Sint-Agatha, is de nieuwste film van regisseur Darren Lynn Bousman (Zag II-IV, Abattoir, & De spanningservaring).  

Darren was verantwoordelijk voor een aantal behoorlijk hardcore schurken tijdens zijn films van Rebecca De Mornay in Moederdag naar Tobin Bell in de Zagen Franchise en nu Carolyn Hennesy in Sint-Agathabespreken we niet alleen zijn nieuwste onderneming, maar we raken ook de slechterik aan die hem het meest bang heeft gemaakt van zijn films.

Sint-Agatha Synopsis: Het is de jaren 1950 in kleine stad Georgia, een zwangere op de vlucht vluchtende oplichter, zoekt haar toevlucht in een klooster dat verscholen ligt in een oorverdovend isolement. Wat eerst begint als de perfecte plek om een ​​kind te krijgen, verandert in een donkere laag waar stilte wordt afgedwongen, gruwelijke geheimen worden gemaskeerd en elk stukje wilskracht dat Agatha heeft, wordt op de proef gesteld. Ze ontdekt al snel de zieke en verdraaide waarheid van het klooster en de vreemde mensen die op de loer liggen in de zalen. Agatha moet nu een manier vinden om de onverzettelijke kracht te ontdekken die nodig is om te ontsnappen en haar baby te redden voordat ze voor altijd achter deze muren wordt opgesloten.

NS. AGATHA is nu verkrijgbaar bij Uncork'd Entertainment in theaters en On Demand / Digital HD.

Interview met Darren Lynn Bousman

Ryan T.Cusick: Hé Darren.

Darren Lynn Bousman: Hey Ryan, hoe gaat het met je?

PSTN: Ik ben geweldig, hoe gaat het vandaag met je?

DLB: Het gaat goed, bedankt.

PSTN: Heel erg bedankt dat je vandaag met me hebt gesproken, ik heb er naar uitgekeken.

DLB: Geen zorgen man, dank je.

PSTN: Ik moet dit meteen ter sprake brengen. In de film [Sint-Agatha] het gebruik van de navelstreng is zeer origineel. Ik had nog NOOIT zo'n scène gezien.

Beide: Lachen

DLB: Nou, het is grappig, want ik heb vandaag net het commentaar van de regisseur gedaan en dat was een soort grap die niemand echt dacht dat we het echt zouden gaan doen. We stonden daar op de set en de DP keek me aan en zei: "Gaan we dit echt fotograferen?" En ik had zoiets van, "is het te veel?" En hij had zoiets van "misschien, maar misschien niet." De zon ging onder en dat hebben we op de allerlaatste dag gemaakt. We hadden letterlijk twaalf of vijftien minuten om de foto te maken voordat de zon te ver weg was en het niet zou hebben geëvenaard. We hadden zoiets van "fuck it, laten we ervoor gaan" en we deden het in één keer. En ja, we gingen erheen.

PSTN: Dat was geweldig. En ik dacht niet dat je dat was en dan dacht ik: "oké, het gaat gebeuren." Het was geweldig, het was geweldig. Is het oorspronkelijk op die manier in het script geschreven?

DLB: Ja en nee ... nee dat was het niet. Dus eigenlijk bracht ik een van mijn schrijvers genaamd Clint Sears, de man met wie ik al verschillende keren eerder heb samengewerkt, binnen om het script te herschrijven. Ik bleef maar praten over dat ik betere moorden wilde, ik wilde iets iconischer. Hij gaf me het script en ik dacht dat hij eerst met me aan het neuken was, en hij bleef maar tegen me praten, "dat is het kerel, je moet ballen hebben man, doe het gewoon, doe het gewoon!" En ja, hij heeft gelijk. Ik had dat nog niet eerder in een film gezien en ik wist dat we het moesten doen.

PSTN: Ja, ummm ... dit was misschien de eerste film. [Lacht] Dus, waarom ben je echt begonnen met horror? Ik weet dat je de Saw-serie hebt gedaan waarover ik je had gesproken Slachthuis (2016), en dat was trouwens een geweldige film, wat bracht je echt in horror?

DLB: Ik denk dat aan horror zo'n priemgetal en rauwe emotie verbonden is dat wanneer goede horror plaatsvindt, het echt contact met je kan maken, het maakt je littekens of het tranen je een beetje en voor mij doet geen ander genre dat. Ik kon een goed drama, een goede thriller of zelfs een goede komedie zien en het is niet iets dat bij me blijft. Niet iets dat ik me herinner. Met zoiets als horror is het heel anders. Als je naar iets kijkt dat onder je huid kruipt. Zoals ik net heb gekeken Suspiria zoals een week of twee geleden en ik ben er niet aan blijven denken, het kwam onder mijn huid. ik keek Het huis dat Jack heeft gebouwd en die film - ik ben er niet aan blijven denken. Nu heb ik tussendoor dertig films bekeken Het huis dat Jack heeft gebouwd en nu en ik ga daar nog steeds naar terug en hou van "heilige shit die was verkloot." Ik denk dat het dezelfde reden is dat mensen naar pretparken gaan en in een achtbaan rijden, ze willen die sensatie, ze willen dat gevoel van zestig seconden dat ze de controle kwijt zijn, maar weten dat ze veilig zijn en ik denk dat horror dat ene genre is dat je kan geven dat.

