Aftrap in 2012 en nu al een volwaardige franchise, de V / H / S serie is gemaakt als een manier om te pronken met de talenten van opkomende genrefilmmakers. Elke inzending bestaat uit een willekeurig aantal korte films, samengebonden met een omhullend segment, de franchise heeft gediend om nieuw leven te blazen in het found footage-subgenre, waardoor die filmmakers de vrijheid hebben om met de stijl te spelen en gewoon plezier te hebben.

Zoals de meeste horrorbloemlezingen, de eerste twee V / H / S films hebben hun hoogtepunten en dieptepunten, en de algemene consensus van fans lijkt te zijn dat de hoogtepunten hoog genoeg zijn om de dieptepunten te overstemmen. Persoonlijk had ik er veel meer plezier mee V / H / S 2 dan ik de eerste deed, omdat ik vond dat het het zeldzame vervolg is dat zijn voorganger overtroeft. Dat gezegd hebbende, brengen beide afleveringen een aantal leuke ideeën op tafel, en die creatieve ideeën waren voor mij de grootste vreugde van de serie.

Net vrijgegeven op VOD verkooppunten was V / H / S: Viral, het derde deel van de franchise. Deze keer vormen slechts vier korte films de 80 minuten durende speelduur van de film, met vier gloednieuwe regisseurs (nou ja, eigenlijk vijf) die aan boord komen om de franchise naar viraal gebied te brengen.

Het aftrappen is van Marcel Sarmiento Vicieuze cirkels, dat dient als het omhullende segment van de film. Sarmiento is een van de mededirecteuren van Dood meisje, een van mijn favoriete horrorfilms van de afgelopen jaren, en zijn inzending gaat over een vreemde politie-achtervolging die een door een camera geobsedeerde kerel hoopt vast te leggen en er geld mee te verdienen. Een griezelige ijscowagen leidt de achtervolging en de hele wereld lijkt te worden beïnvloed door wat er ook aan de hand is.

Een kenmerk van goede bloemlezingen is dat ze de neiging hebben om een ​​omhulsel te hebben dat alle individuele korte films verenigt, en Vicieuze cirkels zeker wel niet doe dat. Zonder die gastfilm, om zo te zeggen, kan een bloemlezing gemakkelijk een onsamenhangende puinhoop worden, en V / H / S: Viral, gezien als een complete film, is inderdaad precies dat.

Vicieuze cirkels begint en eindigt de film, en gaat verder tussen segmenten, en het voelt meer als een op zichzelf staande korte film dan als het verenigende segment dat het in elk geval zou moeten zijn. Terwijl de eerste twee V / H / S films hadden omhulsels die dienden om elke film netjes te presenteren, deze doet daar niet eens de moeite voor, en helaas voelt het geheel aan als Lebowski's appartement zonder het vloerkleed.

Ongeacht het falen om de film aan elkaar te knopen, Vicieuze cirkels is ook een puinhoop op zich, beginnend met een cool concept maar uiteindelijk een onbegrijpelijk horloge worden dat behoorlijk misselijkmakend is gemaakt door de aanmatigende poging om je het gevoel te geven dat je naar een gehavende oude VHS-band kijkt. Ik weet niet zeker of het segment een statement moest maken over onze door video geobsedeerde samenleving of wat dan ook, het enige dat ik weet is dat ik totaal heb gemist wat het ook probeerde te zeggen.

Als er een segment is dat me hongerig maakte naar meer, dan is het dat zeker Dante de Grote, geregisseerd door Gregg Bishop (Dance of the Dead). In dit tweede verhaal komt een ongelukkige man in het bezit van een magische cape, naar verluidt ooit eigendom van Harry Houdini. De cape maakt van de man een ster op het magische circuit en geeft hem ongekende krachten die iedereen om hem heen dreigen te vernietigen.

Hoewel Dante de Grote voelt erg gehaast als een korte film, alleen al omdat het concept zo'n vruchtbare voedingsbodem biedt voor uitbreiding, slaagt Bishop erin heel veel plezier in zijn segment te proppen. Naast het geven van magische krachten aan de eigenaar, moet de cape ook door mensen worden gevoerd om 'op te laden', en het is erg leuk om te zien hoe Dante zijn cape voedt en gekke magische dingen doet.

Zou graag zien dat Bishop meer tijd krijgt om het idee echt uit te werken, aangezien het misschien wel het beste concept is dat in de hele film te zien is.

De volgende is Tijdmisdaden regisseur Nacho Vigalondo Parallelle monsters, die ook een heel interessant concept heeft. Vigalondo speelt graag met het ruimte-tijd-continuüm en dat doet hij in dit verhaal, waarin een uitvinder centraal staat die een doe-het-zelfportaal naar een parallelle dimensie bouwt.

Toegegeven, het segment van Vigalondo is het meest fascinerend in de eerste paar minuten, wanneer een simpele spiegeltruc de ster van de show is, maar het is niettemin de sterkste inzending in V / H / S' derde aflevering. Zodra het portaal is geopend, ontmoet de man een alternatieve versie van zichzelf, en de twee komen overeen om gedurende 15 minuten van plaats te wisselen. Zoals je je misschien kunt voorstellen, gaat deze naar een aantal behoorlijk gekke plaatsen, en het is een wilde rit vol genitale monsters en jack o'lantern-gezichten.

Met andere woorden, het is precies wat de meesten van ons zoeken in deze films.

Het zwakste segment, afgezien van de omhulling die niet omwikkelt, is bonestorm, geregisseerd door Justin Benson en Aaron Moorhead (Resolutie). Onaangename skateboarders zijn de hoofdpersonen in deze, die skatevideo's filmen wanneer ze ongewild de gronden van een soort demonische sekte binnendringen. Bloederige chaos ontstaat.

Op papier, bonestorm klinkt geweldig, en hoewel het zeker een behoorlijke hoeveelheid entertainment biedt, is er gewoon iets dat het weerhoudt om zo leuk te zijn als het zou moeten zijn. Het hoogtepunt hier zijn enkele leuke visuele gimmicks, waaronder het hoofd van een slachtoffer met cameraband dat wordt opgeslokt door een gigantisch monster, maar het is al met al een teleurstellend segment dat nooit helemaal gaat waar je wilt.

Een beetje anders uitgevoerd, het had griezelig of ongelooflijk leuk kunnen zijn, en bonestorm wordt geen van beide. Gekke cultusactiviteit werd veel effectiever onderzocht in V / H / S 2's hoogtepunt kort, Safe Haven.

Hoewel er een handvol solide momenten en ideeën in zitten V / H / S: Viral, en twee opmerkelijke segmenten die het bekijken waard zijn, is de bloemlezing als geheel de rommeligste in de hele franchise, zonder enige vorm van flow en daardoor enorm te lijden. Alleen al vanwege de segmenten die Bishop en Vigalondo naar de tafel brengen, is het toch het bekijken waard, aangezien de ongelooflijk korte speelduur weinig ruimte laat voor verveling.

Hier is te hopen dat er wat meer tijd wordt besteed aan het plaatsen van de V / H / S franchise's onvermijdelijke volgende aflevering samen, omdat het steeds meer begint te voelen alsof willekeurige korte films gewoon in elkaar worden geslagen om deze dingen elk jaar uit te brengen.