Vóór de eeuwwisseling was de kennis van de meeste mensen over de transgenderbevolking afkomstig van films, met name horrorfilms. Van dit genre is bekend dat het de bevolking uitbuit, wat resulteert in een zeer negatieve en onnauwkeurige weergave. Als gevolg hiervan hebben veel ongevoelig gemaakte filmbezoekers de negatieve associatie van deze gemeenschap die voornamelijk bestaat uit psychotische moordenaars en psychopaten.

In de meeste slasher-films die het hebben aangedurfd om het onderwerp van geslachtsverandering van personages te doorbreken, is het een overweldigend negatief beeld geweest. Deze hele categorie mensen is neergedaald tot deze onnauwkeurige afbeelding en gedemoniseerd.

Gelukkig zijn er de afgelopen jaren veel positieve rolmodellen naar voren gekomen om de transgenderbeweging te leiden en deze negatieve beelden te vernietigen. Films en televisieshows beginnen transgenderpersonages en helden aan hun scripts aan te passen. Deze veranderingen beginnen langzaamaan bij te dragen aan het creëren van een positiever beeld dat de gemeenschap weerspiegelt waar zoveel negatieve films al zo lang bestaan. Het horrorgenre loopt echter achter op de tijd en blijft transgender mannen en vrouwen als slechteriken gebruiken, en hun overgang (meestal door een ander opgedrongen) als een verklaring voor hun dwang om te doden.

Het genre heeft het thema misbruik en gedwongen geslachtsverandering ook gekoppeld aan de transgenderbevolking, waar dit gewoon niet het geval is. In veel van deze films werden vooral transgendervrouwen als kinderen misbruikt door een familielid en werden ze daarbij tegen hun wil gedwongen zich als het andere geslacht te kleden. Deze algemene trope beledigt en kleineert de gemeenschap en de feitelijke redenen waarom iemand zich kleedt en leeft als het andere geslacht van wie hij is geboren; omdat ze in het verkeerde lichaam zijn geboren.

"Nou en?" Je denkt misschien. 'Het is maar een film. Deze personages zijn zojuist gemaakt voor het vermaak. "

Het probleem is dat deze fictieve personages het negatieve en onnauwkeurige stereotype bevestigen dat zoveel mensen van deze hele bevolking hebben, en een onwetend Amerika is enger dan welke horrorfilm dan ook.

Een meerderheid van de filmbezoekers zal Buffalo Bill herinneren Stilte van de lammeren als de eerste keer dat ze een transgender personage in een film tegenkwamen. De scène waarin de seriemoordenaar een pruik aantrekt, make-up opmaakt en zijn penis tussen zijn benen verbergt terwijl hij probeert eruit te zien als een wereldwijd geschokt vrouwelijk publiek, misschien meer dan het doden en villen van zijn slachtoffers deed. In deze korte scène maakte een ongeschoold publiek al snel de associatie van het willen veranderen van geslacht als verkeerd, walgelijk en verontrustend.

Hoewel de film meerdere Academy Awards won, heeft het het beeld van hoe mensen over de transgendergemeenschap denken verder beschadigd. Deze film was echter niet de eerste die het rigide en vernietigende stereotype weerspiegelde, en het was zeker niet de laatste.

In 1960 bracht Alfred Hitchcock ons Psychopaat. In dit verhaal doodt een moteleigenaar die lijdt aan een dissociatieve identiteitsstoornis (ook bekend als een gespleten persoonlijkheid) onschuldige gasten terwijl hij de persona van zijn overleden moeder aanneemt. Helaas kookte het publiek dit gedrag snel om in een gekke man die zich kleedde in dameskleding en een keukenmes hanteerde. Nergens in de beschrijving van het personage leerden we dat Norman Bates bewust van geslacht wilde veranderen en als vrouw wilde leven, maar dat was eerder zijn tweede persoonlijkheid die niet alleen het gedrag van zijn moeder nabootste, maar ook geloofde dat hij zijn overleden moeder was.