PSTN: En horror is iets dat je kunt teruggaan en opnieuw kunt bezoeken, zoals je keer op keer zei.

DLB: Ja precies.

PSTN: En er is niet veel anders dan horror dat zo is.

DLB: Ik ben het daar helemaal mee eens.

PSTN: Je was betrokken bij De spanningservaring en ik merkte dat Sabrina Kern die Mary speelde ook deel uitmaakte van De spanningservaring. Hoe was het om haar te regisseren in een film versus haar te regisseren in dat soort omgevingen?

DLB: Wat ik zo fascinerend vind aan Sabrina, zijn een paar dingen. Ze had hiervoor niets gedaan. Ze had nog nooit in een film gezeten en in feite woonde ze in Zwitserland, ze is Zwitsers-Duits en ze was al twee jaar in LA toen ik haar leerde kennen. Ik ontmoette haar op een rare advertentie op Backstage, een website die je gebruikt om mensen te casten, en ik was aan het casten voor deze meeslepende theaterproductie. Ik ontmoette haar en werd meteen verliefd op haar energie en passie. Ze was zo opgewonden en ik kwam er later achter dat ze uit Zwitserland kwam, alles aan haar fascineerde me. Ze was de hoofdrolspeler van The Spanningservaring en ze blies me gewoon weg - haar optreden, haar arbeidsethos en tegelijkertijd kreeg ik dit script voor Sint-Agatha en het vereiste een jonge vrouw en ik wilde een soort onbekende casten en het leek gewoon het perfecte voertuig. Voor haar allereerste film ooit en door het belsignaal heen zijn zoals ze doet, is een beetje krankzinnig.

PSTN: Het was absoluut een goede casting - hij slaagde erin. Ook Carolyn Hennesy ...

DLB: Ja, ze is een verdomde slechte teef in deze film.

PSTN: Oh dat is ze! Man is ze.

DLB: Ik hou van haar. Een van mijn favoriete scènes is de scène waarin ze in de kapel zijn en ze Agatha's haar naar achteren trekt en ze zit achter haar, ze lacht en praat over de perfecte aardbei en ze is zo sinister en lief en dan gewoon gruwelijk en de volgende keer tweede. Ik heb het geluk gehad dat ik met zeer grote schurken heb gewerkt in mijn films - Rebecca De Mornay in Moederdag naar Tobin Bell in de Zagen Franchise, ik voelde die exacte aanwezigheid rond Carolyn Hennesy. Ze heeft het gewoon. Je zit bij haar en je bent in haar aanwezigheid en ze maakt me bang, ze maakt me bang. Ik zei dit vandaag in het commentaar van mijn regisseur: "De eerste keer dat ik haar ontmoette, klemde mijn kontgat op elkaar, ze maakt me gewoon bang." Ze is de aardigste persoon ter wereld, maar het verbaast me dat ik haar nog nooit eerder in een film als deze heb gezien. Ze is de grootste schurk.

PSTN: Dat is ze en als ik ooit een stuk over de top vijf schurken schrijf, bedoel ik dat ze daar zeker deel van uit zou maken, want ze was opmerkelijk.

DLB: Oh dat is geweldig, dank je.

PSTN: Het einde van de film was dat het origineel was of heb je verschillende eindes gemaakt?

DLB: Het originele script voor de film en de originele bewerking was heel anders. Oorspronkelijk waren ze in de film de eerste veertig minuten dat ze niet in een klooster zaten, het was allemaal een achtergrondverhaal. De producenten zeiden wijselijk dat we veel sneller naar het klooster moeten. Dus we hebben het hele ding opnieuw bewerkt en het laten beginnen in het klooster en het dan via flashbacks vertellen. Er was veel meer in het einde, veel meer gekke shit die er gebeurde, maar op het einde wilden we het stroomlijnen. Nogmaals, de navelstreng was het vroeger dat je ruzie kreeg met stenen, stok en knuppels en ze sloegen elkaar bijna dood. En toen dacht ik: "nee, we gaan de navelstreng gebruiken." Het was moeilijk omdat we, zoals ik al zei, zo weinig tijd hadden om de film te maken. We hebben het script en tien dagen later schieten we het ding op.

PSTN: Wat is de toekomst voor u?

DLB: Nou, ik doe nog steeds meeslepend theater waarvan ik nog steeds denk dat het mijn primaire passie is, het is gewoon iets waar ik van hou. Voor je lezers die er niet veel van weten, raad ik je ten zeerste aan om de meeslepende theaterscène te bekijken, vooral als je een fan bent van horror, omdat ze het vermogen hebben om onder je huid te kruipen op een manier die volgens mij niet is voor films. Ik doe meer meeslepend theater en ik ben net klaar met een andere film in Thailand genaamd Mijn dood met Maggie Q en Luke Hemsworth. De film is een soort paranoïde thriller die ik net heb afgemaakt en die volgend jaar uitkomt.

PSTN: Perfect, daar ga ik zeker naar op zoek en ik wil je nogmaals bedanken, je bent geweldig en blijf doen wat je voor ons doet.

DLB: Heel erg bedankt daarvoor, ik waardeer het.

PSTN: Geen probleem, wees voorzichtig.