Lynch me nu niet. Ik weet het, hoe durf ik mezelf een horrorfan te noemen zonder Stanley Kubrick's kijk op de roman van Stephen King te hebben gezien De glans?

Eerlijk gezegd ben ik nooit onder de indruk geweest van het werk van Stanley Kubrick en ben ik nooit een grote fan geweest van Jack Nicholson. Ik heb het boek echter gelezen en heb enorm genoten van Stephen Kings roman over isolatie en krankzinnigheid.

De glans is echter niet alleen een horrorfilm. Het is een stukje geschiedenis en een cultureel icoon. Wat je ook doet, je kunt het eigenlijk niet zien De glans met maagdelijke ogen. Het is geparodieerd en er wordt in zoveel andere films en tv-shows naar verwezen dat zelfs als je de film zelf nog nooit hebt gezien, je nog steeds het gevoel hebt dat je dat wel hebt gedaan. Ik bedoel, als je een aflevering van The Simpsons krijgt die gebaseerd is op je film, weet je vrijwel zeker dat je het groot hebt gemaakt, zelfs als ze het onderwerp van de aflevering niet bij naam willen gebruiken.

Bij het openen van de film valt het me eerlijk gezegd op hoe helder en schoon alles is. Het begint, zonder introductie, met Jack Torrance, gespeeld door Jack Nicholson. De scène is onschuldig genoeg. Hij heeft een interview om de conciërge van het Overlook Hotel te worden terwijl ze gesloten zijn voor de winter, maar het dient om ons enig inzicht te geven in het karakter van Torrance, evenals een voorproefje van de duistere geschiedenis van het hotel zelf.

Vanaf daar hebben we enkele veranderingen in de schoolbordscène om ons kennis te laten maken met Wendy Torrance, de vrouw van Jack, gespeeld door Shelly Duvall, en hun zoon, Danny, gespeeld door Danny Lloyd. We hebben ook een kleine introductie van Tony, de entiteit die Danny-visioenen laat zien en een aspect is van zijn 'schijnen'.

Ik moest grinniken dat ze tijdens hun rit naar de Overlook in de auto een gesprek hadden over het Donner-feest.

Ik had verwacht dat het hotel veel meer de griezelige sfeer zou hebben die we gewend zijn met donkere gangen, wapperende gordijnen naast een gesloten raam, dat soort dingen. In plaats daarvan is het hele hotel helder verlicht, met pastelkleuren die de scènes een zacht gevoel geven. Misschien viel het me daardoor op dat Nicholson's harde trekken opvielen. Alle lijnen op zijn gezicht zijn erg grimmig en zijn gezichtsuitdrukkingen zijn erg emotioneel. Ik denk dat het een mooi contrast vormt dat Nicholsons weergave van Torrance's afdaling naar waanzin echt naar voren brengt.

De afdaling zelf is vrij eenvoudig. 'S Nachts niet slapen, overdag flauwvallen in nachtmerries, leidend tot hallucinaties van een barman, en vervolgens naar een balzaal vol mensen waar hij een voormalige bewaarder van het hotel ontmoet. Torrance raakt er dan van overtuigd dat hij zijn dwalende vrouw en zoon “een lesje” moet leren. sloeg ze allebei herhaaldelijk met een bijl.

Als Wendy ontdekt dat haar man krankzinnig wordt, vreest ze voor haar zoon en voor zichzelf en sluit ze hen op in haar kamer. Ik denk dat we allemaal de scène kennen die daarna komt.

Danny ontsnapt, terwijl Wendy uitstel krijgt als Hallorann, de chef-kok van de Outlook tijdens de zomer, gespeeld door Scatman Crothers, terugkeert, opgeroepen door Danny's 'shining'. Hallorann krijgt dan een bijl op de borst, maar levert Wendy en Danny's ontsnappingsvoertuig af. Maar eerst moet Danny aan zijn psychotische vader ontsnappen in het heggendoolhof van Outlook.

Zoals ik in het begin al zei, terwijl ik het eigenlijk nog nooit had gezien De glans voorheen was er echt geen manier om het met frisse ogen te bekijken, en daar ben ik eerlijk gezegd een beetje teleurgesteld over. Ik kan zeker begrijpen waarom sommige mensen het als een kunstwerk beschouwen, en je kunt documentaires bekijken zoals # Slaapkamers 237 om te zien hoe andere mensen het hebben geanalyseerd en manieren hebben gevonden waarop Kubrick zijn mening uitte over Indiaanse bloedbaden en dergelijke.

Ik ben ook een beetje teleurgesteld in hoe de film is geworden in vergelijking met het boek. Er was veel dat ze moesten weglaten vanwege tijdgebrek, maar toch. Hallorann (het enige personage in de film dat ik echt leuk vond) had een grotere rol.

Evenzo was de Outlook zelf meer een karakter. Door de film lijkt het meer alsof we te maken hebben met een man die krankzinnig wordt, in plaats van met een gebouw dat zo zwaar wordt achtervolgd dat het bijna een eigen leven leidt. We vangen wel een glimp op van de geesten van de Overlook in Wendy's laatste race door het gebouw op zoek naar de uitgang, maar het voelt echt onsamenhangend met de rest van de film.

Als je het niet hebt gezien De glans, het is het waard. Dit wordt met een reden als een klassieker beschouwd en met zoveel als er naar wordt verwezen en geparodieerd, is het de moeite waard om te zien en te weten waarom en waar het vandaan komt.

Probeer hier voor meer Late to the Party-artikelen.

Kom volgende week terug om te zien wat Justin Eckert denkt aan 1979's Zombie.