Annabelle: Creatie speelt zich ongeveer tien jaar vóór 2014 af Annabelle, wat maakt Annabelle: Creatie een prequel op een prequel. speelt zich af in 1957, Annabelle: Creatie onderzoekt de oorsprong van de vervloekte Annabelle-pop. De film vertelt het verhaal van een poppenmaker en zijn vrouw die een non en haar zes weeskinderen verwelkomen in hun boerderij in Californië. In mei kreeg ik de kans om te interviewen Annabelle: Creatie scenarioschrijver Gary Dauberman, wiens aankomende credits onder meer zijn IT, de speelfilmbewerking van de roman van Stephen King uit 1986, en De non, een spin-off van De Toveren.

DG: Hoe werd de beslissing genomen om een ​​prequel voor Annabelle te maken, en hoe bedacht je een verhaallijn voor deze tweede film?

GD: Het was een echte samenwerking tussen mij en de producenten. James [Wan] had een heel specifiek idee over de locatie en een paar van de personages waarvan hij dacht dat ze leuk zouden zijn om mee te spelen bij het maken van de tweede film. Zoals gewoonlijk had hij gelijk. En we wisten allemaal dat we ons wilden verdiepen in de oorsprong van de Annabelle-pop. Het voelde gewoon als een natuurlijke manier om in het verhaal te komen. Waar kwam ze vandaan? Wie heeft haar gemaakt? Hoe is het kwaad dat aan haar verbonden is ontstaan? Toen we die antwoorden eenmaal hadden, begon ik een basisstructuur uit te werken waar we allemaal naar konden kijken. En van daaruit begon ik het script te schrijven. Het kwam allemaal vrij snel samen.

DG: Hoe valt Annabelle's geest aan in deze film, en hoe zou je het uiterlijk van de pop in de film beschrijven?

GD: De entiteit die aan de pop is bevestigd, gebruikt vele vormen om degenen aan te vallen die ongelukkig genoeg zijn om de aandacht te trekken. Ik zie de Annabelle-pop als de ceremoniemeester van de chaos die ze om haar heen veroorzaakt. Dit kwaad dat aan haar gehecht is, wil een ziel en is vastbesloten om te krijgen wat het wil en gebruikt deze aanvallen als een manier om zijn doel te bereiken.

DG: Hoe zou je de dynamiek beschrijven die bestaat in het verhaal tussen de poppenmaker en zijn vrouw, de non en de meisjes, en Annabelle?

GD: Aan het begin van onze film vertegenwoordigt de Annabelle-pop een toekomst voor de poppenmaker en zijn vrouw en jonge dochter. Maar als we ze vele jaren later inhalen, zien we dat deze pop nu een verschrikkelijk verleden vertegenwoordigt dat hij en zijn vrouw hebben geprobeerd te vergeten. En dat hebben ze gedaan. Of ze hebben er tenminste op hun eigen rustige manier mee leren leven. Zozeer zelfs dat ze hun huis openstellen voor mensen in nood. Maar zoals dat oude gezegde luidt: 'Geen goede daad blijft ongestraft' en de Mullins - en degenen die ze opnemen - worden aan het einde van de film zeker door de wringer gehaald.

DG: Hoe zou je de “creatie” van Annabelle, Annabelle's ware oorsprong, omschrijven?

GD: Oh man. Ik geef hier liever niet te veel details, maar haar creatie komt voort uit een daad van wanhoop. Vaak neigt wanhoop ertoe de rede te vertroebelen en dat is iets waar we in de film groot voordeel uit halen.

DG: In welke periode speelt deze film zich af, en hoe beïnvloedt deze periode de personages en het verhaal?

GD: Het verhaal speelt zich af eind jaren vijftig. Het was een periode waarin veel weeshuizen van de katholieke kerk werden gesloten en de meerderheid van de weeskinderen in pleeggezinnen werd geplaatst. Dit werd een van de uitgangspunten voor het verhaal. We komen erbij met zuster Charlotte die wanhopig de weeskinderen onder haar hoede wil houden. Dus met de hulp van pater Massey vindt ze de Mullins – een stel dat nog steeds aan het bijkomen is van de dood van hun jonge dochter, vele jaren eerder.

