Welkom terug bij "Late to the Party", iHorror's wekelijkse column waarin de schrijvers een film uitkiezen die op de lijst "Iedereen heeft dat gezien" en deze voor de eerste keer bekijken. Ik had deze week het grote voorrecht om naar Wes Craven's te kijken Gruwelfilm, en het is er een die ik niet snel zal vergeten!

Om kort samen te vatten voordat we echt aan de slag gaan, Gruwelfilm vertelt het verhaal van Horace Pinker (meesterlijk gespeeld door Mitch PIleggi), een seriemoordenaar wiens MO hele families vermoordt. Een jonge universiteitsvoetballer genaamd Jonathan (Peter Berg) begint nachtmerries te krijgen die al snel een psychische connectie met Pinker blijken te zijn, wat leidt tot de arrestatie van de moordenaar. Wanneer hij naar de elektrische stoel wordt gebracht, slaagt Pinker erin zijn eigen geest te bevrijden met het vermogen anderen te bezitten en te reizen met elektrische stroom. Wat volgt is een geweldige rit als Pinker een aantal van Jonathans beste vrienden bezit en vermoordt terwijl de jongeman zijn uiterste best doet om hem te stoppen.

Deze film, geschreven en geregisseerd door Craven, is een schitterend juweeltje in de carrière van de horrorauteur. Elke draai en elke draai, elke schok, als je het woordspel excuseert, was een uitbreiding van ideeën waarmee hij pas begon te spelen toen hij de eerste schreef en regisseerde. A Nightmare on Elm Street. In Pinker creëerde hij een gek op dezelfde schaal als Kreuger en gaf hij zijn publiek een geheel nieuwe bron van paranoia. Als Nachtmerrie maakte ons toen bang om te dromen Gruwelfilm overtuigde ons ervan dat het aandoen van de lichten of de televisie net zo gevaarlijk kon zijn.

PIleggi en Berg speelden net zo goed tegen elkaar als Englund en Langenkamp een paar jaar eerder. Jonathan is een opmerkelijk kwetsbaar en emotioneel open personage op een manier die we niet zien bij veel mannelijke personages in het genre, en het was zijn openheid die ervoor zorgde dat we om hem gaven en om zijn connectie met Pinker. Het maakte hem ook de perfecte folie voor de hondsdolle en onmenselijke Pinker.

Afgezien van Pileggi en Berg, werd de cast gecompleteerd door een geweldig talent dat de show gemakkelijk had kunnen stelen. Als je goed kijkt, zie je Ted Raimi de manager en trainer van het voetbalteam spelen, en Sam Scarber bracht militante hitte als Jonathans teamgenoot. Als je heel goed kijkt, vulde Craven de cast met een onverwacht scala aan talent dat speelt als de ultieme paaseierenjacht. Als je goed kijkt, zie je Heather Langekamp, ​​Craven's kinderen Jessica en Jonathan Craven, Wes Craven zelf, en zelfs Timothy Leary als een late night televangelist.

Speciale rekwisieten gaan ook naar de jonge Lindsay Parker die, op 9-jarige leeftijd, Pinkers jongste slachtoffer van bezit speelde. De jonge Parker speelde het tot het uiterste terwijl ze maniakaal in bouwmaterieel reed en vloekte als een zeeman van 3 meter lang voordat Jonathan erin slaagde Pinker van haar lichaam te dwingen. Het was een geweldig moment in een film vol geweldige momenten.

Een ander punt dat echt werkte voor de film, is hoe Craven met het script omging. Het zou maar al te gemakkelijk zijn geweest om te beginnen met Pinkers executie en anderhalf uur van zijn razernij daarna, maar in een meesterlijke slag begon de schrijver midden in de moordpartij van Pinker terwijl hij nog leefde. Het was halverwege de film voordat de executie plaatsvindt. Dit gaf ons de tijd om de personages te leren kennen en meer te weten te komen over hun motivaties. Pinker was niet alleen een bovennatuurlijke bedreiging. Hij was ook een seriemoordenaar die hele gezinnen heeft vermoord en we zagen hem dat doen. Het maakte zijn slechterik des te reëler wanneer hij in de elektrische stoel van zijn lichaam wordt losgemaakt.

Als ik één klacht had voor de film, dan was het dat er een paar dingen te veel waren die volledig onbeantwoord bleven. Er waren suggesties dat Jonathan misschien wel de zoon van Pinker was en terwijl ze dat gedurende de hele film speelden, vroeg ik me uiteindelijk af of het waar was of niet. Evenzo wist ik niet zeker waarom Jonathans plan om Pinker te verbannen echt werkte of dat het uiteindelijk überhaupt was. PIleggi heeft in interviews gezegd dat hij echt dacht dat Wes van plan was om van de film een ​​franchise te maken, maar dat hij het nooit voor elkaar kreeg. Ik moet me afvragen of sommige van die antwoorden niet werden bewaard voor vervolgfilms die nooit zijn gebeurd.

Uiteindelijk is dit een film waarvan ik zo blij ben dat ik eindelijk de kans heb gehad om te kijken. Vermakelijk en huiveringwekkend, de film was alles wat een fan zou willen in een Wes Craven-film. Het stelde ons vragen en liet een aantal aan ons over om te antwoorden over de aard van het kwaad en hoe we zelf de personificatie ervan zouden confronteren. Zoals ik al eerder zei, het is een geweldige film en ik raad je ten zeerste aan om er snel naar te kijken als je, net als ik, te laat bent op het feest.

Kom volgende week met ons mee Jacob Davison neemt de jaren 1981 over The Burning! En zoals altijd, neem even de tijd om een ​​opmerking achter te laten of deel het artikel als je het leuk vindt wat je ziet!