De psychiater legt aan het einde van de film uit dat Norman de helft van zijn eigen leven aan zijn moeder heeft gegeven, gekleed en sprekend zoals zij. "Soms kon hij beide persoonlijkheden zijn, beide gesprekken voeren." legde de psychiater verder uit. Toen de potentiële slachtoffers die Norman betrapten vroegen waarom hij gekleed was in een pruik en kleding, kwam de politieagent in de kamer automatisch tot de conclusie dat Norman een travestiet was, maar de psychiater corrigeert hem snel. “Een man die zich in dameskleding kleedt om een ​​seksuele verandering of bevrediging te bewerkstelligen, is een travestiet. Maar in het geval van Norman deed hij gewoon al het mogelijke om de illusie van het bestaan ​​van zijn moeder levend te houden. En toen de realiteit dichterbij kwam, toen gevaar of verlangen die illusie bedreigde, kleedde hij zich aan, zelfs in een goedkope pruik die hij kocht. Hij liep door het huis, ging in haar stoel zitten en sprak met haar stem. Hij probeerde zijn moeder te zijn. Nu is hij. " Hij legt verder uit hoe Normans geest twee verschillende persoonlijkheden huisvestte, die van hemzelf en die van zijn moeder, en de dominante persoonlijkheid won; dat van zijn moeder.

In tegenstelling tot travestieten en transseksuelen was dit geen bewuste beslissing van Normans kant, maar de medische diagnose van dissociatieve identiteitsstoornis werd niet zo volledig begrepen als nu, net als de verschillen tussen transseksuelen, travestieten en transgender. De jaren zestig was een tijd waarin homoseksualiteit nog steeds als een ziekte werd beschouwd, en pas in 1960 werd het volledig uit de DSM gehaald als een psychische aandoening.

Slasher uit 1983 Sleepaway Camp is misschien wel een van de meest schadelijke afbeeldingen van een transgender personage in de geschiedenis van het horrorgenre. Na een tragisch familie-ongeluk te hebben overleefd waarbij haar broer en vader allebei zijn omgekomen, wordt de jonge Angela naar haar excentrieke tante gestuurd. Hoewel we het verlegen gedrag en de sluwe manieren van het stille meisje toeschrijven aan haar ervaringen uit het verleden en haar neurotische voogd, begrijpen we de omvang van de situatie pas aan het einde van de film volledig. In de afgelopen vijf minuten wordt onthuld dat het niet Angela was die de familietragedie heeft overleefd, maar haar broer Peter. Nadat Peter's tante Martha de voogdij over de jongen heeft verkregen, begint ze hem in meisjeskleding te kleden en hem te behandelen als zijn overleden zus. Ze neemt zijn mannelijke identiteit weg en dringt hem een ​​vrouwelijk leven op.

Bij volgende bezichtigingen maakt het kennen van de ware identiteit van de moordenaar de moorden des te schokkender en symbolischer. Veel van de moorden hebben op de een of andere manier te maken met de bedreiging van "Angela's" seksualiteit. Judy, een mooie kampeerder die pronkt met haar grote borsten en vrouwelijke listen om haar zin te krijgen, bedreigde Angela's lichaam met platte borst. Later ontmoet het meisje haar ondergang wanneer ze een hete krultang ontvangt in wat we moeten aannemen dat haar vagina is door de schaduwen die we op de cabinemuur zien en haar bloedstollende schreeuw die volgt. Of dit een daad van onderdrukte penisnijd is sinds Angela's tante haar ontmaskerde, of misschien de manier waarop de schrijver wraak nam op een kampeerder die werd afgeschilderd als de kampslet, zullen we nooit weten.

Wanneer ze uit elkaar worden gehaald, kunnen veel van Angela's moorden worden gekoppeld aan haar eigen verwarring over haar geslacht. De kampchef, die sterk wordt verondersteld een pedofiel te zijn en een echt monster en bedreiging voor de kampeerders, ontmoet zijn ondergang nadat hij vorderingen heeft gemaakt met de jonge en beïnvloedbare adolescent. Bovendien, na het zien van de heteroseksuele relatie tussen kampadviseur Meg en veel oudere kampeigenaar Mel, vermoordt Angela hen beiden.

