot aan het meest levenloze object toe. Ja, zelfs een kopje koffie.

In PROOI je kruipt in de huid van Morgan Yu. Morgan brengt zijn dagen door als proefpersoon op een ruimtestation genaamd Talos 1. Morgan's tijd aan boord van de onderzoeksfaciliteit wordt besteed aan het experimenteren met buitenaardse technologie van een buitenaards ras dat bekend staat als de Typhon. Het duurt niet lang voordat je erachter komt dat de wereld om je heen een soort van is Truman-show situatie voor uw rekening. Wanneer de Typhon plotseling worden vrijgelaten aan boord van Talos 1, wordt het een gevecht om ervoor te zorgen dat geen van de aliens de aarde bereikt.

Ik ben verliefd op de alternatieve tijdlijn voor deze game. Het achtergrondverhaal gaat ervan uit dat president Kennedy niet was vermoord, wat ertoe leidde dat de ruimterace doorging en evolueerde. Dat leidde natuurlijk tot grote vooruitgang in technologie en ruimtevaart. Het productieontwerp van Talos is op zichzelf al verbazingwekkend. De deco-kunststijl maakt net zo goed deel uit van onze geschiedenis als iets uit een toekomst die we nooit zullen zien. Het lijkt zowel analoog als digitaal. Het is zowel uitnodigend als vervreemdend en zorgt onderweg voor een aantal oogverblindende aanpassingen.

Als je hebt gespeeld System Shock or Bioshock, besturing en gameplay zullen je bekend voorkomen. Deze hebben betrekking op een omgeving die verschillende manieren biedt om uw taak uit te voeren, afhankelijk van de vaardigheden die u kiest om te upgraden. Verschillende vaardigheidsbomen leiden tot krachtigere vaardigheden. Sommigen richten zich op je kernkracht en hackvaardigheden, terwijl anderen zich richten op Typhon-krachten. Hoe meer Typhon-krachten je gebruikt, hoe minder menselijk je wordt en hoe groter het risico dat je je menselijkheid op de lange termijn verliest. De gameplay is soepel en de reactieve beats voelen natuurlijk aan, waardoor je nog meer ondergedompeld kunt worden.

Je krijgt verschillende manieren om gebieden te voltooien, elk met zijn eigen uitdagingen. Als u er bijvoorbeeld voor kiest om door een ventilatieopening te kruipen en detectie te voorkomen, zijn die opties er voor u. Als je ervoor kiest om naar binnen te gaan en de kamer te verscheuren met Typhon-vaardigheden, zijn die ook beschikbaar. Met zoveel geweldige op Typhon gebaseerde krachten was het echt moeilijk om bij één te blijven. Met deze krachten kun je objecten nabootsen, objecten met je geest verplaatsen, dingen in brand steken, vallen zetten, enz. Aangezien deze krachten allemaal zijn voortgekomen uit de Typhon, hebben ze natuurlijk ook die krachten. Hierdoor kunnen die vervelende kerels mimiek gebruiken, en dat alleen al zorgt voor een van de meest gruwelijke ervaringen in gamen. Dit maakt letterlijk elk object om je heen tot een mogelijke vijand, een die erop wacht om eruit te springen en je de stuipen op het lijf te jagen.

Een type vijand is de poltergeist Typhon. Deze zijn echt interessant en hun eigen soort nachtmerrie-brandstof. Deze gasten zijn volledig onzichtbaar, maar net als een Paranormale activiteit entiteit, zijn in staat om voorwerpen rond te gooien en allerlei enge ravage aan te richten. Zodra je hun locatie kunt bepalen, zijn ze gemakkelijk te verzenden, maar ze opsporen is op zich al een behoorlijk interessante uitdaging.

De Typhon is er in alle verschillende soorten en maten en met hun eigen unieke vaardigheden. Sommige verhullen, sommige schieten plasmastralen, sommige schieten vuur en sommige zijn reuzen die je opjagen wanneer ze merken dat je hun kracht gebruikt.

Misschien wel een van de meest bevrijdende dingen die er zijn Prooi is hoe het je je eigen ding laat doen en je eigen manier kiest om dat ding te doen. Omdat het verhaal om je heen wordt onthuld via e-mails, notities en andere verborgen items en interfaces, hoef je niet altijd alles te doen. Als je ervoor kiest, kun je langs vijanden sluipen en vasthouden aan primaire missies en door het spel blazen. Die optie verkort het spel en stelt je in staat om in de helft van de tijd te eindigen. Waar is daar echter het plezier in? Ik koos ervoor om zoveel mogelijk te doen en besteedde meer dan 70 uur aan speeltijd aan het verkennen van Talos 1 en het upgraden van zoveel mogelijk van mijn vaardigheden. Dit betekende dat ik nauwgezet was in het vinden van alle inhoud van zijmissies en dingen die er uiteindelijk niet toe deden op de lange termijn. Er zijn genoeg dingen die er niet toe doen, maar leuk zijn omwille van de nieuwigheden. Zoals in het geval van het vinden van Dungeons and Dragons-achtige spelerskarakterbladen. Zoals ik al zei, niet alles doet er toe, maar het is zeker een manier om de tijd te doden en tegelijkertijd het meeste waar voor je geld te krijgen in termen van gameplay.

