Geschreven door Dr. Jose

Horrorfilms zijn geen vreemden om een ​​beetje bij te komen meta van tijd tot tijd. Van rechte parodieën zoals Student Bodies naar de bochtige April Fool's Day voor de bekwame Gillen, deze slimme films benaderen allemaal hoe ze met het genre spelen op verschillende manieren. Soms is het zo simpel als een referentiële personagienaam, en soms is het een complexe terugroepactie naar andere films die eraan voorafgingen en hem inspireerden.

Een andere bekende grap is de "film in een film" -bit, waarin personages in een horrorfilm een ​​nep-horrorfilm bekijken die speciaal voor de originele film is gemaakt. (Nog steeds met mij?) Vaker wel dan niet, steekt die nepfilm in de film op de een of andere manier de draak met het horrorgenre, waarbij hij op een speelse manier wijst op veel van de belachelijke tropen.

Hieronder vindt u een korte verzameling van deze meta "horrorfilms in horrorfilms". Heeft u een favoriet? Misschien een die we missen? Laat het ons hieronder weten!

De Italiaanse horrormeesters Dario Argento en Lamberto Bava werkten in 1985 samen om het publiek de punkrock-zombiefilm te brengen, Demons - maar er was meer in de film dan alleen de ondoden die amokten op zoek naar warm vlees. In de film wordt een selecte groep mensen uitgenodigd voor een speciale vertoning van een niet nader genoemde horrorfilm met een bezeten masker dat ervoor zorgt dat degenen die ermee in contact komen, in zombies veranderen. Niet zo toevallig is de maskerprop uit de film te zien in de lobby van het theater, en een meisje dat het masker bewondert, snijdt zichzelf er per ongeluk aan. En zou je het niet weten - ze verandert in een zombie! Al snel loopt de actie op het grote scherm parallel met wat we zien gebeuren in het theater vanaf onze eigen schermen. (Toevoegen aan de metafactor: blijkbaar het theater in de film - The Metropol - zou later vertoond worden Demons. Wat een reis!)

Schrijver Shane Black (Last Action Hero) en regisseur Fred Dekker (Nacht van de Creeps) zijn geen vreemden om hun films te laten doordringen met veel knipoogjes en knikjes, en hun gezamenlijke inspanning, de kids-versus-monsters-film Het Monster Squad, is geen uitzondering. Op een gegeven moment wordt onze hoofdrolspeler Sean (Andre Gower) gedwongen om te babysitten op een avond dat hij van plan was om naar de drive-in te gaan. Als slimme jongen die hij is, improviseert hij: hij stapt op het dak en bekijkt de film door een verrekijker. De film in kwestie? Groundhog-dag 12, natuurlijk. Trouwe lezers herkennen de titel misschien: we hebben hem behandeld vaardigheden!

De ondergeziene en weinig besproken Spaanse horrorfilm Angst misschien wel de meest trippy film op deze lijst. Het eerste derde deel van de film volgt een aanmatigende moeder (Zelda Rubenstein) en haar zoon als seriemoordenaar (Michael Lerner), overdag een optometrist die 's nachts de ogen van zijn slachtoffer verwijdert. Maar zodra we verslaafd raken aan dat verhaal, trekt de camera zich terug om te laten zien dat het eigenlijk een film is met de titel "The Mommy", en dat het wordt bekeken door een publiek van theaterbezoekers. Door de meta-ante te verhogen, is er een seriemoordenaar onder de menigte, en de verhaallijn die wij als kijker volgen, stuitert heen en weer tussen wat er op het bioscoopscherm staat en wat er in het publiek zit. En het meest metamoment van allemaal? Als de aftiteling begint te rollen, trekt de camera zich nog terug weer, waarbij een publiek wordt onthuld dat naar een horrorfilm heeft gekeken… over een publiek dat naar een horrorfilm kijkt.

"Wacht even ... het hockeyseizoen is maanden geleden afgelopen!" Dit zijn de laatste regels Geuit door de bebrilde nerd voordat hij wordt vermoord door de maniak die het masker draagt ​​en zwaait met een heggenschaar in het fictieve "Garden Tool Massacre", uit de remake van 1988 De Blob. Dit is een ander voorbeeld waarbij wij, het publiek, weten dat er iets ergs staat te gebeuren met het nietsvermoedende neppubliek in de film, aangezien het titulaire monster al snel de binnenkant van het theater inhaalt.

