Ik schaam me een beetje om toe te geven hoe weinig blootstelling ik aan Stephen King heb gehad. Ik werd niet beschermd en mijn familie verzamelde zelfs zijn boeken, maar om de een of andere reden ontgaan zijn verhalen me altijd. Ik heb niet gezien Christine or Cujo en ik zag het niet eens De glans totdat ik volwassen was… Ik zei je dat het een schande was. Ik ben op zoveel manieren echt te laat voor het feest, vooral als het om Pet Sematary.

Ik heb nog nooit een boek van Stephen King gelezen. Voordat je je hooivorken slijpt, wil ik je zeggen, ik heb het geprobeerd. Om de een of andere reden kan ik nooit voorbij de eerste paar hoofdstukken komen. Ik hou van alle verhalen die uit zijn nachtmerrie-fabriek van hersenen pompen, maar het schrijven kan net droog genoeg zijn om te voorkomen dat mijn geest verbinding maakt.

Maar ik doe het, ik stap uit mijn comfortzone en verdiep me erin Pet Sematary. Mijn eerste gedachte ... "Jezus, hoe lang is deze intro?" Mijn tweede gedachte ... "Ja, laten we het kind met luier ALLEEN bij de weg achterlaten met de snel rijdende halve finale." Godzijdank voor Fred Gwynne. Ik kan al zeggen dat ik dit niet leuk zal vinden.

Ik heb altijd een afkeer gehad van films waarin iets met kinderen gebeurt en met de openingsscène en de overduidelijke houding van de ouders "laat het kind de ouder zelf zijn", zal dat kind de hele film niet halen.

Wie verhuist er naar een huis waar constant te snel rijdende halve finales voorbij gaan? Het gebeurt dag en nacht. Tenzij ze het huis niet hebben bekeken voordat ze het kochten, is er geen reden waarom een ​​gezin met zo'n klein kind dat hun kinderen laat ronddwalen zo dicht bij een hoofdweg zou moeten wonen, maar ik dwaal af.

Ik hield meteen niet van de karakters van Louis en Rachel. Ze leken koppig en onverantwoordelijk. Ze verhuizen naar dit grote huis in Maine met hun twee kinderen, Ellie en Gage en hun kat, Church. Hun buurman Jud (Fred Gwynne) is lang en intimiderend, maar is de stem van de rede. Ze wonen in de buurt van een begraafplaats met de slechte grammatica voor dieren, maar daarachter ligt een andere begraafplaats die vroeger een Indiase begraafplaats was (dat was het natuurlijk). Alles wat daar begraven ligt, komt terug, maar niet zoals voorheen.

Terwijl zijn familie weg is, vindt Louis Church dood in de tuin nadat hij is aangereden door een van de (verrassende) snel rijdende vrachtwagens die de weg regelmatig rijden. Hij begraaft de kerk op de "echte begraafplaats" achter het huisdierenseminarie en gedraagt ​​zich zo verrast als zijn acteerwerk toelaat. Als je het niet kunt zien, vind ik dat de volwassen acteeractie in deze film lijkt op een shot botox in het gezicht, met Fred Gwynne als uitzondering. De kinderen daarentegen, vooral Gage, overtreffen de volwassenen.

Hoewel we allemaal weten dat een peuter niet de meest geweldige acteur ter wereld zal zijn, was Miko Hughes een slechte Huisdier Sematary. Dat stemmetje maakte me tegelijkertijd bang en verdrietig. Ik had een kind van zijn leeftijd en ik had er last van. Het bovennatuurlijke aspect van deze film deed mijn botten weinig afkoelen, maar de wetenschap dat iets dat verwoestende dingen in een oogwenk kunnen gebeuren, zorgde voor een koude rilling in mijn rug.

Zoals je zou verwachten, kreeg een van die verdomde vrachtwagens de kleine Gage en Louis kon er niet tegen, ook al kende hij de gevolgen. Door het lichaam van zijn zoon op te graven en het te begraven op de ANDERE begraafplaats, verzekerde hij de dood van zijn buurman en zijn vrouw. Gage komt net zo schattig maar aanzienlijk moorddadiger terug dan voorheen. Louis moet zijn zombiekat en zombiekind uitschakelen met shots van morfine.

Gage's tweede dood was erger dan de eerste. Het was echt moeilijk om naar te kijken. Louis besluit dan, net als de verdomde idioot die hij is, dat zijn fout te lang heeft gewacht om de doden op die speciale begraafplaats te begraven. Omdat Rachel net is overleden, komt ze zeker weer normaal terug, toch? Sukkel.

Rachel komt goed terug en het scherm wordt zwart terwijl Louis schreeuwt. Lekker voor hem. Het beste deel van deze film zijn de aftiteling. De Ramones leverden het nummer "Pet Sematary" voor de aftiteling en het was mijn favoriete deel. Laten we dat nummer anderhalf uur herhalen en ik zou me er beter over hebben gevoeld.

Van de weinige andere Stephen King-films die ik heb gezien, had ik het graag zonder deze kunnen doen. Als ik kinderloos of minder kritisch was geweest, had ik er misschien meer van genoten. Maar aangezien geen van beide het geval is, zou ik deze film eerlijk kunnen geven of nemen. Eén ding lijkt echter een opvallende trend te zijn bij King-films ... Stephen King heeft een hekel aan kinderen. Ik zag net het nieuwe IT afgelopen weekend en dat heeft mijn vermoedens alleen maar gestold. Oké, ik ben er vrij zeker van dat hij kinderen niet echt haat, maar hij heeft er geen problemen mee om ze in zijn boeken op te nemen.

Misschien kijk ik de volgende keer naar iets dat niet gericht is op kinderen die het vage uiteinde van de lolly krijgen, zoals Ellende. Zoals "Laat op het feest?" Bekijk enkele van onze meest recente zoals Vreemd or De glans.