In wezen is dit ook een heel goed survival-horrorspel, of het heeft tenminste de gevoeligheden om er een te zijn. Vuurkracht is eindig, Typhon-krachten zijn gebaseerd op een beperkte voorraad. De optie om je vijanden gewoon direct te doden is er niet altijd. Dit zorgt onderweg voor een aantal pittige uitdagingen en ik ben altijd op zoek naar een goede uitdaging. Op je pad kun je verschillende soorten materialen gebruiken om wapens, munitie en andere power-ups te maken met behulp van een automaatachtig apparaat dat 'Fabricators' wordt genoemd. Deze zijn nuttig, maar zijn vrij dun geplaatst rond het enorme ruimtestation, waardoor het gebruik ervan net zo goed een strategie is als je aanvallen.

Prey is van top tot teen een eerbetoon aan alles wat cool is in horror- en sciencefictionfilms. Het leent elementen van The Thing, They Live, The Matrix, enz... om je iets te geven dat deels nieuw en deels geleend aanvoelt. Het spel is het meest afhankelijk van eerbetoon aan The Thing van John Carpenter door een paranoïde clusterfuck van een scenario te creëren. Je bent niet in staat om iemand om je heen te vertrouwen in de mate dat je doodsbang bent voor levenloze voorwerpen zoals koffiekopjes en dweilen. Ik heb me nooit veilig gevoeld, zelfs niet toen ik "alleen" was en dat was een gevoel dat specifiek voorbehouden is aan Prooi.

Verkenning was waar de goederen voor mij waren - dat en uitzoeken hoe ik mijn Typhon-krachten in verschillende combinaties kon gebruiken. Pas toen de game me dwong een pad te volgen om te eindigen, merkte ik dat ik me half verveelde. Om helemaal eerlijk te zijn, de climax van het spel is goed gedaan en is gebaseerd op keuze, maar die keuze ontkoppelt je niet van wie je voelde dat je was tijdens de campagne. Deze keuzes zijn vrijwel precies wie je was toen je speelde en je Neuromod-upgrades selecteerde.

“Ik heb me nooit veilig gevoeld, zelfs niet toen ik ‘alleen’ was en

dat was een gevoel dat specifiek is voorbehouden aan Prooi. '

Een van de eerste wapens die je krijgt, is een verdeeldheid zaaiend stukje grootsheid genaamd het GLOO-kanon. Dit wapen is overal geweldig, het stelt je in staat Typhon-alien op zijn plaats te bevriezen en stelt je in staat om paden op en neer muren te creëren. In zekere zin is dit wapen een beknopte stelling van het spel. Natuurlijk kun je ermee doen wat je wilt, maar het creëert ook een pad dat uiteindelijk moet worden ingeslagen. Ik ben dol op dit wapen en zal waarschijnlijk mijn stem krijgen voor het beste wapen van het jaar. Het is onschadelijk, cool en fantastisch om mee te spelen.

Afgezien van de vrijheid die je geniet en de creatieve manieren waarop je de slechteriken kunt combineren, voelt deze game een beetje plat aan wat betreft de hoofdpersonages en, tot op zekere hoogte, het verhaal als geheel. De stukjes vlakheid worden van tijd tot tijd naar buiten geduwd door een interessante missie of een nieuw mysterie, maar voor het grootste deel heeft het veel van dezelfde problemen die onteerde 2 had wat dat betreft.

Ik hield van de muziek erin Prooi. Deze intense muziekque's injecteren momenten die zwanger zijn van spanning en doen dat op een manier die aanvoelt als muziekque's die lijken op die van John Carpenter's Halloween. De ambient deuntjes zijn boeiend en nerd-brandstof voor ons film-nerds. Het werk van deze componist behoort tot mijn favorieten dit jaar.

Deze game is een droom van isolationisten die uitkomt, of misschien wel hun nachtmerrie. Het herinnert je er echt goed aan hoe alleen je bent op Talos. Een deel van het geluidsontwerp tijdens een ruimtewandeling zonder zwaartekracht is bijna oorverdovend in zijn keuzes om stil en stil te blijven. Prooi is een spel dat ware paranoia oproept en dat is geen sinecure. Het is echt gelukt om onderweg wat zenuwen te raken. Het is even cool als angstaanjagend en die balansen zijn echt moeilijk te bereiken in het genre. Als je een Bioshock or System Shock fan, dit is een spel dat je meteen moet oppikken, het biedt iets heel anders dan je dit jaar waarschijnlijk ergens anders zult krijgen. Ondanks het platte karakter en soms droge verhaal, Prooi slaagt er nog steeds in om een ​​hoogtepunt te bereiken in de FPS-categorie van dit jaar, het is creatief en zal je de stuipen op het lijf jagen.