Verbind je met ons

Nieuws

Late to the Party: 'Gremlins' (1984)

gepubliceerd

on

Ik weet wat je denkt ... "Heeft deze man zelfs een jeugd gehad?" Ik wilde iets enger kiezen voor mijn eerste poging Laat voor de partij, maar verdorie, ik voelde een plicht om eindelijk die van Joe Dante te controleren Gremlins van mijn lijst.

Gremlins is het type gateway-horrorfilm dat het jongere publiek zich met plezier zal herinneren als een van hun eerste introducties in het genre. Ik vroeg me af of ik het als volwassene niet zou kunnen waarderen. Aan de andere kant heeft een goede film geen nostalgie nodig om stand te houden. Ik stopte de schijf erin (Sorry, geen VHS) en het menuscherm verscheen met het maffe themalied in carnavalstijl van Jerry Goldsmith op de achtergrond. Ik wist dat ik een wilde rit te wachten stond.

Gremlins opent onverwachts als een neo-noir-detectivefilm, compleet met voice-over van een in gleufhoed geklede man met een ongelooflijk verhaal te vertellen. Uitvinder Randall Peltzer ontdekt een vreemd klein wezen genaamd Mogwai in een mysterieuze winkel in een steegje, en koopt het als een bizar kerstcadeau voor zijn tienerzoon Billy. Randall waarschuwt Billy om drie eenvoudige regels te volgen: houd hem uit het zonlicht, houd hem uit de buurt van water en geef hem nooit na middernacht te eten. Ik kon niet wachten tot ze ze alle drie kapot zouden maken.

Het was verbijsterend hoe ongelooflijk nonchalant het hele gezin was dat de vader een ongeïdentificeerde, Nobelprijswinnende soort mee naar huis nam en zich gedroeg alsof het een Pomeranian was. Maar ja, mensen brachten in de jaren 80 allerlei vreemde wezens mee naar huis. Het duurt niet lang voordat de zaken misgaan en de stad wordt belegerd door honderden kwaadaardige gremlins. Had de moeder maar de autoriteiten gebeld toen ze een half dozijn monstercocons op haar zolder ontdekte, in plaats van weer naar beneden te gaan en kerstkoekjes te bakken.

We ontmoeten enkele nietsvermoedende stadsmensen in het eerste bedrijf van de film. De meeste personages hebben poëtische uitbetalingen, zoals het ellendige, oude vrouwtje mevrouw Deagle, die een hilarische beloning ontvangt (daarover later meer). Sommige karakterbogen worden echter buiten de boot geworpen. Billy's jonge, arrogante supervisor Gerald Hopkins strijdt om de genegenheid van Billy's crush Kate. Gerald verdwijnt vreemd genoeg halverwege de film, maar het is geen groot nadeel voor de algehele plot. Kate is gelukkig ook niet veranderd in een jonkvrouw in nood. Ondanks enkele gemiste karakterkansen, Gremlins neemt niet de moeite om in te veel subplots te verzanden als het tempo toeneemt.

De film wordt gepresenteerd als een wezen uit een B-film, versterkt door een fantastische uitvoering. Charmante matte schilderijen worden gebruikt voor de luchtfoto's van het kleine stadje, terwijl de meeste decors klassieke Hollywood-backlots lijken te zijn. De praktische effecten bevatten veel slimme details die mensen zelfs vandaag de dag nog steeds zullen verbazen.

De bemanning haalde alles uit de kast met slijmerige cocons, pulserende haarballen en natuurlijk de ongelooflijke animatronics. Zelfs als volwassen volwassene vond ik Gizmo absoluut schattig. De gremlins die in verschillende hoeken en gaten op de loer lagen, gingen vaak gepaard met retro gloeiende groene of rode lichten en rollende mist. De gruwelijke doodssequentie van Stripe lijkt op de slotscène in The Evil Dead (1981) op de best mogelijke manier. Al deze kleine details brengen de film met ongelooflijke flair tot leven.

Het niveau van chaos in Gremlins is glorieus. Je zou verwachten dat de film vanwege budgetbeperkingen kleinschaliger zou zijn, maar ze hebben er alles aan gedaan. De Gremlins die door het pittoreske stadje scheuren, tonen hun ondeugende persoonlijkheden en de creativiteit van de filmploeg. Ze verwoestten niet alleen de stad, ze hadden er ook plezier in.

Dante laat ons even genieten van de chaos die de gremlins veroorzaken in een plaatselijke bar en theater. De camera draait rond en laat ze zien hoe ze aan plafondventilatoren zwaaien, kaarten spelen, drankjes dichtgooien en allerlei andere gekke streken. Een van de beste scènes is wanneer ze, gekleed in kerstgewaad, voor de deur van mevrouw Deagle verschijnen en de griezelige, oude vleermuis via een trapliftstoel uit het raam van haar tweede verdieping lanceren. Ik rolde van het lachen.