DG: Hoe zou je de rol en aanwezigheid van zuster Charlotte in de film omschrijven?

GD: Zuster Charlotte is de moederfiguur van de film en ze begrijpt dat de weeskinderen in hun tijd samen als zussen zijn. Ze zijn misschien geen bloed, maar het enige wat ze hebben is elkaar. En in plaats van te zien dat de meisjes uit elkaar gingen, werkte ze hard om een ​​huis voor ze allemaal te vinden, en zo komen ze terecht bij de Mullins Farmhouse. Het is opnieuw een wanhoopsdaad, die haar en de meisjes uiteindelijk in gevaar brengt.

DG: Waarin onderscheidt deze film zich volgens jou Annabelle en Goochelend films, en wat denk je dat het publiek het meest boeiend en beangstigend vindt aan deze film?

GD: Nou, kijk, we zijn binnen De Toveren universum, dus we werken er hard aan om trouw te blijven aan de hoge kwaliteit die James in de eerste en tweede klasse heeft neergezet Goochelend. Geen gemakkelijke prestatie, maar ik denk dat David de gelegenheid ruimschoots heeft benut. De desolate setting van de boerderij met zijn stofkomachtige landschap geeft deze film een ​​heel cool en klassiek gevoel en het stelde ons echt in staat om zo fantasierijk te zijn als we wilden met de angsten. Ik bedoel, natuurlijk, ga je gang en schreeuw om hulp, maar wie gaat je hier helemaal horen? Dus in deze – in tegenstelling tot de eerste Annabelle – we konden groter, brutaler en wilder worden met de angsten.

DG: Wat bracht David F. Sandberg naar deze film die je verraste, wat uniek is ten opzichte van andere regisseurs die mogelijk zijn ingehuurd om deze film te regisseren?

GD: Ik was al fan van David voordat hij in de film verscheen. Ik heb zoveel geleerd over het maken van films, alleen al door een vroege volger van zijn korte films te zijn, en ik wist dat deze man al waanzinnig veel talent had. Toen hij aan boord kwam, kan ik je niet vertellen hoe opgewonden ik was en hij overtrof mijn verwachtingen. Hij maakt alles gewoon beter, weet je? "Hé David, hoe zit het met deze angst?" "Dat is cool, maar wat als je dit ermee doet?" “Eh, ja. Dat is veel beter. Laten we daarmee doorgaan.” Maar ik weet niet of dat verrassend was, gezien wat ik wist van zijn talent. Toch zeker inspirerend. Misschien wel het meest verrassende was de hoeveelheid Coke Zeroes die die kerel drinkt.

DG: Zie je ruimte voor meer? Annabelle films, nog een Annabelle prequel of misschien een vervolg, en wat is het verband tussen je aankomende film De non en Annabelle filmpjes?

GD: Ik denk dat deze film tegen het einde ervan zal bewijzen dat er meer in het Annabelle-verhaal zit dat verteld moet worden. Ik bedoel, alleen al het feit dat ze een pop is, maakt dat mogelijk. Hoeveel kinderen hebben dezelfde pop? Visueel bedoel ik. Dezelfde verpakking, hetzelfde haar, dezelfde ogen, hetzelfde wat dan ook. Maar het is uniek voor hen, toch? Dezelfde pop, maar elk kind creëert een ander achtergrondverhaal, een andere geschiedenis, een ander verhaal waardoor hun pop helemaal eigen wordt, ook al lijkt deze misschien op een miljoen anderen. Voor Annabelle is het precies het tegenovergestelde. Ze blijft dezelfde, maar de mensen die ze tegenkomt hebben allemaal verschillende verhalen en verschillende angsten en ze gaat die voor haar eigen doeleinden gebruiken totdat je – veel te laat – ontdekt dat zij niet het speeltje is… jij wel. En ze speelt jou.

Annabelle: Creatie arriveert op 11 augustus in de bioscoop.