Toen Brian De Palma's Opblazen opent, volgen we een mes-zwaaiende slasher terwijl hij universiteitsmeisjes door de ramen van hun slaapzaal besluipt. Hij steekt er eindelijk een in een douche, en net als hij op het punt staat aan te vallen, komen we erachter dat we daadwerkelijk naar een ADR-sessie kijken voor een nepfilm genaamd "Coed Frenzy". Opblazen is misschien niet een regelrechte horrorfilm, maar het is zeker het soort spannende thriller dat je van de meester zelf, Alfred Hitchcock, zou kunnen verwachten.

Als de verhaallijn van je film draait om een ​​groep filmstudenten die de hele nacht een horrorfilmmarathon houden in een plaatselijk theater, dan gotta hebben enkele nepfilms erin. Underdog cult favoriet Popcorn gaat verder dan de plicht door te bieden vier nepfilms: Mug (hierboven gezien), De aanval van de verbazingwekkende geëlektrificeerde man, De stank, en Bezitter. Nogmaals, een gek loopt amok in het theater terwijl de films spelen. Slechts een paar jaar later, Scream 2 zou de gek in het theaterstuk repliceren; het is duidelijk dat de meta Popcorn was zijn tijd vooruit.

Matinee is de liefdesbrief van regisseur Joe Dante aan het atomische b-filmtijdperk van films waarmee hij opgroeide en die later een directe inspiratiebron zouden zijn voor zijn eigen werk (Piranha; Gremlins). Hier zien we John Goodman "Lawrence Woolsey" spelen, een gimmickachtig William Castle-type dat zijn nieuwste film brengt - man! - naar een kleine stad in Florida tijdens de Cubaanse rakettencrisis. De nepbeelden van man! waarop we worden getrakteerd, is een perfecte kijk op de zwart-wit horrorfilms van de late jaren '50 en '60, en ik zou willen dat er een echte volledige film was man! film.

John Carpenter's ode aan HP Lovecraft, In de Mouth of Madness ziet John Trent (Sam Neill), een verzekeringsonderzoeker, de verblijfplaats volgen van een vermiste horrorauteur. Na veel hersenkraken tussen fantasie en realiteit, nadert John een bioscoop, waarvan de selectiekader leest: "In the Mouth of Madness met John Trent". Nadat we een stoel hebben gepakt, begint de film - en het is alles wat we de personage-ervaring van Neill gedurende de hele film hebben gezien. *Keu Twilight Zone themamuziek * (Carpenter zou de film-in-een-film-trope opnieuw aanpakken in zijn Masters of Horror episode, "Brandwonden van sigaretten".)

Hoe overtref je de uber-meta, super succesvol Gillen bij het maken van zijn vervolg? Eenvoudig: open voor een bioscooppubliek dat naar een film kijkt met de naam steek, die is gebaseerd op de moorden die plaatsvonden in de eerste Gillen. Het is een beetje geestverruimend, maar in termen van het creëren van een realistisch, allesomvattend universum, wordt het niet beter dan de Gillen franchise.

Hoewel we de titulaire nepfilm nooit zien, horen we er genoeg van. Dat komt omdat Gilderoy (Toby Jones) een geluidsman is die werkt aan de veronderstelde giallo-afbeelding, en alle zachte, bloederige geluiden creëert als aanvulling op de celluloidmoorden die we nooit de kans krijgen om getuige te zijn. Door een mix van werkdruk en incommunicado zijn met zijn Italiaanse collega's, begint de Engelstalige Gilderoy het te verliezen, en al snel wordt hij achterdochtig dat er misschien een sinistere samenzwering in de maak is - en wij, het publiek ook.

Last but zeker not least - en misschien wel het meest meta-item op deze lijst - The Final Girls. Wanneer de jonge Max (Taissa Farmiga) naar een opwekkingsvertoning gaat van Kamp Bloedbad, een nep Vrijdag 13th-type spoof (vol met gemaskerde maniak) met haar overleden moeder in de hoofdrol, er breekt brand uit in de bioscoop waardoor iedereen in paniek raakt. Als Max wakker wordt, worden zij en een aantal van haar vrienden ingezogen Kamp Bloedbad, en ze moeten uitzoeken hoe ze terug kunnen naar de realiteit - of in ieder geval proberen te overleven tot het einde van de film. Het is als een horror-versie van Last Action Hero - en ja, het is zo geweldig als dat klinkt.

Eervolle vermeldingen: Blood Theater en Middernacht film bloedbad