Gremlins is een perfecte mix van luchtig jaren 80-avontuur, met een vleugje slapstick-bloed. Deze film had gemakkelijk een goedkope ramp kunnen zijn als hij slecht was uitgevoerd. In plaats daarvan werd het een klassieker met voor elk wat wils. Het moderne publiek probeert vaak te beslissen of een film leuk is Halloween (1978) is naar huidige maatstaven nog steeds angstaanjagend. Gremlins, aan de andere kant, was nooit angstaanjagend bedoeld. Het was bedoeld als een leuk avontuur, met uitstekende praktische effecten. Wat dat betreft houdt het absoluut stand.

Luister naar de 'Eye On Horror Podcast'

Luister naar de 'Eye On Horror Podcast'

Klik hier om commentaar te geven

U moet ingelogd zijn om een ​​reactie te plaatsen Inloggen

Laat een reactie achter

Hoofdartikel

Waarom je misschien NIET blind naar binnen wilt gaan voordat je naar 'The Coffee Table' kijkt

gepubliceerd

on

Als je van plan bent om te kijken, wil je je misschien op sommige dingen voorbereiden De koffietafel nu verhuurbaar op Prime. We gaan niet in op spoilers, maar onderzoek is je beste vriend als je gevoelig bent voor heftige onderwerpen.

Als je ons niet gelooft, kan horrorschrijver Stephen King je misschien overtuigen. In een tweet die hij op 10 mei publiceerde, zegt de auteur: “Er is een Spaanse film genaamd DE KOFFIETAFEL on Amazon Prime en Apple +. Ik vermoed dat je nog nooit, niet één keer in je hele leven, een film hebt gezien die zo zwart is als deze. Het is verschrikkelijk en ook verschrikkelijk grappig. Denk aan de donkerste droom van de Coen Brothers.”

Het is moeilijk om over de film te praten zonder iets weg te geven. Laten we zeggen dat er bepaalde dingen in horrorfilms zijn die over het algemeen niet op tafel liggen, en deze film overschrijdt die grens ruimschoots.

De koffietafel

De zeer dubbelzinnige synopsis luidt:

“Jezus (David paar) en Maria(Stephanie de los Santos) zijn een stel dat een moeilijke tijd doormaakt in hun relatie. Toch zijn ze net ouders geworden. Om hun nieuwe leven vorm te geven, besluiten ze een nieuwe salontafel te kopen. Een beslissing die hun bestaan ​​zal veranderen.”

Maar er is meer aan de hand dan dat, en het feit dat dit misschien wel de donkerste van alle komedies is, is ook een beetje verontrustend. Hoewel het ook dramatisch is, is de kernkwestie zeer taboe en kan het bepaalde mensen ziek en gestoord maken.

Het ergste is dat het een uitstekende film is. Het acteerwerk is fenomenaal en de spanning, masterclass. Samenvattend dat het een Spaanse film met ondertitels zodat je naar je scherm moet kijken; het is gewoon slecht.

Het goede nieuws is De koffietafel is niet echt zo zielig. Ja, er is bloed, maar het wordt meer als referentie gebruikt dan als onnodige kans. Toch is alleen al de gedachte aan wat dit gezin moet doormaken zenuwslopend en ik kan me voorstellen dat veel mensen het binnen het eerste halfuur zullen uitschakelen.

Regisseur Caye Casas heeft een geweldige film gemaakt die misschien wel de geschiedenis ingaat als een van de meest verontrustende films ooit gemaakt. Je bent gewaarschuwd.

Luister naar de 'Eye On Horror Podcast'

Luister naar de 'Eye On Horror Podcast'

Verder lezen

Films

Trailer voor Shudder's nieuwste 'The Demon Disorder' toont SFX

gepubliceerd

on

Het is altijd interessant als bekroonde special effects-artiesten regisseurs van horrorfilms worden. Dat is het geval bij De demonenstoornis afkomstig uit Steven Boyle wie heeft er aan gewerkt De matrix films, The Hobbit trilogie, en king Kong (2005).

De demonenstoornis is de nieuwste aanwinst van Shudder terwijl het doorgaat met het toevoegen van hoogwaardige en interessante inhoud aan zijn catalogus. De film is het regiedebuut van Boyle en hij zegt dat hij blij is dat het in de herfst van 2024 onderdeel zal worden van de bibliotheek van de horrorstreamer.

'Dat vinden we geweldig De demonenstoornis heeft zijn laatste rustplaats bereikt bij onze vrienden in Shudder”, aldus Boyle. “Het is een gemeenschap en fanbase die we hoog in het vaandel hebben staan ​​en we kunnen niet gelukkiger zijn om deze reis met hen te mogen maken!”

Shudder weerspiegelt Boyle's gedachten over de film en benadrukt zijn vaardigheden.