Terwijl de film zijn onverwachte climax bereikt, de moord op camper Paul, wordt alles in perspectief geplaatst. Paul was de enige kampeerder die aardig was tegen Angela en in feite oprechte interesse in haar toonde. Zijn daden waren niet vulgair of vernederend, hij was echt onschuldig in het uiten van zijn gevoelens. De jaren van conditionering om de plaats van zijn zus in te nemen, waren echter in strijd met de interne chemie van het geboren worden als een jongen, die allemaal losbarstte in deze laatste moord op de film.

Omdat het buiten het scherm plaatsvond, weten we niet precies wat de situatie was in de laatste momenten van Paul. We denken echter dat de twee kampeerders elkaar ontmoetten om hun gevoelens voor elkaar te verkennen. Als de kampbegeleiders de twee kampeerders vinden, wiegt een naakte engel liefdevol Pauls onthoofde hoofd in haar schoot aan de waterkant van het meer. Hier wordt eindelijk onthuld dat Angela de hele tijd Peter was terwijl ze opstond en haar mannelijke anatomie onthulde, een beeld dat voor altijd in de horrorgeschiedenis is gebrand.

Het publiek achterlatend om hun eigen conclusies te trekken waarom Angela besloot te doden, wordt het achtergrondverhaal van de jonge kampeerder verder verwaterd door de vroege getuigenis van de relatie van haar vader met een andere man in bed. Deze ervaring uit het verleden heeft misschien zelfs vragen in Angela's hoofd opgeroepen over hoe ze relaties zag en ook over haar eigen gevoelens voor Paul. Het wordt echter sterk gesuggereerd dat als Angela niet door haar tante was gedwongen om van geslacht te veranderen, ze een ononderbroken leven zou hebben geleefd als Peter, zonder onschuldige mensen te doden.

Een recentere en nog steeds onnauwkeurige weergave van de transgenderpopulatie is Verraderlijk 2 door James Wan.  In deze film wordt onthuld dat de Black Bride-moordenaar in feite een man is, Parker Crane. Crane werd onderworpen aan jarenlang misbruik en gedwongen genderficatie door toedoen van zijn psychotische moeder. Ze noemde hem Marilyn en voedde hem op als een meisje; kleed hem in de meest ruige jurken, dwingt hem een ​​pruik te dragen en versiert zijn slaapkamer met bloemenbehang, roze gordijnen, poppen en hobbelpaarden. Ze zou de jonge jongen straffen wanneer hij in opstand kwam tegen zijn gedwongen identiteit van 'Marilyn'. Terwijl Crane's psyche begint af te breken en krankzinnigheid binnensijpelt, kleedt hij zich als de Black Bride, waarbij hij in totaal 15 vrouwen vermoordt voordat hij door de politie wordt opgepakt. De autoriteiten vonden Crane in het ziekenhuis na zijn poging om zichzelf te castreren.

Sinds de transgenderbeweging kracht heeft gekregen en op de voorgrond van het nieuws is gekomen, zijn er meer positieve en nauwkeurige rolmodellen geweest, die gretig probeerden deze fictieve personages te verdrijven en uit te wissen. Leiders van de gemeenschap, vaak beroemdheden in de entertainmentindustrie, zijn naar voren getreden en hebben een nieuwe, positieve reis voor het jongere LGBT-publiek gestalte gegeven. Toch is horror nog steeds een gebied waarop het transgenderpersonage, voornamelijk de transgendervrouw, wordt gezien als geestesziek, slecht en gemeen. Misschien zullen we na verloop van tijd onze eerste transgender "laatste meisje" naar het monster laten stappen en hen zegevierend verslaan, zoals zoveel cis-geslacht meisjes hebben die haar zijn voorgegaan. Maar totdat de filmmakers klaar zijn om die stap te maken, moeten we de transgendergemeenschap over de hele wereld steunen om het monster van onwetendheid en negativiteit te weerstaan.

 

Lees meer over het gebrek aan vertegenwoordiging van de LGBTQ-gemeenschap in het artikel van iHorror-schrijver Waylon Jordan hier; Het is 2007: waar zijn de Queer Horror-personages?