“Een goed gesprek is nooit tijdverspilling” –Lin Shaye als Elise Rainier

Het is donderdagmiddag en ik wacht op een telefoontje waarvan ik dacht dat ik het nooit zou krijgen. Elk moment nu, Lin Shaye–de Lin Shaye- staat op het punt te bellen. Plots gaat mijn telefoon over en vergeet ik mijn eigen naam 2.5 seconden terwijl ik op Accepteren probeer te drukken.

Het lukt me om “Hallo” te stamelen en ik hoor een van de bekendste stemmen met afgrijzen antwoorden: “Hallo Waylon? Dit is Lin Shaye. "

De daaropvolgende anderhalf uur trakteerde Lin Shaye, de Godmother of Horror zoals ze terecht is genoemd, me met verhalen over haar leven en carrière, en ik was in de ban van die eerste hallo. De actrice die bekend staat om haar over-the-top karakters en haar vaardigheid die in en uit elk genre glijdt, maakte op geloofwaardige wijze indruk op me met haar snelle humor, haar gemakkelijke lach en een totale toewijding aan de kunst van het acteren. Dit is echter geen ster die van de ene op de andere dag is gemaakt. In feite was het geen pad dat ze aanvankelijk wilde volgen.

"Het punt is dat ik er nooit echt aan heb gedacht om filmactrice te worden," begon Shaye. “Van zover ik me kan herinneren, hield ik ervan om verhalen te vertellen. Ik bedoel, zelfs als klein meisje hield ik van verhalen vertellen. "

Shaye groeide op in Detroit, Michigan en in die tijd waren er maar heel weinig kinderen van haar leeftijd met wie ze kon spelen. In plaats van te wanhopen over haar gebrek aan vrienden, nam de verbeelding van de jonge Lin het over. Ze zou in haar kast gaan en al haar kleren uittrekken, tot grote ergernis van haar moeder. Binnenkort had ze al haar knuffels verzameld en verkleed als verschillende personages in verhalen die dagenlang konden duren. Later, toen een ander meisje van haar leeftijd eindelijk in haar buurt kwam wonen, gingen Shaye en haar nieuwe vriend aan de slag met het maken van hun eigen krant. De twee meisjes tekenden stripverhalen en schreven nieuwsbulletins over het reilen en zeilen in hun families.

"Het was behoorlijk intensief", lachte de actrice. 'Maar ik denk echt dat er vanaf het allereerste begin iets was - of dat nu een talent was of een behoefte - ik altijd een verhalenverteller was. Het sloeg op een natuurlijke manier over in de liefde voor theater, niet eens beseffend dat het echt theater was, maar het vertelde eigenlijk een verhaal. Een verhaal uitbeelden voor andere mensen was hetzelfde als met mijn poppen. "

Maar het zou nog wel even duren voordat ze haar lot op het podium omarmde. Na het behalen van de middelbare school ging Shaye naar de Universiteit van Michigan en studeerde af met een bachelordiploma in kunstgeschiedenis. Nog steeds niet helemaal zeker waar ze in het leven naartoe ging, vertrok ze naar Europa, waar ze tijd doorbracht aan een kibboets in Israël voordat ze over het continent trok. Maar het was in Engeland waar het echte avontuur zou beginnen.

Shaye kwam twee koffers lichter in Londen aan dan toen ze op reis ging.

“Ik had mijn twee koffers bij me. Ik had de andere twee onderweg weggegooid omdat ik op een moeilijke manier ontdekte hoe moeilijk het is om te liften met vier gigantische koffers, 'grapte ze. 'Dus hier ben ik in Londen, aan een klein loket in Piccadilly Circus. Deze man ging naast me zitten en hoorde me bevelen en hij vraagt: 'Bent u Amerikaan?' En ik zei ja. Dan vraagt ​​hij me of ik een baan nodig heb en ik zei: 'Tuurlijk!' Hij legde uit dat hij en zijn medewerkers dichters waren en op weg waren naar het Edinburgh Festival en een secretaris nodig hadden. Ik bedoel, kun je het je voorstellen? "

De vreemdeling overhandigde haar een vel papier met een telefoonnummer en een naam erop met instructies om het nummer die avond om zes uur te bellen. Shaye vertrok naar de YWCA, checkte in in een kamer en belde op het afgesproken tijdstip het nummer. De meneer die antwoordde, vroeg of ze de volgende dag om XNUMX uur bij zijn appartement kon langskomen en ze stemde vrolijk toe.

Op dit punt in haar verhaal lachen zij en ik allebei hysterisch. Nog grappiger was dat het aanbod van een baan volkomen legitiem was. Lin ging de volgende dag naar het adres en ontmoette Keith Harrison, die inderdaad een dichter was.

'Hij leek op Pan. Hij had een rode baard en hij zag eruit alsof hij horens had die uit zijn hoofd kwamen, ik zweer het bij God. En hij miste tanden en krabde altijd aan zijn baard. En hij was een dichter. Hij is eigenlijk een gepubliceerde dichter. En de andere heer die me ophaalde, zijn naam was George ... GW Whiteman die ook een gepubliceerde dichter is. Ik bedoel, dit waren afgestudeerden in Oxford en ze waren eigenlijk op weg naar Edinburgh. "

Shaye stemde ermee in om voor de heren te werken voor $ 20 per week en bereidde zich voor om naar Edinburgh te reizen, waar ze ook dichters en schrijvers als William Burroughs en WH Auden ontmoette voordat ze terugkeerde naar Londen.

Ze nam een ​​tweede baan in een klein theater in West End in Londen als rekwisietmeester met rampzalige hilarische resultaten als iets uit een campy jaren 80 slasher-film. Tijdens een scène van de sketch-comedyshow moesten vogels uit de lucht op het podium vallen. Dus ging Shaye naar de plaatselijke slagerij en kocht de kwartelkoppen en vleugels die de winkel zou weggooien. Ze nam ze mee terug naar het theater en maakte ze vast aan piepschuimlichamen.

'Maar het enige dat ik vergat, is dat ze levend vlees waren en dat ze dus vies begonnen te stinken. Ik had een grote zak vol dode vogelonderdelen. En tegen de vierde avond van de vlucht zeiden ze: 'Ik denk dat we deze moeten weggooien' omdat je ze kon ruiken zodra je het theater binnenkwam. Dus hoe dan ook, dat was mijn andere baan. "

Ze verbleef bijna een jaar in Londen voordat ze helemaal geen geld meer had en haar ouders, buiten zichzelf over de hachelijke situatie van hun dochter, lieten de politie haar ophalen. Ze vloog naar huis naar New York en trok in bij haar broer, Bob Shaye AKA, de man die New Line Cinema creëerde, en het duurde niet lang voordat ze zichzelf op een podium bevond en nooit meer achterom keek.

Klik op de volgende pagina om meer te lezen over hoe Freddie Kreuger en een stel Critters de actrice op het scherm brachten.

Pagina's: 1 2 3 4