“Na jarenlang een reeks uitgebreide visuele ervaringen te hebben gecreëerd door zijn werk als ontwerper van speciale effecten voor iconische films, zijn we blij Steven Boyle een platform te kunnen geven voor zijn speelfilmdebuut met De demonenstoornis”, zegt Samuel Zimmerman, hoofd programmering bij Shudder. “Vol met indrukwekkende body-horror die fans gewend zijn van deze meester van effecten, is Boyle’s film een ​​meeslepend verhaal over het doorbreken van generatievloeken dat kijkers zowel verontrustend als amusant zullen vinden.”

De film wordt beschreven als een ‘Australisch familiedrama’ waarin de nadruk ligt op ‘Graham, een man die wordt achtervolgd door zijn verleden sinds de dood van zijn vader en de vervreemding van zijn twee broers. Jake, de middelste broer, neemt contact op met Graham en beweert dat er iets vreselijk mis is: hun jongste broer Phillip is bezeten door hun overleden vader. Graham stemt er met tegenzin mee in om zelf te gaan kijken. Nu de drie broers weer bij elkaar zijn, beseffen ze al snel dat ze niet voorbereid zijn op de krachten die tegen hen optreden en leren ze dat de zonden uit hun verleden niet verborgen zullen blijven. Maar hoe verslaat u een aanwezigheid die u van binnen en van buiten kent? Een woede die zo krachtig is dat hij weigert dood te blijven?

De filmsterren, John Noble (In de ban van de Ring), Charles CottierChristian Willis en Dirk Jager.

Bekijk hieronder de trailer en laat ons weten wat je ervan vindt. De demonenstoornis zal dit najaar beginnen met streamen op Shudder.

Luister naar de 'Eye On Horror Podcast'

Luister naar de 'Eye On Horror Podcast'

Verder lezen

Hoofdartikel

Ter herinnering aan Roger Corman, de onafhankelijke B-filmimpresario

gepubliceerd

on

Producent en regisseur Roger Corman heeft een film voor elke generatie die ongeveer 70 jaar teruggaat. Dat betekent dat horrorfans van 21 jaar en ouder waarschijnlijk een van zijn films hebben gezien. De heer Corman overleed op 9 mei op 98-jarige leeftijd.

“Hij was genereus, openhartig en aardig voor iedereen die hem kende. Hij was een toegewijde en onzelfzuchtige vader en was zeer geliefd bij zijn dochters”, aldus zijn familie op Instagram. “Zijn films waren revolutionair en iconoclastisch en weerspiegelden de tijdsgeest.”

De productieve filmmaker werd in 1926 geboren in Detroit, Michigan. De kunst van het maken van films beïnvloedde zijn interesse in techniek. Dus halverwege de jaren vijftig richtte hij zijn aandacht op het witte doek door de film te coproduceren Snelweg sleepnet in 1954.

Een jaar later zou hij achter de lens kruipen om te regisseren Vijf Kanonnen West. De plot van die film klinkt als iets Spielberg or Tarantino zou vandaag de dag verdienen, maar met een budget van meerdere miljoenen dollars: “Tijdens de Burgeroorlog verleent de Confederatie gratie aan vijf criminelen en stuurt ze naar het Comanche-gebied om door de Unie in beslag genomen Zuidelijk goud terug te halen en een Zuidelijke overloper gevangen te nemen.”

Van daaruit maakte Corman een paar vlezige westerns, maar toen ontstond zijn interesse in monsterfilms Het beest met een miljoen ogen (1955) en Het veroverde de wereld (1956). In 1957 regisseerde hij negen films die varieerden van wezenskenmerken (Attack of the Crab Monsters) tot uitbuitende tienerdrama's (Tiener pop).

In de jaren zestig richtte zijn aandacht zich vooral op horrorfilms. Enkele van zijn beroemdste uit die periode waren gebaseerd op de werken van Edgar Allan Poe, The Pit and the Pendulum (1961) De Raven (1961), en De Masque van de Rode Dood (1963).

In de jaren zeventig was hij meer bezig met produceren dan regisseren. Hij steunde een breed scala aan films, van horror tot hoe het zou worden genoemd grindhouse Vandaag. Een van zijn bekendste films uit dat decennium was Death Race 2000 (1975) en Ron Howard's eerste kenmerk Eat My Dust (1976).

In de daaropvolgende decennia bood hij vele titels aan. Als u een huurt B-film bij uw plaatselijke videoverhuurbedrijf heeft hij deze waarschijnlijk geproduceerd.

Zelfs vandaag de dag, na zijn overlijden, meldt IMDb dat hij twee aankomende films in de post heeft: Weinig Winkel voor Halloween Horrors en Misdaadstad. Als een echte Hollywood-legende werkt hij nog steeds van de andere kant.

“Zijn films waren revolutionair en iconoclastisch en weerspiegelden de tijdsgeest”, aldus zijn familie. "Toen hem werd gevraagd hoe hij herinnerd zou willen worden, zei hij: 'Ik was een filmmaker, precies dat.'"

Luister naar de 'Eye On Horror Podcast'

Luister naar de 'Eye On Horror Podcast'

Verder lezen