Eerlijk gezegd was dit niet een traditionele Late to the Party. Het was niet dat ik het nooit had gezien The Fly, alleen dat ik na het verstrijken van meer dan een decennium gewoon geen flauw idee had van de hit van David Cronenberg, behalve de algemene plot of dat het Jeff Goldblum en Geena Davis in de hoofdrol speelde.

Buiten dat (en Patti Pauley's welsprekende liefdesbrief voor de 30ste verjaardag van de film), maar ik ging in The Fly met frisse ogen, en kan zeggen dat ik het meest genoot van de eenvoud. Cronenberg concentreerde zich op de personages in plaats van op spectaculaire prestaties die mogelijk werden gemaakt door Goldblums nieuwe "spidey senses", een beslissing die, voor mijn geld, een belachelijk uitgangspunt leverde.

Voor degenen die het niet weten, Goldblum speelde Seth Brundle, een briljante maar teruggetrokken wetenschapper die op het punt staat teleportatie te perfectioneren. Brundle ontmoet journalist Veronica Quaife (Davis) en het verhaal gaat van Quaife die gelooft dat Brundle een flake is om het verhaal van zijn leven te willen doorbreken tot vallen voor de eigenzinnige expert. Voer de letterlijke vlieg in de zalf in en Brundle ontdekt dat hij genetisch gefuseerd was met een vlieg die tijdens een experiment toevallig in de telepod landde en je hebt de katalysator voor de film.

Goldblum was absoluut briljant als Brundle. Laten we eerlijk zijn, wie kan er gretig energiek en sociaal onhandig beter uitkomen dan Jeff Goldblum?

Wees gerust, een personage als Brundle is niet gemakkelijk om uit te halen. Dat gezegd hebbende, Goldblum genageld het excentrieke aspect van Brundle's pre-fly besmetting persoonlijkheid, maar had de dramatische karbonades om te overtuigen als de agressieve en ongeduldige "Dr.-Ian-Malcolm-on-crack" post-metamorfose. Goldblum bezat de onschuldige, nieuwsgierige charme van goochelaar David Copperfield (controleer het haar en je zult het zeker eens zijn), maar de aard van een personage dat naar antwoorden zocht, vereiste een acteur die niet in staat was om te spreken zonder na te denken. Noem een ​​acteur die bedrevener is in het lijken te hebben gehad dat zijn regels in zijn hoofd verschijnen seconden voordat hij ze eruit flapt en ik zal je een leugenaar laten zien.

De chemie tussen Goldblum en Davis viel niet te ontkennen. Het intellectuele en speelse geklets en enscenering van hun eigen versmelting ging naadloos op elkaar in, en dankzij de eerder genoemde invulling van hun respectieve karakters, plausibel.

En dank wat voor God je ook bidt dat Cronenberg CGI niet kon gebruiken The Fly want voor een oude scholier als ik winnen praktische effecten altijd de dag. De make-up en effecten waren minimalistisch en in combinatie met het verhaal en de uitvoeringen van Goldblum en Davis toegestaan The Fly om een ​​horrorfilm met hart te blijven in plaats van te wankelen in een kaasachtig verhaal dat niet wist wanneer hij moest stoppen.

In wezen documenteert de film de langzame maar gestage vernietiging van beide personages. Goldblum psychologisch en fysiek en Davis emotioneel. Davis komt overeen met Goldblums vaardigheid als een vrouw die wordt verscheurd tussen het redden van de man van wie ze houdt en angst voor haar eigen veiligheid. Nogmaals, het tempo is perfect omdat noch Goldblum noch Davis te snel glijden. In plaats daarvan verslechteren ze geleidelijk, en wat meer is, geloofwaardig totdat ze allemaal een point of no return bereiken.

In het midden staat Stathis Borans (John Getz), Davis 'ex-vriend en redacteur van haar tijdschrift. Hoewel hij de rol van afgewezen en jaloerse douchezak tot in de perfectie speelt, is de boog van Getz een vreemde omdat hij de held van de film wordt. Piggish avances en het soort seksueel intimiderende machtsspelletjes waarover je leest, worden vervangen door oprechte bezorgdheid en tot slot de vastberadenheid die nodig is om te doen wat er moet gebeuren.

The Fly is een film om van te genieten terwijl deze zich ontvouwt. Het was niet nodig om lege plekken in te vullen die het beste aan de verbeelding werden overgelaten, en ik kan Cronenberg niet genoeg loven dat de film precies eindigde op het juiste moment.

Onderweg verscheen een van mijn favoriete Goldblum-leveringen en ik kan garanderen dat ik actief op zoek zal zijn naar drop. "Je hebt het, oké. Je kunt het gewoon niet aan ”bij mijn eerste gelegenheid. Om nog maar te zwijgen van een baviaan, gymnastiekroutine, de overheerlijke combinatie van chocolade en whisky, een War Games moment en een nachtmerrie van de larven.

Met een beetje horror, drama en humor, The Fly biedt voor elk wat wils en is verdomd leuk om te zien.

Oh, en nog een laatste gedachte voordat we afmelden: The Fly was een remake.

Het origineel werd uitgebracht in 1958. De versie van Cronenberg was een nieuwe verbeelding. Net als die van John Carpenter Het ding. En die van Fede Alvarez Evil Dead. Dus doe me een plezier, houd dat in gedachten voordat je pontificeert over de heiligheid van klassiekers. Niet alle remakes komen uit, maar af en toe pikken nieuwe artiesten de ideeën van anderen op en halen het uit.

Kom zeker terug voor de Late to the Party van volgende week als we een mysterieuze film op je laten vallen.