Het is tijd voor een nieuwe editie van Late to the Party, en man, ik heb een hele film uitgekozen om te recenseren. Eraserhead is de eerste speelfilm van David Lynch; een industriële, leegte, beklemmende wereld van een op wonderland gebaseerde droom die een nachtmerrieachtige kijk op ouderschap en intimiteit coconeert.

Ik heb altijd zo'n 'passief' verlangen gehad om te kijken Eraserhead gewoon om te zien hoe gruwelijk het is als het gaat om zwart-wit horrorfilms. Totdat ik actief onderzoek naar de film begon te doen, wist ik niet dat dit de verkeerde benadering is en een groot misverstand over wat Eraserhead en Lynch zijn ongeveer.

Ik begon er niet naar te kijken Eraserhead tot mijn fase - om eerlijk te zijn, ik ben nog niet uit de fase - van het obsessief doorzoeken van vermoedelijke plotdetails en verborgen geheimen binnen de Stille heuvels speelbare teaser demo.

Mijn nieuwsgierigheid was gericht op Lynch toen fans opmerkten dat de "zinkende foetus" hen veel deed denken aan Henry's kind in Eraserhead​ Ik leerde dat Lynch's schokkende surrealisme en unieke sounddesign deel uitmaken van de inspiratie voor de Silent Hill serie, Perfect Blue, een overvloed aan "slow-burn" horrorfilms, en (vooral) Stanley Kubrick.

Lynch wilde een film maken die trouw was aan zijn slogan: "Een droom over duistere en verontrustende dingen". Daarbij verkende hij het concept van geluid en beeld als sleutelfilmcomponenten die je - alleen - tot in je kern kunnen schudden.

 

Hoewel ik dol ben op horror, ben ik een zeer pragmatische en technische criticus, en dus nadat ik deze zet voor het eerst had gezien, fluisterde ik mezelf een eerlijke vraag in; "Hoe kan ik dat in godsnaam beoordelen?"

Hoewel ik er zeker van ben dat er velen zijn die zouden antwoorden over hoe deze prestatie te benaderen en sommigen die zouden zeggen: "Ik weet het niet", weet ik dat sommigen de kant van David Lynch zelf zouden kiezen door te zeggen "U niet. "

Dit kan te wijten zijn aan het feit dat hij niet wil dat zijn artistieke visie oneerlijk wordt onderzocht, kijkers trekken parallellen uit Eraserhead naar Lynch's eigen leven, of de film die wordt geschilderd als een politiek gedreven stuk.

Het is vermeldenswaard dat Lynch schilder wilde worden. Vaak kiezen mensen er bij schilders voor om te kijken naar wat het schilderij 'niet' is, maar een schilder wil een schilderij maken dat gewoon 'is'.

Ik wil de beeldtaal of het geluidsontwerp van de film niet bederven, en zelfs als ik ze in grote mate gedetailleerd zou beschrijven, zou de context niet veel duidelijkheid verschaffen aan dit gekke huis van een film.

ECHTER, na het kijken Eraserhead (drie keer) Ik heb een beschrijving die als zodanig volgt:

Henry Spencer is een timide, volgzame man die woont in een dreigende, beklemmende, donkere industriestad, ergens tussen Philidelphia en een droomlandschap van fantasie en nachtmerries. Op een avond, na zijn terugkeer in zijn appartement, krijgt hij te horen dat zijn ex-vriendin, Mary, hem wil zien voor het avondeten met haar ouders. Dit nieuws wordt hem door zijn nieuwe, aanlokkelijke, verleidelijke buurman verteld.

Als je je naar een onverklaarbaar schilderachtig maar vervallen huis in midwesterse stijl begeeft, midden in deze verlaten betonnen jungle, word je geconfronteerd met een scène vol met gruwelijke rotisserie-kippen, grote hondengeluiden en voorbijrijdende treinen. Het is in deze scène dat Henry wordt verteld dat hij de vader is van Mary's baby ... hoewel het niet bekend is of het echt een baby is of niet.

Enter: The beruchte "Eraserhead”Baby, iets meer dierlijk dan mens dat de kreet van een radeloze baby uitzendt en gebonden is aan een verbandwieg.

Pas na een nacht van omgaan met het kind dat zijn eten uitspuugt, onophoudelijk huilend, en de stress van het hernieuwde moederschap - gecombineerd met geluiden van de helse industriestad - stormt Mary boos naar buiten. Ze doet dit terwijl ze tegen Henry zegt: "ZORG ER BETER GOED VOOR."

Wat volgt is misschien wel de meest verontrustende reeks gebeurtenissen die iemand als alleenstaande ouder zou kunnen meemaken. Henry moet gezond blijven terwijl hij leert omgaan met een meedogenloos kwellend kind en de verleiding van lust en ontrouw van degenen buiten de kamer waarin hij opgesloten zit.

Natuurlijk moet Henry ook onderscheiden of het leven de moeite waard is om verder te gaan buiten zijn (met dennenappel en vuil omgeven) radiator, waar de gruwelijke vrouw van wie hij visioenen heeft, hem verleidt tot de schoonheid van de hemel "waar alles goed is".

Er waren een paar horloges voor nodig voordat ik het een soort van "snapte" had.

Terwijl Eraserhead verlegt absoluut de grenzen van hoe wild een film kan worden door een (relatief) onsamenhangend verhaal te vertellen, de hoofdtrekking zit niet in de plot: het is door de acties, beelden en de overdracht van de toon van de film door het verontrustende geluidsontwerp.

Het is niet de bedoeling dat je wordt aangetrokken door te horen dat de film DONKER en PROBLEEMEND is, maar door te proberen perspectief te houden op de donkere en verontrustende dingen. De personages in Eraserhead Speel deze truc vooral met je uit, want ze lijken maar al te veel op je typische buren terwijl ze zich bijna vreemd gedragen met hun maniertjes en (beperkte) discours.

Degenen die niet menselijk lijken, zullen proberen op dezelfde manieren te bewegen, maar de navolging van die beweging - in combinatie met de vreemde mensen en de donkere atmosfeer - toont een nachtmerrieachtig surrealisme.

Eraserhead presenteert een griezelige vallei die (zelfs als je niet van de film geniet) nog steeds in de meest afgelegen, rustige delen van je geest zal zitten. Het dreunt als het gezoem van een powerline, en je zult het nooit helemaal kunnen wissen.

Als je niet hebt gekeken Eraserhead, Ik kan het niet genoeg aanbevelen. Ik zal niet zeggen dat het een perfecte film is (verre van dat), maar als je van surrealisme, nachtmerriebrandstof en David Lynch houdt - hel, zelfs moderne horror zoals we die kennen - dan zou ik zeggen dat dit een verplicht horloge is .

En als je geen fan bent van de bovengenoemde dingen, bekijk het dan gewoon om een ​​film te kijken die je nog nooit hebt gezien of ooit zult zien: een droom van duistere en verontrustende dingen.

Voor meer Late to the Party, bekijk onze vorige editie met Kelly McNeely's panklaar maken van iHorror's favoriete bokszak, "mest'.