Bedankt dat je bij ons bent gekomen voor weer een wekelijkse editie van Laat voor de partij! Deze week smacht ik naar koeler weer (het is heet, vecht tegen me), dus ik nam een ​​gemakkelijke, luchtige, einde van de zomer reis naar het strand met De mutilator (Ook bekend als Herfstvakantie).

De mutilator opent met een knal. De openingsscène is perfect voorbereid voor een grote val - een jonge jongen die de geweren van zijn vader schoonmaakt. Alles in jou is voorbereid op het onvermijdelijke (vooral als het kind recht in de loop van het geweer kijkt dat hij aan het schoonmaken is), maar een onverwachte wending maakt een sterke indruk.

Vanaf dat moment was ik geïntrigeerd. Toen het originele themalied begon, was ik helemaal verkocht.

ik geef je Herfstvakantie door Peter Yellen en The Breakers. Sorry, maar ik zal dit de hele maand september op een loop moeten spelen omdat het zo gek is en ik er dol op ben.

De film volgt een groep studiegenoten terwijl ze een trektocht maken naar een afgelegen accommodatie aan het strand voor hun herfstvakantie. Het huis is eigendom van een bekwame trofeejager, Big Ed - die toevallig ook de gestoorde vader is van een van de studenten, Ed Jr. (gespeeld door Matt Mitler).

Nu, gewoon om iets uit de weg te ruimen. Dit decorontwerp is waanzinnig. Ik hou van de details van de ingelijste foto van een gehavende, bloederige man die Big Ed per ongeluk overreed met een skiboot. Bewaard als aandenken. Je weet het, zoals je zou doen.

Over het algemeen valt er veel te bespreken De mutilator. Op het eerste gezicht is het een vrij standaard slasher-film uit de jaren 80, maar er is iets zeer bevredigend aan. Ja, een groot deel daarvan is waarschijnlijk het bloed, maar er is eigenlijk iets met de film waardoor ik me druk maakte om die groep windjacks die rare kleren dragen.

Het acteerwerk is van het kaliber dat je van dit tarief mag verwachten, maar de personages zijn vertederend. Komische opluchting Ralph (Bill Hitchcock) heeft de gekke charme van je meest schurkachtige vriend en - hoewel hij absoluut op je zenuwen kan werken - kun je gewoon niet boos op hem blijven.

Elk personage speelt in op hun specifieke sterke punten als een archetype van een horrorfilm (zoals films graag De hut in de Bos hebben zo perfect geparodieerd) met de oprechtheid van een groep jonge acteurs die een harmonieus ingestelde chemie vonden.

Blijkbaar bleef de jonge cast tussen hun scènes hangen en nadat hun laatste scène was voltooid (de film werd in chronologische volgorde opgenomen) om de rest van het filmen te bekijken en elkaar te steunen. Dat gezegd hebbende, deze daden van kameraadschap werden blijkbaar vermeden door Morey Lampley, alias Mike, wiens aanwezigheid ik vaak verbijsterd was.

Hoe kwam hij in deze film terecht? Was hij een relatief bekende atleet of zoiets? Hij ziet er beduidend ouder uit dan de andere studenten en heeft de persoonlijkheid van een betoverde leren schoen ... hoewel zijn sterfscène de meest belachelijke doodsstrijd bevatte die ik ooit heb gezien.

Onverwacht, bij meer dan één gelegenheid, merkte ik dat ik fysiek gespannen was terwijl deze nietsvermoedende knokkels net buiten de deur van de dood liepen. Ze waren op de een of andere manier volkomen sympathiek, zelfs ondanks een gebrek aan sterke persoonlijkheidskenmerken of enige empathie-inducerende persoonlijke conflicten.

Ik moet Pam (Ruth Martinez) een speciale schreeuw geven omdat ze consequent verstandige beslissingen neemt. Zonder spoilers heb ik het gevoel dat het einde van de film haar een beetje kort heeft verkocht. Maar ik denk we kunnen niet allemaal Ripley zijn.

De mutilator creëert sfeer met zijn muzikale score op een subtiele maar slimme manier - verder dan alleen de openingsbop die "Fall Break" is. Eerdere scènes gebruiken heldere, pittige, vrolijke melodieën overdag om dat zorgeloze gevoel weer te geven. Maar zodra de dag in nacht verandert en het aantal body's toeneemt, schakelt de partituur over naar een donkere, tonale ambiance met uitgestrekte basakkoorden en een ambient, keelgeluid. Ze bouwen een verontrustend geluidslandschap dat op uw gemak wegslijt.

Zolang de personages het niet weten (en waarom zouden ze vals spel verwachten?), Verlies je nooit echt die luchtige sfeer. Wanneer hun situatie volledig is ontdekt en de identiteit van de moordenaar wordt onthuld, voel je dat besef in de put van je maag. Het was nooit een verrassende onthulling, maar de lijnlevering van Mitler kreeg voor mij.

Over het algemeen was ik oprecht aangenaam verrast. De mutilator was alles wat ik wilde en meer dan ik had verwacht.