Gisteravond De laatste wens, een nieuwe film van regisseur Timothy Woodward, Jr. (Gangsterland) had een speciale vertoning van één nacht via Fathom Events die begon met een charmante en vermakelijke introductie door Lin Shaye, waarin ze haar eigen gedachten uitlegde over waarom horror werkt en waarom we steeds weer terugkeren naar het genre.

De film, gebaseerd op een verhaal van Jeffrey Reddick (Eindelijk bestemming) en geschreven door Reddick, William Halfon en Jonathan Doyle, vertelt het verhaal van Aaron (Michael Welch), een nieuw geslagen advocaat die probeert het te maken in de grote stad. Als het nieuws komt dat zijn vader is overleden, maakt hij de tocht terug naar huis, naar Ohio.

Het zou de opzet kunnen zijn voor een familiedrama over jezelf oppakken en opnieuw beginnen... maar laten we niet vergeten wie dit ding heeft geschreven.

Dit was ongetwijfeld een persoonlijke film voor Reddick. In een eerder opgenomen Q&A die werd uitgezonden na de aftiteling van de film, vertelde hij hoe ook hij de beslissing had genomen om het huis te verlaten om zijn geluk in de filmwereld te beproeven, en de spijt die hij had toen hij erop terugkeek.

Als horrorschrijver filterde hij zijn verhaal door een genre-lens en De laatste wens werd misschien geboren uit de tweesnijdende prijs van zijn vervulde wensen.

Wanneer Aaron thuiskomt, merkt hij dat alles verre van goed is, en zijn moeder, Kate, gespeeld door de onvergelijkbare Lin Shaye, zit midden in haar eigen emotionele inzinking.

Aarons vader was een antiquair, en het huis is een waar museum van snuisterijen en artefacten, en een daarvan, een urn, herbergt een djinn - een oude vormveranderende vuurgeest die je wensen zal vervullen ... met een prijs.

Het is een verhaal ouder dan 'The Monkey's Paw', en de truc met zo'n verhaal of film is om het juiste punt te vinden waarop de hoofdpersoon zich realiseert dat zijn wensen uitkomen, en hoe hij of zij op die realisatie reageert.

Het is ook afhankelijk van de afweging hoeveel informatie je het publiek geeft. Te veel, te snel en je hebt je hand weggegeven; te weinig, te laat en het wordt frustrerend.

Het is een wankel evenwicht, maar Woodward en de schrijvers hebben hun uiterste best gedaan. Aarons eerste wensen zijn zo subtiel dat ik niet eens zeker wist of hij ze had gedaan totdat ze in vervulling gingen.

Reddick gebruikt enkele van de trucs die zijn naam in het genre hebben gemaakt door death en doom herhaaldelijk te plagen met behulp van misleiding terwijl hij het echte wapen net uit het zicht houdt. De formule werkt als je de juiste cast hebt om het te verkopen.

Voer Lin Shaye in.

De actrice brengt elk grammetje van haar aanzienlijke talent in de rol van Kate, dansend op een koord dat bestaat uit een prikkeldraad van emoties. Haar vermogen om naadloos over te schakelen van schijnbare waanzin naar uitbundige vreugde naar ongebreidelde woede, brengt niet alleen verhoogde eerlijkheid naar een vrouw wiens wereld op zijn kop is gezet door het verlies van haar man, maar zet het publiek ook op eieren uit angst voor de volgende uitbarsting.

Welch als Aaron had ondertussen zijn eigen evenwichtsoefening te doen. Aaron moet gewoon egoïstisch en wanhopig genoeg zijn om de wensen te doen die de verraderlijke bal aan het rollen brengen, en tegelijkertijd onbaatzuchtig en kwetsbaar genoeg zijn om de juiste beslissingen te nemen wanneer hij zich realiseert in welk gevaar hij verkeert.

Gelukkig was Welch opgewassen tegen de taak en vooral zijn scènes met Shaye zijn iets om te aanschouwen.

Helaas was niet alle overgebleven cast even succesvol.

Melissa Bolona was stijf en afstandelijk als Lisa, Aarons mogelijke liefdesbelang. Ze lijkt maar drie gezichtsuitdrukkingen tot haar beschikking te hebben, en hoewel ze best mooi is, veroorzaakte de uitvoering van één noot nooit een emotionele band met het publiek.

Evenzo wordt Kaiwi Lyman nooit meer dan een stereotype als de voormalige quarterback van de middelbare school die de stadssheriff van de klootzak werd.

Toch schittert Jonathan Daniel Brown als de beste jeugdvriend van Aaron, Jeremy, die zijn kaarten goed vasthoudt en op het juiste moment speelt, en Jean Elie's Tyrone is zowel sympathiek als bijna hilarisch als een man met het soort pech dat alleen Jeffrey Reddick kan je geven.

En hebben we al gezegd, Tony Todd??

De meer dan levensgrote acteur heeft een kleine cameo in de film, net als zijn rol in de film Eindbestemming franchise, net lang genoeg op het scherm om het publiek uit te huiveren terwijl hij wat geheimzinnige wijsheid uitdeelt zoals alleen hij dat kan. Ik zweer dat Todd een boodschappenlijstje kan laten klinken als Shakespeare, en hij bewijst hier opnieuw zijn kunnen.

Afgezien daarvan was de film, hoewel over het algemeen vermakelijk, soms gewoon helemaal te donker, en dan bedoel ik niet het onderwerp.

Vooral veel van de scènes in Shaye's huis lijken volledig te worden verlicht door kaarslicht. Visueel is het een opvallend beeld om een ​​trap te zien verlicht door kaarsen op elke trede, maar zonder een beetje meer omgevingslicht zal het publiek missen wat je hen probeert te laten zien.

Helaas werd deze fout de hele film door herhaald door cameraman Pablo Diez. Er waren tijden dat een deur openzwaaide en de camera bleef hangen alsof hij het publiek vertelde goed te kijken... er is hier iets te zien. En we zouden het gezien hebben als het licht maar een paar graden omhoog was geschoven.

Afgezien van de belichting, waren er gedurende de film problemen met het tempo, waarbij sommige scènes veel te langdradig en geploeterd waren, terwijl andere, die eigenlijk informatie bevatten die we nodig hadden, in een razend tempo bewogen.

Doet dit afbreuk aan de ervaring als geheel? Ongetwijfeld. Was ik nog steeds bezig toen de credits rolden? Zeker weten.

Het kan zijn dat ik gewoon een sukkel ben voor een familiedrama dat een horrorfilm is geworden, maar met hints van... Eindbestemming en Jack gaat naar huis en met een goede mix van spanning, emotie, gore en een paar goed geplaatste jump scares is de film de moeite waard om te bekijken om je eigen mening te vormen vanwege zijn hoogte- en dieptepunten

De laatste wens beleefde zijn officiële debuut op Screamfest en zal op 19 maart 2019 op Blu-Ray en DVD verschijnen.